Het overlijden van Robbie is iets dat een ontzettend heftige gebeurtenis was. Een overlijden is meestal al heftig en de manier waarop was dat al helemaal. Heeft op mij veel indruk gemaakt. Op Mara leek het niet zoveel vat te hebben. Mara deed en doet gewoon haar ding. Ze blaft snel naar andere honden en negen van de tien keer is dat onzekerheid. Ze is sowieso wel wat vocaal ingesteld, maar ik geloof dat dat Yorkie eigen is.
Op Gijs heeft alles diepe indruk gemaakt, al was het maar omdat hij out of the blue aangevallen was. Hij zag die hond niet aankomen en is zo maar aangevallen. Hij schrikt nog steeds wat sneller dan voor die tijd.
Sinds Robbie er niet meer is, lijkt Gijs wat meer ontspannen in huis. Alsof hij besloten heeft om ons meer te vertrouwen ofzo. Wat eigenlijk een beetje gek klinkt want je zou denken dat hij dat na al die jaren al wel geleerd heeft.
Ik schreef al eens eerder dat hij aanhankelijker was en dat is hij (gelukkig) nog steeds. Dicht tegen je aanzitten, geaaid willen worden, op schoot zitten. Hij laat meer toe. Zoenen op zijn hoofd bijvoorbeeld. Robbie gaf ik vaak een zoen recht op zijn neus maar met Gijs begon ik daar niet aan omdat hij zo dichtbij niet prettig vond. Nu kan dat dus wel. Sterker nog; ik heb hem onlangs zowaar op zijn buik gezoend! Eerder zou hij je aan de kant geblaft hebben. Tegenwoordig ploft ie om de haverklap naast je op de bank en moet zijn buik geaaid worden.
Als hij weer eens van zijn onhandige momentjes heeft, laat hij zich ook zonder moppers op de bank tillen. Dat was eerder ook wel anders.
Eigenlijk is hij al met al gewoon niet meer zo heel stoer. Zoiets. Wat meer schrikkerig, vooral veel meer knuffelig. Toegankelijker. En op zich is dat niet raar want net zoals mensen zich misschien een beetje anders voordoen bij andere mensen, zal dat voor honden ook wel gelden. Ze hebben natuurlijk hun onderlinge verhoudingen. Maakt wel dat ik me afvraag; had Gijs het dan wel leuk bij ons met Robbie? Zouden we dan nu de échte Gijs krijgen? Ik vind het lastig want het klinkt zo gemeen; Robbie is dood en Gijs is vrolijk. Zoiets. Naar is dat. Dat is iets dat ik voor mezelf nog even goed op een rijtje moet zetten. Ik vind het uiteraard wel heel erg fijn dat hij zo gezellig knuffelig is nu. Dat is gewoon leuk want Gijs heeft het perfect formaat lijfje om goed te knuffelen. Mara is dan net een tikje te klein, dan ben je al gauw bang dat je wat breekt als je haar echt heeeeeel stevig wilt knuffelen. Wie weet kan dat met Gijs straks ook!