Hondenmensen

Net zoals mensen op verschillende manier van dieren houden (“Oh, ik hou echt van dieren!” Maar waarom ligt er dan een hamburger op je bord??) houden mensen ook op verschillende manieren van honden. Even vooropgesteld; de ene manier is niet beter dan de andere. Dit begint met een stukje hokjesdenken, maar dat moet je niet te serieus nemen. Ik vind het interessant om te zien dat er zoveel types hondenmensen zijn.

Bijvoorbeeld de mensen die behendigheid doen met hun rashond. Ze zijn echte hondenmensen, dol op hun ras, doen mee met wedstrijden. Hond moet goed gezond zijn en als hond oud wordt of doodgaat, komt er een nieuwe vanuit een speciale werklijn. Soms hebben ze van die enge aanhangers waar de hond dan in moet. Stamboomhonden. Doen allemaal cursussen en zijn lid van hondenclubs en verenigingen.
Toen ik cursus deed met Robbie, vond ik mezelf ook een klein beetje zo’n hondenmens. Hoewel ik dan maar eventjes behendigheid deed omdat het voor Robbie’s zelfvertrouwen goed was. Maar we deden cursus bij een hondenschool en ontmoetten allemaal mensen die dol waren op hun hond. Cursussen doen, trainen, hond goed onder appèl, fluitjes, tuigjes en snoepjes en jassen met veel zakken.
Een beetje de praktische hondenmens, die veel met zijn hond doet, omdat dat leuk is en daar heb je een hond voor.
Een hond als hobby.

Dan zijn er mensen die hun hond als aankleedpopje zien. Soms is het ook gewoon praktisch; een naakthond zal in de winter dolgelukkig zijn met zijn winterjas. Maar er zijn ook mensen die hun hond aankleden omdat het zo schattig staat! Met Robbie zijn we vroeger eens bij een speciale winkel geweest met allemaal hondenkleding! Robbie kreeg, heel praktisch, een regenjasje, tuigje en harnasje, allemaal in camokleuren uiteraard.
Mara had ook goed zo’n aankleedhondje kunnen worden. Ik ben natuurlijk vreselijk aan het generaliseren nu, maar soms lijkt het alsof dit type mens op marktplaats hun hondje heeft gekocht, waarna het doorgaans iniminihondje ziek blijkt te zijn en de ‘fokker’ niet thuis geeft en SBS ingeschakeld moet worden want mensen moeten wel gewaarschuwd worden tegen zulke praktijken en dan is het hondje niet voor niks doodgegaan. Zoiets. Of het gaat natuurlijk wel goed en Chanel wordt een mooi meisje, met een hele collectie aan jasjes, truitjes en jurkjes aan toe. Ik vraag me dan af: mogen zulke hondjes vies worden? Hond zijn? Ruiken aan een drol? Door plassen heen banjeren? Zijn heel erg gek van hun hond.
Een hond als goed beschermd kind.

En sommige mensen hebben hun hond, zoals ze ook een plant hebben, maar dan met wat meer verzorging. De hond lijkt onderdeel van de inventaris. Ze lopen met hem, komen ze zelf ook in beweging want dat is gezond. Twee keer per dag geven ze de hond eten. Elk jaar gaat de hond voor zijn vaccinaties. Als ze op vakantie gaan, gaat de hond naar een pension. Het komt op mij nog wel eens over als wel een hond hebben, maar eigenlijk maar half. Het was leuk voor de kinderen, maar die hebben nu vrienden/een Xbox/iPhone/huiswerk.
Elke hond moet altijd maar wachten tot ‘de baas’ tijd en zin heeft voor een rondje, maar bij dit type mens is de wandeling voor de mens een verplichting, die soms afgeschoven wordt naar de kinderen. Of niet en dan moet de hond langer wachten. Als de hond bang is voor vuurwerk/onweer, heeft men daar doorgaans weinig begrip voor, want het is immers maar een hond. Advokaat erin, of een pilletje van de dierenarts.
Weinig stilstaand bij eventuele gevoelens van de hond (‘doe niet zo gek, het is een hond!’) Houden echt wel van hun hond hoor, maar ook op een meer praktische manier. “Als ‘deze’ dood is, komt er geen nieuwe hoor.” (Tegen vreemde mensen zeg ik ook wel eens ‘die witte’ als het over Gijs gaat, want die weten dan niet dat hij Gijs heet)
Een hond als.. Ja als wat eigenlijk? Een hond als dier, maar meer ook niet.

