Ik had gedoucht en kwam weer beneden en daar zat Mara, op de hocker. Haar voorpootjes poezelig onder zich gevouwen. Ze zag er zo enorm schattig uit. De meeste mensen zullen het wel herkennen; dat je naar je hond kijkt en denkt; ‘wat hou ik toch ontzettend veel van jou!!’
It hits you like a ton of bricks, ik weet er nog steeds geen andere uitleg voor. Eigenlijk heb ik dat meerdere keren per dag. Mijn telefoon staat niet voor niks bomvol foto’s van ze. Mara en Gijs, ze zijn allebei schattig en geweldig en leuk en lief (en vervelend, ja dat soms ook).
Mara is het toppunt van schattigheid. Ze is pas bij de trimsalon geweest en ze is nu heel erg zacht en ze ziet er met haar korte kapsel erg puppig uit. Ze is zo klein als een speelgoedhondje, sterker nog; Stippi, het innig geliefde knuffelhondje van mijn nichtje is nog groter dan haar! (Stippi komt van de Ikea kennel en Stippi is het best verzorgde speelgoedhondje dat ik ken.)
Ik hou zoveel van Mara’s warme, zachte lijfje. Hoe ze zo lekker opgekruld tegen de verwarming aan ligt, of helemaal languit onder een dekentje. Hoe ze, als ik thuis kom, altijd eerst opgetild en geknuffeld wil worden en me een lik in mijn gezicht geeft. En zo af en toe denk ik weer aan waar ze vandaan kwam en hoe blij ik met haar ben. Ik zeg regelmatig tegen haar dat ik zoveel van haar hou, dat past niet in haar lijfje. En zo stevig als ik haar eigenlijk wil knuffelen, dat kan helaas ook niet want dan zou ik ongetwijfeld een paar ribbetjes breken..
Gijsemans is Billemans. Hij heeft zo’n leuk kontje en eigenlijk is zijn hele lijfje gewoon zo leuk alleen houdt Gijs er helaas niet van om altijd geknuffeld te worden. In ieder geval niet op de manier zoals ik hem graag zou knuffelen. Het klinkt zo dramatisch maar ik word er echt blij van als we lekker aan de wandel zijn en hij vrolijk voor me uit dribbelt. Dan is hij echt in de wandelmodus en vindt het helemaal leuk om op stap te zijn. Het is alsof hij loopt van ‘kijk mij eens op stap zijn!
En Gijs kan zo heerlijk ontspannen in zijn mandje liggen, vooral als je hem een dekentje over doet. Vindt ie heerlijk. Op de bank komt hij altijd zwaar tegen je aanleunen en als je opstaat valt hij dan bijna om. Hij ligt het liefst tegen ons aan. Dus ook al houdt Gijs er niet van om geknuffeld te worden zoals dat met Mara wel kan, hij zoekt wel degelijk contact. Hij heeft de mooiste bruine ogen die je zo indringend aan kunnen kijken. Ik mag hem graag kriebelen op het plekje net onder zijn neus. Dat is heel erg zacht. Meestal krijg ik dan een lik terug natuurlijk. Als je zegt dat het bedtijd is, springt hij op en gaat met je mee naar boven. Ik zeg altijd dat hij de allermooiste en allerliefste Gijs is van de hele wereld.
Wat hebben we het getroffen met deze twee hondjes, die zomaar op ons pad kwamen. We waren niet op zoek, maar daar waren ze. Het heeft vast zo moeten zijn.
Vroeger zei ik dat ik graag een Jack Russell wilde, tot ik in mijn werk eens bij iemand thuis kwam waar een grommende Jack Russell op een stoel lag waar ik steeds langs moest. Zo’n felle donder? Hmm… Later had ik het over de Yorkshire terriër, leek me ook zo leuk. En een chihuahua, die vond ik ook leuk. Het was puur gebaseerd op hun uiterlijk. Maar ik vind het wel grappig dat ik jaren nadat ik van een eigen hondje droomde zelf een chihuahua (mix), een Jack Russell en een Yorkie heb.. Van Robbie hebben we helaas veel te vroeg afscheid moeten nemen, maar ik hoop met heel mijn hart dat Gijs en Mara nog lang bij ons zullen zijn.
