Okee, toch een stukje weer over het enkel gedoe. Ik dacht dat ik er wel helemaal klaar mee was. Want op de sites van ziekenhuizen lees je dat het wel tot een jaar kan duren voor je enkel weer als normaal is.
Nou, ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar dat gaat bij mij niet op. Ik ken een aantal andere meiden die ook hun enkel gebroken hebben, allemaal zo rond dezelfde tijd en die geven ook aan dat het niet zo is als voor heen.
Het is weer mooi weer, lang leve de hooikoorts en de eikenprocessierups, maar het is dus mooi weer om te gaan fietsen met de hond!
Nee, niet rennend naast de fiets, dat moet je met warm weer vooral niet doen en wel niet hierom.
Bovendien, zie je me al fietsen met Mara rennend naast de fiets? Ha, nee hoor.
Sinds de corona crisis werkt manlief thuis en dat vinden de honden en met name Gijs wel erg gezellig. De werk plek is in de logeerkamer waar dus het logeerbed staat en er ligt een Biabed voor Gijs.
[Read more…]De kappers zijn dicht en niet alleen de kappers maar ook de trimsalon is dicht!
Onze trimster woont in Duitsland en ik had aan het begin van het hele corona gebeuren al zo m’n bedenkingen of ik wel naar Duitsland zou kunnen. Later kwam ook het nieuws dat ze tijdelijk gesloten was.
En Gijs is al weer 12 jaar geworden!
Hiep, hiep, hoera!!
De laatste tijd is het wel veel Gijs hier, hoe gaat het dan met Mara?
Maartje is gewoon Maartje. Mara heeft oud en nieuw overleefd en vond het vreselijk. Als ze nu nog heel af en toe een knal hoort, dan kruipt ze gauw in haar ‘vuurwerk bunker’.
Het is net of hij het er om doet he! Maar Gijs had dus weer eens wat. Ik vond dat vier keer in een maand naar de dierenarts wel genoeg was, hoe lief ze daar ook zijn…
Gijs besloot anders. Hij had een leerpuntje voor mij, namelijk; ‘doe Gijs áltijd zijn korfje om, zéker in het donker.’
Gijs is dus wat oud (hij is ook al bijna 12!) en krakkemikkerig aan het worden en het viel me op dat hij ‘langere’ afstanden niet zo goed meer volhield. Dan liep hij enorm langzaam en bleef ik hem maar aanmoedigen en dat het nog maar een klein stukje naar de auto was. Hij wou wel, maar het lukt niet meer, ondanks de pijnstillers en supplementen die hij elke morgen krijgt.
Onlangs had ik zelf wel zin in een langere wandeling en dus beloofde ik hem een wandeltje in het wagentje. Het wagentje is de Doggyride, een fietskar die om te bouwen is tot buggy, iets van dertien jaar geleden aangeschaft voor Robbie.
Ook in 2020 heeft Gijs gewoon weer wat.
Tijdens een uitgebreide kroel sessie ontdekte ik bij Gijs een bult op zijn schouder. We gingen naar de dierenarts en die deed Dr. Pimplepopper en poerde wat in de bult, met een naald.
Met het vorige stukje dacht ik dat het wel klaar was met de enkel. Dat blijkt toch iets te makkelijk gedacht.
Goed, in de vakantie heb ik met mijn ouders en manlief de Airbornemars gelopen. Okee, het was ‘maar’ 10 kilometer maar voor de gebroken knieschijf van mijn vader en dus mijn gebroken enkel was dat ver zat.