Een jaar later..

Het is mei en het is inmiddels iets meer dan een jaar geleden dat Robbie overleed. Hoe gaat het nu?

Ik vind het nog steeds raar dat hij er niet meer is. Het ging allemaal zó snel ook! Zo ga je naar je werk en zeg je drie hondjes gedag, zo wordt je gebeld en ligt je hond dood in huis. Vervolgens naar de dierenarts en zo is hij weg en na een paar dagen kregen we hem thuis in een potje. Niet te bevatten..

Het is al weer ruim een jaar geleden en dat is ook gewoon raar.. 365 dagen zonder Robbie. Driehonderdtweeëntachtig dagen inmiddels. Het voelt een beetje alsof hij in de tijd is achtergebleven en wij verder zijn gegaan.

Het is stiller in huis. Gijs en Mara zijn er uiteraard dus er is wel leven in de brouwerij maar het is niet meer zoals het was. Geen gehuil als de telefoon gaat. Geen bange hond bij onweer (hij vond het vreselijk, maar ik mis hem…). Niet meer ‘ingekapseld’ op de bank met aan beide kanten en op schoot een hondje. Geen hondje dat áltijd voor een rondje mee wilde. Altijd.

We zijn er allemaal door veranderd. Gijs is nog steeds meer schrikachtig op straat. Mara blaft meer naar andere honden. Gijs beschermt Mara buiten. Wij zelf zijn ook voorzichtiger. We gaan nog eerder een blokje om als we een andere (onbekende) grote hond tegen komen. Laatst werd Martin nog aangesproken; of dat ons hondje was dat doodgebeten was?

Robbie is nog steeds bij ons. Zo af en toe komt hij langs. Alsof hij Mara ‘overneemt’. Het klinkt een beetje gek misschien, maar ze heeft na zijn dood af en toe Robbie trekjes.
Zo ‘veegt ze haar voeten’ soms als ze buiten is. Dat is geen Mara ding; in de jaren dat ze nu bij ons is, doet ze dat niet. Robbie wel.
Mara ligt op schoot, Robbie lag er naast. Af en toe ligt Mara in dezelfde houding als Robbie deed, vlak naast ons.
Het zijn van die af en toe dingetjes. Van die kleine trekjes dat je denkt; dit is niet Mara. En ik ben heus niet gek aan het worden hoor. Mara is de meeste tijd gewoon zichzelf. Maar soms dus even niet. En dat is wel fijn, alsof hij er toch nog eventjes is.

De route van dat ene rondje lopen we niet meer. In het begin wel, de eerste dagen stond Gijs op de plek te snuffelen waar Robbie lag. De eigenaren van de hond zijn verhuisd.
‘Vroeger’ was het mijn grootste angst dat een van mijn hond doodgebeten zou worden. Ik was heel voorzichtig met ze. Vlak na de dood van Robbie stond mijn inwendige alarmsysteem nóg gevoeliger afgestemd. Door hulp van de psycholoog is dat naar beneden bijgesteld, zeg maar, maar het komt nooit meer op het oude niveau.

In mei was Robbie’s verjaardag. Hij zou tien jaar geworden zijn.
In maart was Gijs jarig. Hij werd acht jaar. In augustus is Mara jarig; ze wordt dan 4. Ik hoop met heel mijn hart dat zij bij ons blijven tot ze bejaard zijn. Zoiets als met Robbie hoop ik nooit meer mee te maken.

Robbie wordt nog altijd erg gemist.