Wandeltjes
Als je een hond ‘hebt’, weet je dat je daar regelmatig mee moet wandelen. Dan kan de hond poepen en plassen en bovendien ook snuffelen en dat is goed voor hem. Zeker als je ook regelmatig eens met hem in een andere omgeving loopt.
Als je een hond ‘hebt’, weet je dat je daar regelmatig mee moet wandelen. Dan kan de hond poepen en plassen en bovendien ook snuffelen en dat is goed voor hem. Zeker als je ook regelmatig eens met hem in een andere omgeving loopt.
Ik ben natuurlijk gewoon verder gegaan met de lijst (alleen werkt mijn telling hier niet mee! Ik wou gewoon verder gaan met 16). Negen jaar levert heus meer op dan 15 punten. Dus hier ga ik verder met waar ik gebleven was! Het is leuk om te doen want het verlegt de focus van het gemis naar juist de leuke dingen die we meegemaakt hebben en de typische Robbie trekjes. En ja die mis ik natuurlijk. Dat gaat echt niet zo maar weg.
Vandaag was ik bij de psychologe. Ik kom daar al een tijdje omdat ik vastliep en bang was op straat als ik met Gijs en Mara moest lopen. Nu gaat dat inmiddels veel beter en nu komt het verdriet weer boven. De psychologe stelde voor dat ik een lijst zou gaan maken met allemaal goede herinneringen aan Robbie. Ik dacht; dat is leuk als blog! Ik hoop er een steeds langere lijst van te kunnen maken. Met alles wat me maar te binnen schiet! (Willekeurige volgorde!)
Heel veel bladeren en nattigheid! Maar ook zoveel mooie kleuren, paddestoelen, heerlijk uitwaaiweer!
Vooral Gijs houdt daar wel van. Mara heeft het al gauw wat koud. Gisteren liepen we in het bos met mijn moeder. Ik hoorde een plons achter me; Mara had zich verstapt en belandde half in het water; vond ze niet leuk!
Maar afijn; niks zo heerlijk als een wandeling in een herfstbos. En het maakt me dan ook niet zo heel veel uit of de zon schijnt of niet. Buiten zijn is fijn en zeker met hondjes die daar ook zo van genieten.
Als ik aan Robbie denk, en dat doe ik dagelijks, dan mis ik hem ontzettend. En als ik dan foto’s zie van hem, samen met Gijs en Mara, dan ben ik niet alleen verdrietig om hem. Ik mis hem en hij komt nooit meer terug en dat is vreselijk, maar daar moet ik mee leren leven.
Iedereen die een huisdier in huis neemt, weet dat hij er ooit afscheid van moet nemen. Helaas leven ze nou eenmaal niet zo lang als mensen.