Vandaag is het 21 november en dat houdt in dat we al weer twee maanden zonder Gijs zijn.
Ik vind er niks aan..
Twee maanden al weer en ik snap niet hoe de tijd aan de ene kant zo langzaam gaat en aan de andere kant zo snel.
Rouw is iets dat met golven gaat en ik weet niet goed meer hoe het was net nadat Robbie gedood was. Volgens mij stond toen de angst en de schok ook heel erg voorop. Na al die jaren voel ik me af en toe nog altijd bodyguard van mijn hond, de omgeving scannend naar bedreigende zaken. Dat zal wel nooit meer helemaal weg gaan.
Nu met Gijs…. Hij was 15 jaar mijn maatje en vijftien jaren praktisch áltijd bij me. Dat hakt er in, om dat niet meer te hebben. Ik doe m’n ding op het werk en bij de EHBO en alles maar gaat het goed met me? Nee.
Vlak na zijn overlijden kreeg ik van alle verdriet en stress amper een hap door mijn keel. Dat is gelukkig weer bijgetrokken maar ik zit nog altijd niet lekker in mijn vel. Mijn nagels zijn weer kort gekauwd. Sporten ligt op z’n gat, voor zover dat dit jaar al überhaupt weer eens goed op de rails gestaan heeft dan. Mijn lijf gaat niet lekker. Mijn sporthorloge heb ik maar afgedaan want die zegt alleen maar dat mijn hartslag variabiliteit chronisch te laag is en dat ik overbelast ben, en dat terwijl ik al een tijdje niet ben wezen sporten (want Mara naar de dierenarts op m’n ‘sportdag’)
Voor Mara had ik onlangs een reading aangevraagd bij een dierentolk. Mara wist dat Gijs zijn tijd gekomen was en heeft er vrede mee, ook al mist ze hem wel. Dat merkt je ook aan haar. Ze doet haar ding. Ik ben zo blij dat ze niet in een depressie schoot en gelukkig ‘gewoon’ bleef functioneren. Als ze niet meer zou eten en niet haar mandje meer uit zou komen dan had ik er nóg meer stress en zorgen bij gehad.
Nu moet ik mezelf weer recht trekken en ik weet niet hoe. Het heeft tijd nodig natuurlijk. Wat is dat toch een k*t cliché.. Ik probeer maar zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Heb m’n dagboek waar ik regelmatig in schrijf. De Balance app is ook een goed hulpmiddel. Ademhalingsoefeningen en meditaties. De Rouw meditatie is ‘fijn’ omdat je dan even heel bewust met je verdriet zit. Iets dat je makkelijk kunt wegdrukken als je maar gewoon door doet en iedereen toch lijkt te denken dat alles weer goed gaat.
Hij was immers maar een oude hond…