Dan heb je ook nog de tuinhonden. Ik snap die mensen niet. Deze honden zitten een groot gedeelte van de dag al dan niet blaffend in de tuin, tot ergernis van de omringende buren, met de eigenaren die zich van geen kwaad bewust zijn.
Waarom. Heb. Je. Dan. Een. Hond? Doen vast ook wel de verplichte dingen ermee. Dénk ik. Sommige zie je nooit een rondje lopen. Zouden die honden ooit verder komen dan hun eigen tuin? En zouden ze het leuk vinden om te blaffen naar wat ze voorbij zien komen? Waarom zetten mensen hun hond de hele/halve dag in hun tuin?
Een hond als… euh.. Ja, geen idee.

Het is natuurlijk vreselijk over één kam scheren wat ik nu doe. Dat weet ik. Ieder mens houdt oprecht van zijn dier, dat sowieso.
Maar ik denk dat ik me gewoon heel erg afvraag wat maakt dat mensen met hun dier omgaan zoals ze dat doen. Of ze wel eens nadenken over: “als ik mijn hond was, zou ik mijn leven dan leuk vinden?” Wat is er eigenlijk de meerwaarde van dat jouw hond bij je woont? Waarom heb je eigenlijk een hond? Is je hond onderdeel van je gezin of hangt ie er maar een beetje bij?
Hoe zie je jezelf? Ben je ‘de baas’ en heeft je hond je ten alle tijden te gehoorzamen? Of ben je z’n begeleider?
Wij hebben zelf maar één leven en een hond ook. Sta je daar wel eens bij stil? De sportieve hond zal, mits de activiteiten en rust in evenwicht zijn en hij positief getraind wordt, een mooi en actief hondenleven hebben. Een tuinhond lijkt in mijn ogen zijn leven maar een beetje uit te zitten. Je leven uitzitten. Dat is toch best wel zielig?
Ik realiseer me dat ik eigenlijk al best lang en vaak naar dieren kijk en dan denk: “hoe leuk is jouw leven eigenlijk?” Doe jij dat ook wel eens?

Waar vallen Gijs en Mara eigenlijk in? Generaliserend denkend zou ik hond als kind zeggen. De sportieve actieve rashonden sport mensen, dat staat best ver van me. Het prestatiegebeuren dan. Hoewel we dan wel weer een actieve hondenvakantie doen, waar je zulke mensen doorgaans ook tegenkomt. Gijs en Mara zijn ook geen inventaris, ik loop met plezier met ze (uiteraard minder als het keihard regent, maar dat vinden ze zelf ook niks). En tuinhonden; ze gaan graag in de tuin, maar niet zonder mij. Als ik ze alleen in de tuin zou laten met de deur dicht, staan ze binnen een paar minuten voor de deur te koekeloeren. Als ze daarentegen ziek zijn, wat gelukkig niet vaak voorkomt, ben ik net een overbezorgde moeder. Maar wel eentje waarvan ze vies mogen worden en ze hoeven ook niet altijd perfect te luisteren. Hond mogen zijn. Ik probeer bewust met ze om te gaan: ze zijn twee individuen, ze zijn levende wezens, ze hebben niet het eeuwige leven, ze zijn afhankelijk van ons, ik ben verantwoordelijk voor ze en daarom is het mijn taak om zo goed mogelijk voor ze te zorgen en ze een zo mooi mogelijk leven te geven.

Ben jij je daarvan ook bewust?