We waren wat later op de ochtend ingepland en konden meteen mee naar achteren. Van het enthousiast kwispelende, vrolijke hondje was weinig meer over; Gijs vond het maar wat spannend. Ik had hem natuurlijk al wel verteld wat er zou gebeuren. De medicatie lag al klaar in de injectiespuit. Gijs stond een beetje ineengedoken op de tafel en liet het maar gelaten over zich heen komen. De narcose was een langzaam werkend type. Heel rustig en een beetje trillend zakte Gijs in slaap. Blijft toch raar om dat te zien. Vervolgens werd hij geïntubeerd en dat was het. De dierenarts pakte het slappe lijf van Gijs in zijn armen en nam hem mee. Ik ging naar mijn zusje, thee drinken.
Na een tijdje werd ik gebeld dat Gijs klaar was en reed ik terug naar de praktijk. Gijs zat in een kenneltje met zijn dekentje en een kruik. Hij keek wel maar volgens mij zag hij niet zoveel. De assistente haalde hem eruit en we mochten in een behandelkamer zitten. Gijs zat met grote ogen op schoot en hij voelde aan als een blok beton. Hij was ontzettend gespannen en trilde enorm. Na een tijdje werd hij rustiger en reageerde hij meer op geluid van de omgeving. Steeds een beetje helderder. Op een gegeven moment keek hij me aan. Een tijdje later kreeg ik een likje op mijn arm.
De assistente kwam twee keer kijken. Gijs kon al weer een stukje lopen en ik mocht hem mee naar huis nemen. In de auto stopte ik hem weer onder zijn dekentje en zo gingen we naar huis.
Eenmaal thuis leek het al weer heel wat. Gijs dribbelde door de tuin voor zijn inspectie rondje en plofte daarna in zijn mandje. Dekentje over en slapen. Hij was af en toe nog best een beetje zielig, dan lag hij wat te jammeren… En dan weer te slapen. Ik had na een tijdje bedacht dat ik wel even een boodschap kon doen. Gijs dacht daar toch anders over en zat te huilen in zijn mandje. Hij hoefde niet op schoot, maar ik mocht niet weg. Blijkbaar was het geluid in huis van dat ik er was genoeg voor hem. Aan het einde van de middag heeft hij weer wat gegeten en gedronken. Alles ging dus steeds een stukje beter.
De dag erna was hij weer helemaal de oude en ging hij weer lekker mee naar het bos. Ik hoop dat het nu weer 9 jaar duurt voor dat hij er aan toe is!
