How long will I love you?
As long as stars are above you
And longer if I can
Mooi liedje, ook wel de vraag met onze Gijs.
Voor alle duidelijkheid, op het moment van schrijven gaat het goed met de oude baas hoor. Momenteel is hij druk bezig met zijn knaag bot en wordt er flink gepoetst (ik geef het hem altijd als soort tandenborstel).
Gijs wordt oud en is aan het veranderen. Zijn lijf wordt bonkig, met een uit-stekend ruggegraatje en heupbotjes. Hij ziet vrijwel niets meer met zijn linker oog. (Ik heb het laatst getest). De dierenarts denkt dat hij met zijn rechteroog door staar ook niet zo goed meer ziet. Wazig.
Gijs slaapt veel en diep ook, je hoort hem dan zwaar ademen. Wat overigens wel ontspannen klinkt. En hij heeft het sneller koud. Met name koude voeten waarna hij dan helemaal staat te rillen als hij eenmaal weer binnen is.
Twee weken terug ongeveer heeft hij weer een Librela prik gehaald. Het was één groot feest want hij mocht weer naar de dierenarts en de dierenarts = brokjes. Dus Gijs vond het niet zo erg om er heen te gaan, sterker nog, hij stond te joelen omdat het hem te lang duurde voor hij de spreekkamer binnen mocht. Prik gehaald, brokjes gegeten en op de terugweg naar huis ligt hij dan altijd gewoon lekker te slapen.
En daarna loopt hij weer als een trein.
Echt, voor een hond die inmiddels al lekker richting de 15 jaar gaat, doet hij het echt goed.
Hij is keurig op gewicht (6,4 kg) en hij ziet er goed uit. Onlangs ging hij samen met Mara weer naar de trimsalon (tot grote vreugde van Mara en ja dat is sarcastisch) Gijs heeft zich keurig gedragen.
Ook qua karakter is hij wat veranderd. Voorheen, als Gijs tegen je aan zat op de bank dan moest je vooral heel stil blijven zitten, anders begon hij te grommen.
Tegenwoordig ligt hij gewoon gezellig tegen je aan. Geen gemopper. We moeten hem soms wat voorzichtiger wakker maken en daar wel wat meer tijd voor nemen. Zodat hij niet schrikt.
Hij is een beetje stijf, en niet meer zo snel (We deden vandaag 20 minuten over een rondje dat ik met Mara in de helft van de tijd kan doen). Maar toch heeft hij ook wel zo zijn snelle momenten..
Bij het bovenstaande filmpje zie je wel dat Gijs zijn hoofd wat draait, zodat hij meer met zijn rechteroog naar voren staat. Wellicht helpt hem dat. Ik vind het sowieso wel knap van hem dat hij op zijn manier en met zijn slechte zicht nog zo een sprintje durft te trekken.
Goed, het gaat dus goed met Gijs en ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven maar dat de 15 dichterbij komt, ben ik me zeer bewust van en ook dat ik hoop dat hij die gaat halen. De volgende afspraak bij de trimsalon staat gepland voor maart dus hij kan dan hopelijk zijn vijftiende verjaardag met een korte coupe vieren.
Ergens ben ik toch een soort van mijn hart aan het pantseren voor het onvermijdelijke moment dat eens gaat komen. Je wil het niet, maar het komt. Gijs heeft nou eenmaal zijn langste tijd hier gehad.
Onlangs kwam ik op insta een boek tegen wat meteen mijn interesse opwekte en die ik dus meteen besteld heb.
De Lijn tussen Magie en Leven; Handboek bij rouw en verlies om je dier. Het lijkt een beetje voorbarig.
Ik ben er nog in bezig. Ik was er in begonnen en zat al in tranen want Robbie. Er zit ook een kaartsenset bij en de eerste die ik trok, met Robbie in gedachten was meteen heel erg raak. Tránen.
Dit is dus niet een boek waar ik ‘even snel’ door heen jaag. Hier moet ik wel even voor gaan zitten en voor in de stemming zijn.
Ik heb vroeger altijd het ‘ideale plaatje’ in m’n hoofd gehad: de dierenarts die aan huis komt en het desbetreffende dier dat rustig en vredig in mijn armen in slaapt.
Een nachtmerrie zoals bij Robbie is nooit in me opgekomen (maar ja, bij wie wel…).
Ik denk dat het met Gijs sowieso heel anders zal zijn, niet minder verdrietig, maar wel anders omdat Gijs nu toch al de veertieneneenhalf gepasseerd is. Wat toch een verschil is met net een week negen jaar zijn…
Als je thuis komt, of beneden na bijvoorbeeld douchen en Gijs ligt heel rustig op de bank, check ik toch altijd even extra of hij ‘het nog wel doet’. Je houdt er toch rekening mee.
Zelfs mijn moeder zei dat. Ze ging een paar weken terug, toen ik in Antwerpen zat en manlief aan het werk was, even bij Gijs en Mara kijken omdat Gijs wat aan de diarree was. Het duurde even voor ik op afstand de voordeur geopend had en ze had even door het raam gekeken en Gijs lag lekker op de bank te slapen. Maar het spookte toch door haar hoofd; ‘Wat als hij ineens overleden blijkt? Wat ga ik dan doen? Moet ik Marloes dan bellen, of moeten we dan wachten tot ze weer terug is?’
Zo is het net of ik alleen maar met z’n dood bezig ben maar dat is niet zo. Ik hoop nog heel lang/zo lang mogelijk van hem te kunnen genieten. En in die tijd maken we het fijn voor hem, met een warme trui of jas als het koud is, wandeltjes en fijne plekjes om te liggen (hoewel Gijs dan ongetwijfeld zou roepen dat ik nu heel snel van de bank af moet gaan want daar ligt hij het liefst!) en goede voeding (zoals de dierenarts al zei ‘hij wordt goed ondersteund oud’) en om de zes tot acht weken een Librela prik.
Er zijn zat honden die het minder hebben dan dat.