Jaren geleden deden Mara en ik, samen met Mariska en Kay, mee aan een dog survival. Een evenement met allemaal ‘echte honden mensen’ met hun sportieve border collies, tollers en ander groot volk. Mara was er de kleinste en we werden een beetje meewarig bekeken. Want zo’n klein hondje, die kan dat toch helemaal niet? Dat is toch zielig? Ze vonden het vooral heel zielig.

Nou weet ik niet wat zij met een yorkie zouden doen maar behalve klein is Mara vooral gewoon een hond. Een echte hond. Ze houdt niet van kou en nattigheid maar met dit weer is ze prima in voor een wandel door het bos. Je merkt dat ze met mooier weer enthousiaster is en verder wil lopen.

Dus gingen we vandaag naar het bos. Het was voor haar een echte obstacle run. Er liggen veel omgewaaide bomen waar ze overheen moest springen (en nadat ze over een boomstam sprong, klapte ze vol op de boomstam die er naast lag! Leek me wel pijnlijk maar ze liep gewoon door.)

Het was een leuke wandeling, iets anders dan gepland want water en geen bruggetje, alleen een stapel stokken en daar was het water me toch net te hoog voor. Ik ben daar sowieso niet zo’n held mee. We zijn bijna anderhalf uur aan de hobbel geweest en ja soms had Mara een beetje hulp nodig maar het meeste deed ze gewoon zelf.
Volgende keer neem ik wel de baby draagdoek mee want nu moest ik haar af en toe dragen en beide handen vrij is toch een stuk makkelijker.

Gijs bleef thuis want zo lang door zulk voor kleinere honden toch wel ruiger terrein, dat ga ik hem niet meer aan doen. Ik was eerder al met Gijs op stap geweest waarbij hij heerlijk in het zonnetje door het gras heeft lopen snuffelen. Toen Mara en ik weer thuis kwamen, lag Gijs lekker op de bank te slapen en hij kijkt dan altijd een beetje verdwaasd als hij net wakker is.