Het is net of hij het er om doet he! Maar Gijs had dus weer eens wat. Ik vond dat vier keer in een maand naar de dierenarts wel genoeg was, hoe lief ze daar ook zijn…
Gijs besloot anders. Hij had een leerpuntje voor mij, namelijk; ‘doe Gijs áltijd zijn korfje om, zéker in het donker.’
Gijs is dus wat oud (hij is ook al bijna 12!) en krakkemikkerig aan het worden en het viel me op dat hij ‘langere’ afstanden niet zo goed meer volhield. Dan liep hij enorm langzaam en bleef ik hem maar aanmoedigen en dat het nog maar een klein stukje naar de auto was. Hij wou wel, maar het lukt niet meer, ondanks de pijnstillers en supplementen die hij elke morgen krijgt.
Onlangs had ik zelf wel zin in een langere wandeling en dus beloofde ik hem een wandeltje in het wagentje. Het wagentje is de Doggyride, een fietskar die om te bouwen is tot buggy, iets van dertien jaar geleden aangeschaft voor Robbie.
Ook in 2020 heeft Gijs gewoon weer wat.
Tijdens een uitgebreide kroel sessie ontdekte ik bij Gijs een bult op zijn schouder. We gingen naar de dierenarts en die deed Dr. Pimplepopper en poerde wat in de bult, met een naald.
Al enige tijd is Gijs niet helemaal zoals Gijs hoort te zijn en onlangs gingen we daar al eens voor naar de dierenarts en kreeg Gijs het middel Vitofyllin voorgeschreven. Een middel dat speciaal voor oudere honden is ontwikkeld en de doorbloeding in hun lichaam stimuleert.
Helemaal top maar daarmee zijn we er nog niet.
Een tijd geleden schreef ik al eens over het middel apoquel, dat gebruikt wordt bij jeuk. Gijs had er toen goeie ervaringen mee.
Sinds ik weer meer mobiel ben, wordt er weer flink gewandeld en een van de favoriete stekjes is achter de melkfabriek. Achter de melkfabriek (waar schijnbaar Old Amsterdam gemaakt wordt?) is een soort natuurgebiedje met paadjes en water en alles mooi groen en vogeltjes enzo.
Maartje is onze Queen of Naps en de mensen die wel eens foto’s van haar voorbij zien komen op Instagram weten wat ik bedoel; Mara ligt altijd zo heerlijk ultiem ontspannen te zijn, je zou er jaloers van worden.
Drie hoeraatjes voor de stevige wandelschoenen, drie hoeraatjes voor steeds een beetje meer kunnen.
Onlangs was ik enorm op dreef, vond ik zelf. Fietsen in de box, autorijden, lopen zonder krukken, eindelijk weer eens een uur in bad liggen. Vervolgens natuurlijk een zeer been.
Ik was helemaal in de halleluja en hoe fijn is het dan als iemand (de fysiotherapeut) even op de rem trapt en zegt; ‘denk je wel om…’ Even weer met beide pootjes op de grond. Want het ís gewoon een complex gebeuren, dat zeiden zowel chirurg als fysiotherapeute. Niet te hard van stapel lopen dus.
(Edit: Dit had ik eerder al geschreven en ingepland voor publicatie en dat bleek dus op dezelfde dag online te komen als de dag van de enkelbreuk)
Het leuke van verhuizen is de andere omgeving. Misschien heb ik dat al eens eerder geschreven. We zijn helemaal niet ver verhuisd, hemelsbreed zo’n zes kilometer denk ik. En toch lopen we hier dus in een heel andere omgeving.
We hebben hier in de buurt een groot industrie terrein met een mooi pad erlangs, langs de snelweg en langs water. Dat is leuk lopen.
Zo af en toe dan zijn Gijs en Mara gewoon hun hondending aan het doen, maar dan zitten/liggen ze op het vloerkleed in het zonnetje en dan zien ze er eigenlijk gewoon onweerstaanbaar uit.
En dan kan ik eigenlijk niet anders dan heel erg veel foto’s van ze maken dus dat doe ik dan ook maar. Bij deze!