Zo denk je dat het ellenlang gaat duren en zo zijn we al weer drie weken verder. Afgelopen week was wel de week van de veranderingen. Ook hier weer een aantal foto’s van de wonden.
Afgelopen week kwamen mijn crossfitvriendinnetjes langs om te lunchen en ze hadden naast een hoop lekkers ook leuke cadeautjes mee. Zo lief!
Het was erg gezellig dat ze er waren en heel fijn om weer eens wat andere mensen te zien. Ik zit redelijk veel alleen en dat is verder prima, want iedereen is aan het werk enzo, maar dan is het extra gezellig als er mensen langs komen.
Afgelopen week was ook de week van De Laatste Fragmin Spuit. Daar was ik blij mee! De Diclofenac is ook gestopt. Nu alleen nog paracetamol.
En vrijdag was het dan eindelijk zo ver! De eerste controle en stiekem vond ik dat best spannend. Want wat gaan ze dan doen? Gaan ze tegen mijn voet duwen om te kijken hoe ver ik kan? En als ik dan niet ver genoeg kan, gewoon doorduwen? Het viel driehonderd procent mee.
Mijn vader was met me mee en eerst gingen we naar de röntgen afdeling. Vervolgens door naar de poli chirurgie waar we even moesten wachten tot de assistente ons riep.
Ze haalde de pleisters er af en de wonden werden daarna bekeken door de chirurg. Hij controleerde mijn been, checkte voorzichtig hoe ver ik kon buigen en was tevreden met hoe alles eruit zag dus; de nietjes mochten er eindelijk uit!! De röntgen foto’s zagen er ook prima uit, ik heb er foto’s van gemaakt want ik was daar zelf ook wel nieuwsgierig naar.
Die schroeven zullen wel heel klein zijn maar zo lijken ze enorm, vind ik. En op de linker foto lijkt het net alsof ze er eentje vergeten zijn. Dat die los is blijven liggen.
Goed, de doktersassistente haalde heel voorzichtig de nietjes er uit. Nietjes worden op gewrichten geplaatst omdat dat steviger is dan hechtdraad, zo legde ze me uit.
Alles was dus okee. Maar belasten mag nog niet, ik mag wel mijn voet naast me op de grond zetten. Verder doorgaan met oefenen van wat ik al deed. Over vier weken weer controle en vanaf dan mag ik voorzichtig weer gaan belasten. Ik ging toch best blij weer naar huis.
Inmiddels merk ik wel wat niks doen met je been doet. Dat merk je normaal gesproken natuurlijk al als je bijvoorbeeld spierpijn hebt en je doet een tijdje niks. Dan wordt je hartstikke stijf. Blijven bewegen zorgt ervoor dat je sneller weer soepel wordt. Mijn enkel mag nu niet belast worden en die voelt best stijf aan. Hij is ook nog dik, wat wel logisch is en het doet me steeds maar denken aan voeten van oude mensen die amper bewegen. Dik en stijf. Zou het nog weer goed komen?
Daarnaast zie ik mijn onderbeen dunner worden omdat die niks doet. Dus probeer ik dat been binnen de mogelijkheden die ik heb toch te bewegen. Zal allicht iets helpen toch?
Mijn voet lijkt overigens wel minder dik, hoewel ik dan maar hoop dat het vocht is dat er uit verdwijnt en niet ook spieren. Ik zal wel blij zijn als ik weer wat kan oefenen en belasten.
Wat betreft oefenen: ik heb volgende week voor het eerst fysio aan huis. Die kunnen op dit moment nog niet superveel voor/met me doen omdat ik nog niet mag belasten maar kunnen al wel wat tips en oefeningen geven. Het was in ieder geval wel verhelderend (en zo enorm logisch ook) dat ze zei van ‘als er kracht genoeg was om bot te breken dan was er ook kracht genoeg om je spier te beschadigen’. En het heeft natuurlijk een tijdje zo scheef gestaan (wel mazzel met dezelfde avond opereren dan!). Vandaar dat het nu nog pijnlijk is. En ik kan het natuurlijk niet bewegen…
Judith van Hondenservice Judith kwam laatst langs en Gijs was Helemaal. Door. Het. Dolle. Heen. Hij had haar al een tijdje niet gezien en hij was zo vreselijk enthousiast. Mara kreeg amper de kans om bij haar te komen want Gijs was praktisch overal. In het weekend kwamen mijn nichtjes langs want die wilden met Gijs en Mara knuffelen. Nu houdt Gijs eigenlijk niet zo van kinderen maar Nikki en Jasmijn vindt hij dan wel weer heel erg leuk. Hij liet eindeloos zijn haar ‘in model brengen’ door Nikki. Vond al dat gekroel en geaai helemaal geweldig.
Maar al met al, zonder Fragmin, zonder Diclofenac, zonder nietjes, mét sok en slof weer; dat voelt wel een beetje alsof ik het eerste level gehaald heb. Uit hoeveel levels dit gaat bestaan weet ik ook nog niet. Dat zien we onderweg wel. Het einddoel is dat ik álles weer kan doen.
Hoe lang dat ook gaat duren. Elke dag een beetje beter..
