Sinds enige tijd hebben we dus een buggy voor Gijs, iets wat ons zelf erg goed bevalt. Gijs vindt het heerlijk om er in te zitten, hoewel die regelmatig zo enthousiast is dat hij helemaal over de rand gaat hangen waarbij hij zichzelf half smoort. Dus dan de kap maar dicht. Veel loopt hij overigens nog steeds zelf.
[Read more…]Onlangs zag ik bij een insta vriendinnetje de N70 wandeling voorbij komen. Ze was er erg enthousiast over en noemde het ‘de mooiste wandeling van Nederland’.
16 kilometer, in het Rijk van Nijmegen. Klimmen en dalen, dus wel pittig.
Dat wilde ik ook!
In 2013 zijn we begonnen met geocachen en hoewel we daar niet altijd bijster fanatiek mee waren (mijn ouders hebben bijvoorbeeld veel meer caches gevonden) gingen we eerder altijd met onze Garmin Oregon op stap.
[Read more…]Okee, toch een stukje weer over het enkel gedoe. Ik dacht dat ik er wel helemaal klaar mee was. Want op de sites van ziekenhuizen lees je dat het wel tot een jaar kan duren voor je enkel weer als normaal is.
Nou, ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar dat gaat bij mij niet op. Ik ken een aantal andere meiden die ook hun enkel gebroken hebben, allemaal zo rond dezelfde tijd en die geven ook aan dat het niet zo is als voor heen.
(Edit: Dit had ik eerder al geschreven en ingepland voor publicatie en dat bleek dus op dezelfde dag online te komen als de dag van de enkelbreuk)
Het leuke van verhuizen is de andere omgeving. Misschien heb ik dat al eens eerder geschreven. We zijn helemaal niet ver verhuisd, hemelsbreed zo’n zes kilometer denk ik. En toch lopen we hier dus in een heel andere omgeving.
We hebben hier in de buurt een groot industrie terrein met een mooi pad erlangs, langs de snelweg en langs water. Dat is leuk lopen.
Op zich wás ik altijd al een overbeschermende hondenmoeder maar na de dood van Robbie is dat eigenlijk alleen maar erger geworden. Sindsdien wilde ik eigenlijk niet meer dat mijn moeder met hen zou gaan lopen en ik loop af en toe wel met de hond van de buren, maar zelf mijn hondekindertjes uit handen geven? No way. Dan maar in de tuin. [Read more…]
Onlangs heb ik samen met vriendin M. iets erg beangstigends meegemaakt. Tijdens onze wandeling, waarbij we allebei een van onze honden mee hadden (Ayla en Gijs), werden we verbaal agressief belaagd door een ons onbekende man met een joekel van een hond (volgens mij was het een bullmastiff). Die man ging van 0 tot 100 in twee seconden. Hij was ineens heel erg boos, met schelden en schreeuwen en alles.
We hebben hier in de buurt genoeg mooie natuurgebieden en vakantie is bij uitstek geschikt om aan de wandel te gaan. Zodoende reden we laatst naar Spier. Of althans de parkeerplaats die bij de Van Der Valk bij Spier (hier dus) zit en gingen we aan de wandel op het Dwingelderveld.
Er zijn daar verschillende routes die je kunt volgen en er zijn fietspaden dus er is voor ieder wat wils. Ik loop er eigenlijk nooit alleen omdat ik er de weg niet goed genoeg ken. Echten is bekender en aangezien ik nog steeds niet graag onbekende honden tegen kom, hou ik het op het vertrouwde.
Over het moutainbike pad
Met mooi weer lopen we graag in het bos! We zijn van die mazzelkonten die veel bos dichtbij hebben. Niet zo dichtbij dat we van huis het bos inlopen, maar wel op hooguit een kwartiertje rijden.
Hoe mooi is het, als je hond lekker los kan lopen. Lekker z’n eigen ding doen, maar wel komen als je hem roept. Het kon altijd goed met Robbie, niet met Gijs en Mara, tja, die kwam altijd wel goed met Robbie mee. Mara kan heel goed luisteren als ze denkt dat ze wat lekkers krijgt, zoals wanneer je de koelkastdeur open doet.