Hoe mooi is het, als je hond lekker los kan lopen. Lekker z’n eigen ding doen, maar wel komen als je hem roept. Het kon altijd goed met Robbie, niet met Gijs en Mara, tja, die kwam altijd wel goed met Robbie mee. Mara kan heel goed luisteren als ze denkt dat ze wat lekkers krijgt, zoals wanneer je de koelkastdeur open doet.
Maar afijn, ik was benieuwd hoe ze het zou doen als ze zelf, alleen los zou zijn. Op het Mantingerveld leek me wel veilig, want daar is hoge hei en daar gaat ze toch niet vrijwillig doorheen.
Met Gijs durf ik dat niet te proberen, niet zonder omheind terrein of dertig man aan zoekploeg. Ik ben Gijs ooit een paar uur kwijt geweest. Hij vermaakte zich opperbest en toen hij me eenmaal zag, was hij ook geenszins van plan om met me mee te komen.
Het Mantingerveld dus en ik was helaas iets vergeten; de snoepjes. Mara is gelukkig van de vreterij, maar dan moet je dat wel meenemen.
Ze ging los en werd helemaal dol en rende en rende en rende tot ik haar niet meer zag. Ik heb maar gedaan alsof Gijs en ik weer terug liepen, toen kwam ze heel hard aangerend. Mara was helemaal door het dolle heen. Echt. Springen, hupsen, Gijs uitdagen; helemaal blij.
Een dag later liep ik met vriendin L. op het Mantingerveld, gewapend met snoepjes. Met als gevolg dat Mara zowat aan me vast geplakt leek, steeds maar kijken of ze wat zou krijgen. De gekkigheid was er wat meer af. Tot grote vreugde van vriendin L. ging Mara niet ver bij ons vandaan; zij is erg op roofvogels gericht omdat ze zelf kippen heeft. Ik loop daar altijd heel relaxt op het veld en ik heb totaal geen idee van welke vogel er waar dan ook rondvliegt. Nu weet ik dat roofvogels ook wel eens een kip pakken, dus waarom dan niet een klein Yorkje? (Nou lieve roofvogels, zoveel spek zit er niet aan haar, dus laat maar lopen!!). De volgende keer let ik dus beter op!
Inmiddels krijgt ze de slag een beetje te pakken. Het is allemaal niet meer zo nieuw. We gingen naar het bos in Echten (minder kans op grijpgrage roofvogels!) en namen daar een andere route dan normaal. Het halve bos bleek onder water te staan. Dus moesten we dwars door het bos, buiten de paden om. Groot feest voor Gijs, maar Mara, nee. Mara bleef halverwege gewoon staan. Die had er geen zin meer in. Dat stuk moest ik haar dus dragen, maar daarna kon ze weer lekker los!
Dit filmpje is van voor dat stuk, voordat het drijfnat werd:
Dit gaan we dus meer oefenen en hopelijk leert ze dat net zo goed als Robbie dat kon!