Ik had gedoucht en kwam weer beneden en daar zat Mara, op de hocker. Haar voorpootjes poezelig onder zich gevouwen. Ze zag er zo enorm schattig uit. De meeste mensen zullen het wel herkennen; dat je naar je hond kijkt en denkt; ‘wat hou ik toch ontzettend veel van jou!!’ [Read more…]
Op zich wás ik altijd al een overbeschermende hondenmoeder maar na de dood van Robbie is dat eigenlijk alleen maar erger geworden. Sindsdien wilde ik eigenlijk niet meer dat mijn moeder met hen zou gaan lopen en ik loop af en toe wel met de hond van de buren, maar zelf mijn hondekindertjes uit handen geven? No way. Dan maar in de tuin. [Read more…]
En zo is het al weer 2017. Weer een jaar voorbij.
2016 was het eerste hele jaar zonder Robbie. Het voelt nog altijd alsof hij ‘in de tijd’ achtergebleven is.
Het was voor het eerst een jaarwisseling in ons eigen huis. De voorgaande jaren waren we steeds een weekje weg. Mara was dus nog nooit thuis geweest met de jaarwisseling.
Voor veel mensen met dieren een jaarlijks terugkerend probleem; vuurwerk. En éigenlijk hoeft het probleem niet eens heel erg groot te zijn.
Als mensen zich zouden houden aan de afspraak dat je alleen op oudjaarsdag tussen zo en zo laat vuurwerk af mag steken, dan was het probleem zo veel kleiner. Helaas zijn er altijd mensen die het nú al nodig vinden om af en toe wat te gaan knallen. En, eerlijk waar, het zijn dan niet veel knallen, maar wel dusdanig dat bij ons in ieder geval Mara vreselijk bang is.
Het overlijden van Robbie is iets dat een ontzettend heftige gebeurtenis was. Een overlijden is meestal al heftig en de manier waarop was dat al helemaal. Heeft op mij veel indruk gemaakt. Op Mara leek het niet zoveel vat te hebben. Mara deed en doet gewoon haar ding. Ze blaft snel naar andere honden en negen van de tien keer is dat onzekerheid. Ze is sowieso wel wat vocaal ingesteld, maar ik geloof dat dat Yorkie eigen is.
Op Gijs heeft alles diepe indruk gemaakt, al was het maar omdat hij out of the blue aangevallen was. Hij zag die hond niet aankomen en is zo maar aangevallen. Hij schrikt nog steeds wat sneller dan voor die tijd.
Onlangs had ik besloten dat Mara een tuigje op maat zou krijgen, aangemeten door Inge van Personal Dog Coach. Gijs zou weer naar de fysiotherapeute en Mara zou dan opgemeten worden.
Afijn, Inge van Harte, van Personal Dog Coach kennen we nog van vroeger. Zij was een van de instructrices bij Dogcity waar Robbie ooit les gehad heeft (en vooral ook wij). Ze was verbaasd om Robbie niet te zien, nadat ze mij herkende.
Wat bleek, Inge had nog een aantal foto’s van Robbie!
Het is mei en het is inmiddels iets meer dan een jaar geleden dat Robbie overleed. Hoe gaat het nu?
Een jaar zonder Robbie
Net zoals mensen op verschillende manier van dieren houden (“Oh, ik hou echt van dieren!” Maar waarom ligt er dan een hamburger op je bord??) houden mensen ook op verschillende manieren van honden. Even vooropgesteld; de ene manier is niet beter dan de andere. Dit begint met een stukje hokjesdenken, maar dat moet je niet te serieus nemen. Ik vind het interessant om te zien dat er zoveel types hondenmensen zijn.
Hoe mooi is het, als je hond lekker los kan lopen. Lekker z’n eigen ding doen, maar wel komen als je hem roept. Het kon altijd goed met Robbie, niet met Gijs en Mara, tja, die kwam altijd wel goed met Robbie mee. Mara kan heel goed luisteren als ze denkt dat ze wat lekkers krijgt, zoals wanneer je de koelkastdeur open doet.