Bos!
Met mooi weer lopen we graag in het bos! We zijn van die mazzelkonten die veel bos dichtbij hebben. Niet zo dichtbij dat we van huis het bos inlopen, maar wel op hooguit een kwartiertje rijden.
Met mooi weer lopen we graag in het bos! We zijn van die mazzelkonten die veel bos dichtbij hebben. Niet zo dichtbij dat we van huis het bos inlopen, maar wel op hooguit een kwartiertje rijden.
Het is mei en het is inmiddels iets meer dan een jaar geleden dat Robbie overleed. Hoe gaat het nu?
Honden hebben een baas en katten personeel, zegt men.
Mara is de uitzondering.
Ik ging een stukje fietsen met Gijs. De eerste keer dit jaar weer in de fietsmand achterop de fiets. Het was weer even wennen en hij zat het eerste stuk dan ook te joelen en heel sneue geluidjes te maken achter me. Maar na een stukje mocht hij eruit, in een voor hem onbekend gebied en daar was meneer wel erg blij mee.
Hij dribbelde vrolijk rond; een plasje hier, een snuffeltje daar en een hapje gras enzo.
Onlangs was Gijs dus bij de dierenarts, maar daar konden we niks vinden.
Sindsdien is Gijs begonnen met tabletjes van Sensipharm en is hij bij de fysiotherapie geweest.
De fysiotherapie vindt hij één groot feest. Hij sleurt me mee naar binnen, gaat wild kwispelend op snuffeltocht en hobbelt vervolgens enthousiast de behandelbank op.
Ik vond het erg bijzonder om te zien, want toen de dierenarts hem wilde onderzoeken, spande hij alles aan. En fysiotherapeute Sylvia kan hem aanraken en hij liet het gewoon gebeuren. Kwispelend. En, net zoals hij bij trimster Sytske doet, uiteraard werd ook Sylvia uitgebreid gezoend.
Hoe mooi is het, als je hond lekker los kan lopen. Lekker z’n eigen ding doen, maar wel komen als je hem roept. Het kon altijd goed met Robbie, niet met Gijs en Mara, tja, die kwam altijd wel goed met Robbie mee. Mara kan heel goed luisteren als ze denkt dat ze wat lekkers krijgt, zoals wanneer je de koelkastdeur open doet.
Een tijdje terug begon Gijs ineens weer langzamer te lopen. Als je een rondje met hem deed, begon hij vrolijk als altijd, maar zodra je dan weer naar huis ging, zakte zijn tempo en sjokte hij maar wat naast je. Poepen ging minder goed; hij hield zijn rug rechter dan normaal. In huis was hij minder ontspannen en als je hem na een wandeltje wilde aaien, gilde hij als je zijn onderrug aanraakte. Na een tijdje kon je hem dan wel weer gewoon aaien, dus het is zo vaag als wat.
Afijn, Metacam gestart en maandag de fysiotherapeut gebeld.
En me bedacht en toch maar de dierenarts gebeld. Eerst eens foto’s maken, want vorig jaar heeft hij praktisch dezelfde klachten gehad. Verhaal voorgelegd aan de assistente en Gijs werd ingepland voor consult met eventuele narcose en foto.
Gijs en Mara. Hij banjert graag door het bos, zij blijft het liefste thuis. Beide zijn ze goed in bankhangen en slapen. En hoewel slapen nóóit tegen elkaar aan gebeurt, zijn ze wel gek op elkaar. Zo spelen ze graag met elkaar, wat meestal inhoudt dat Mara Gijs uitdaagt en daarbij op zijn hoofd gaat hangen en in zijn oor dan wel pootje bijt. En Gijs? Gijs is dan een goeiige knorrepot. Als hij er geen zin in heeft, gromt hij halfslachtig en probeert een veilige plek te vinden. Waar hij meestal niet in slaagt, want Mara komt hem dan gewoon achterna. Mara kan erg vasthoudend zijn; als ze wil spelen, wordt er ook gespeeld! En als ze maar lang genoeg doordramt, geeft Gijs eigenlijk altijd wel toe. Ik heb me er zeker in het begin heel erg over verbaasd hoe hij met haar omgaat. Robbie werd nog wel eens hardhandig afgesnauwd maar dat doet hij met Mara nooit, hoe vervelend ze ook doet.
Als je een hond ‘hebt’, weet je dat je daar regelmatig mee moet wandelen. Dan kan de hond poepen en plassen en bovendien ook snuffelen en dat is goed voor hem. Zeker als je ook regelmatig eens met hem in een andere omgeving loopt.
Ik ben natuurlijk gewoon verder gegaan met de lijst (alleen werkt mijn telling hier niet mee! Ik wou gewoon verder gaan met 16). Negen jaar levert heus meer op dan 15 punten. Dus hier ga ik verder met waar ik gebleven was! Het is leuk om te doen want het verlegt de focus van het gemis naar juist de leuke dingen die we meegemaakt hebben en de typische Robbie trekjes. En ja die mis ik natuurlijk. Dat gaat echt niet zo maar weg.
Laatst gingen we maar weer eens naar het Mantingerveld. Mooi gebied. In de zomer kan het er echt bloedheet zijn en in de winter met een beetje wind echt heel erg koud. Het is fijn om daar te zijn want het is er heel erg stil. Je hoort de wind ruisen in de hei en dat is het wel. Zalig is dat!
Vooral ook dat je er praktisch nooit iemand tegen komt. Dat vind ik altijd de fijnste wandelingen. Gewoon; de hondjes en ik en dat is het.