Het is vandaag precies een maand geleden dat Gijs is ingeslapen.
Onze lieve Gijs leeft niet meer en ik vind het nog steeds stom en raar.
Dit is wat ik donderdag 21 september op Facebook en Insta postte en voor het gemak plak ik het hier ook.
Als twee lieve bruine ogen je vragen,
Help me, ik voel me niet meer fijn…
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde, egoïstisch zijn?
Als je van de dokter hoort, dit komt nooit meer goed. En hij krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan, omdat je hem niet kunt missen, egoïstisch zijn?
Vandaag heeft ons liefste Gijsekind zijn vleugeltjes gekregen.
Gijs was sinds zondag ziek en na een paar redelijk dramatische avonden, bracht gisteren een buik echo het nieuws dat niemand wil horen: kanker.
Gijs had een tumor in zijn lever. Zijn (volle) maag drukte daar op wat hem vreselijk veel pijn gaf. We hebben besloten dat het lijden voor Gijs nu stopt en hij is vandaag ingeslapen.
We hebben Gijs als pup van 9 maanden gekregen nadat hij bij zijn vorige mensen weg moest. Als het aan hen gelegen had, was zijn leven toen al beëindigd.
Gijs is, op een week na, 15.5 geworden. Een prachtige leeftijd.
Dat is een hele lange tijd samen. Zoveel herinneringen!
We hebben samen veel mooie dingen gedaan: speur werk, vakanties in binnen- en naar het buitenland; rennen op Omaha Beach, door de bergen van Oostenrijk lopen, waterfietsen, Suppen, gondels, lopen door de sneeuw, oneindig veel rondjes door het bos, puzzels doen, of gewoon samen op de bank met jouw hoofd op mijn been, fietstochtjes samen en later wandeltjes met de buggy…
Helaas bleef ook verdriet ons niet bespaard; het overlijden van Robbie hakte er danig in.
De laatste tijd werd Gijs zijn gezondheid minder: hij zag slecht met beide ogen, door verschillende oorzaken, had artrose in de heupen, hij werd extra wiebelig ter been na een ‘aanval’ van geriatrisch vestibulair syndroom en had een lekkende hartklep. Pillen, oogdruppels, oogzalf, supplementen; we hadden het er, met alle liefde, maar druk mee. En dat was ook allemaal prima te doen, maar kanker….
Toch is hij dit jaar mee geweest (Mara natuurlijk ook) op vakantie naar Duitsland. Buggy mee en dat ging prima.
Ik had zelf een wat onbestemd gevoel na de vakantie. En afgelopen zondag wilde hij niet meer eten. Met al mijn goede bedoelingen heb ik hem waarschijnlijk alleen maar extra buikpijn bezorgd.
Vandaag is het moment gekomen om hem van zijn aardse lijf te verlossen; Gijs gaat naar Robbie toe.
Allerliefste Gijs, ik heb je zo vaak gezegd, ‘jij bent m’n allerliefste Gijsebeest’ en ‘hoe moet ik nou ooit zonder jou?’
Maar jij wordt niet meer beter en mijn verdriet wordt er met uitstel van Het Onvermijdelijke niet minder door. Ik heb altijd jouw belang vooropgesteld, dus dat is wat we nu ook doen.
Je bent zo’n goeie hond, Gijs, de allerbeste! Je hebt altijd zo je best gedaan, zelfs met je krakkemikkig wordende lijf.
Ik vind het fijn dat je je gisteren en vannacht beter voelde dan de afgelopen dagen.
Het was een eer om voor je te mogen zorgen, tot op deze mooie leeftijd ook en ik wil je bedanken voor al je jaren met ons.
Dag mijn allerliefste knappe man. Ik hou zoveel van jou. Je bent voor áltijd Mijn Allerliefste Gijs.
Until we meet again. En geef Robbie een knuffel van ons.

