Afgelopen weekend was er na twee jaar eindelijk weer een open dag bij Melief. Ik ging er heen met manlief en mijn camera. Het is eigenlijk wel de beste plek om foto’s te maken, vind ik. Perfecte modellen!!!
Melief is een sanctuary in Duitsland waar heel veel dieren uit nood hun voor altijd thuis gevonden hebben. Ik ‘ken’ ze vanaf 2013, toen ik daar voor het eerst naar de open dag kwam en sinds die tijd ben ik donateur. Daarvan kunnen ze er altijd meer gebruiken want ze zijn helemaal afhankelijk van donaties, dus indien je nog een goed doel wilt steunen, waar alles ook écht bij de dieren terecht komt; klik dan hier.
Goed, Melief dus. Melief is eigenlijk dé plek bij uitstek om dieren te ontmoeten die je doorgaans niet ziet. Okee, ze hebben er enorm veel katten en een groot aantal honden ook, maar bijvoorbeeld ook een hele groep varkens.
En varkens, die zien we niet zoveel in Nederland. En dat terwijl er elke dag in Nederland maar liefst meer dan 47000 varkens dood gemaakt worden. Zevenenveertigduizend. Hoe bizar is dat? Het enige dat je er doorgaans van ziet, zijn de snuitjes in een veetransport wagen. En uiteraard de anonieme pakjes in de supermarkt.
Dus ga eens naar Melief. Rij er op een vrije zaterdagmiddag eens naar toe. Bij Melief leven varkens, zoals varkens horen te leven. In een groep. Met een heuse modderpoel. Zoals een varken hoort te leven. Tot hij/zij omvalt van ouderdom.
Want waar we vaak niet bij stil staan; elk dier is een individu. Net zoals Gijs niet hetzelfde is als Mara. Allebei hun eigen karakter. Iets wat we voor onze huisdieren wel geaccepteerd hebben en normaal vinden, maar dat de duizenden dieren die dagelijks doodgemaakt worden ook allemaal een eigen persoonlijkheid hebben, daar staan we liever niet bij stil.
Als bij Melief bij de varkens kijkt, realiseer je je ook pas goed, hoe groot ze zijn. Wat natuurlijk logisch is, want hier worden ze gewoon oud. Een varken wordt in de bioindustrie maar ongeveer 6-8 maanden oud, terwijl ze in het wild toch wel de tien jaar moeten kunnen halen (bron en bron). Pas op een leeftijd van zo’n 5 jaar zijn ze helemaal volgroeid.
Sowieso is het natuurlijk belachelijk dat mensen anno 2022, met álles wat er nu aan informatie beschikbaar is over de gevolgen van het eten van dieren voor gezondheid, milieu en welk immens leed we dieren aan doen, dan is het sowieso belachelijk en ronduit harteloos dat mensen daar nog willens en wetens aan mee werken. Ik kan het echt niet anders formuleren en het verbaast me nog elke dag; als je je hond of kat niet zou eten, waarom dan wel een varken, kip of koe? De keuze aan alternatieven is nog nooit zo groot geweest en ze zijn tegenwoordig goedkoper en gezonder dan een stuk dier.
De knapperd op deze foto is Survivor. En zijn verhaal kan je hier lezen. Dat scheelt mij een hoop typewerk! Ha! Je ziet het niet zo van de foto, maar Survivor is enorm! Echt. Enorm groot en met een stel horens waar je wel respect voor moet hebben. Isabella LaWinia von Melief en Queen Herma zijn even indrukwekkend.
Survivor is dus al zo’n tien jaar; in zijn ‘vorige’ leven, had hij dat nooit gehaald want stier dus slacht.
En Isabella was ongetwijfeld als melkslaaf geeindigd.
Dit is Dolores. Ze woont al bij Melief zolang als ik er kom en ze heeft een speciaal plekje in mijn hart want ze doet me enorm aan Moustakas denken. Een snoes die ik in 2012 in Griekenland ontmoette. Ze is eigenlijk een beetje een zwarte Falkor, uit de Neverending Story. Dolores is erg knuffelbaar en zo ziet ze er ook uit maar Dolores heeft, samen met de andere honden, een serieuze taak; namelijk het beveiligen van het terrein. Dolores en haar collega’s zijn herplaatshonden. Vaak komen ze uit Spanje, waar ze afgedankt werden toen er geen schaapskuddes meer voor hen waren om te beschermen. Kun je ze dan wel knuffelen? Ja, zolang je maar gewoon via de voordeur naar binnen komt.
Flip komt uit het circus. Serieus. Flip was samen met een aantal anderen op een landje bij een boer achtergelaten, nadat het circus was vertrokken. De boer wilde de geiten niet dus om ze een enkele rit slachthuis te besparen, kwamen ze bij Melief wonen.
Dieren zijn geen dingen, maar veel mensen gaan er wel zo mee om. Alsof ze er alleen zijn ter vermaak voor de mens en wanneer we ze niet meer leuk vinden worden ze afgedankt. Maakt niet uit waar heen, zolang we er zelf maar geen last van hebben. Dat is toch belachelijk? Flip woont sinds 2018 bij Melief.
Jeroen Pauw bleef gewoon zitten terwijl ik toch redelijk dichtbij kwam. Wat een knapperd!!
Ik denk dat dit Helmut is? Maar ik weet het niet zeker. Er wonen drie ezels bij Melief, Helmut, Adriaan en Lexi en hun verhaal is ook weer een bijzondere: lees het hier en hier.
Anyways, je ziet het in de ogen. Er is echt iemand thuis, dieren zijn niet gevoelloos.
Als je varkens in een veetransport wagen ziet, hebben die altijd zo’n intrieste blik in hun ogen en als je dan varkens ziet die hun leven gewoon kunnen leven, in alle vrijheid, die zien er werkelijk anders uit. Ontspannen. Tevreden.
Daarom is Melief ook zo leuk.
Dieren zijn geen dingen. Dieren zijn hier ook niet voor ons.
Deze kwam ik laatst op insta tegen en is wel enorm treffend. Dit is hoe de bioindustrie met dieren omgaat. En Melief is dan een mooi voorbeeld van hoe het ook kan.
