Na het laatste bezoek aan de trimster was het duidelijk geworden dat trimmen voor Mara echt De Hel is. Het alternatief; trimmen onder sedatie bij de dierenarts.
Dat stond voor vandaag op het programma…
Iedereen die ik vertel dat Mara onder narcose moet om te trimmen, is van ‘oh jee, maar hoe vaak moet dat dan en dat is dan toch wel een aanslag op haar lichaam ook…’
Euh, ja, maar ik weet geen alternatief en haar nagels laten doorgroeien tot ze in haar voetzooltjes groeien lijkt me nou ook niet direct een fijn alternatief. Haar vacht groeit door en dan krijgt ze dreadlocks onder haar kin en knopen, waar ze dan vervolgens met haar lange nagels in blijft haken, wat ze dan los wil trekken en wat pijn doet. Afijn, je hebt wel beeld. Ik had het liever ook zonder narcose maar ik denk dat dit wel minder stress is voor haar en ze is meteen echt goéd kort. Waardoor het natuurlijk langer duurt voor het weer nodig is..
Voor narcose moet je nuchter zijn, dus geen ontbijt voor Mara vanmorgen. De dierenarts vindt ze tegenwoordig doodeng, dus ze zat al bibberend op schoot te wachten. Ik had gevraagd of ze een alternatief hadden voor het prikken van een infuusnaald want dat vindt ze ook allemaal gedoe en door de euthanasie van Gijs wist ik dat dat ook anders kon.
Ze kreeg een prik in haar bil (gillen!) en viel toen rustig in slaap in mijn armen. Wat voor haar fijn was, maar wat ik wel een beetje confronterend vond, want Gijs…. Zeker toen ze echt diep in slaap was en echt als slappe dweil in mijn armen lag. Dat hoofdje dan dan zo heen en weer rolt….
Uberhaupt is de dierenartspraktijk een plek waar ik voornamelijk met Gijs kwam.
De dierenarts vroeg nog hoe het met Mara ging, zo zonder Gijs. Nou eigenlijk best wel goed, gelukkig.
Goed, Mara dus onder zeil en ik ga dan niet weer terug naar huis, want als ik thuis ben, kan ik weer in de auto stappen. Beetje loos dus. Tijd overbrugd en al gauw werd ik weer gebeld dat het al weer klaar was. Eenmaal bij de praktijk kreeg ik een ‘pakketje Mara’ in mijn armen.
Door haar kleine formaat koelt Mara eigenlijk altijd wel af tijdens narcose dingen. Ik heb wel eens met flessen warm water en Mara op schoot gezeten daar. Dit keer kreeg ik een elektrische warmtemat (hoe handig!!) met Mara in haar vertrouwde lichtblauwe vestje en haar deken over. Ze was nog enorm suf.
Na een tijdje werd ze wat wakkerder en dan heb je de ‘ik ben er wel maar ik ben er niet’ fase.
De paraveterinair gaf me een bakje met wat te eten en een lepeltje en dat heeft Mara allemaal naar binnen geslobberd. Wel zo fijn, weer wat extra energie.
Ze trok toen ook wat meer bij. Lopen wou nog niet, toen ik haar op de grond zette, viel ze meteen om, maar ik mocht haar wel meenemen, míts ik haar goed warm hou. Ha! Uiteraard!! Mara op de passagierstoel, als échte passenger princess, met de stoelverwarming aan. En eenmaal thuis een warme kruik bij haar in de slaapzak.
Inmiddels heeft ze alles wat ze opgegeten had, ook al weer uitgespuugd. Maar gelukkig hebben we meer dan één slaapzak. De wasmachine staat aan. Mara ligt lekker warm (ze vond voor de gashaard liggen toch een betere optie, okee Mara). En nu maar lekker uitslapen. Door haar kleine formaat duurt het ook wat langer voor ze er van hersteld is. Ondanks dat het een lichtere narcose was. Gelukkig is ze niet alleen en morgen ook niet.
