We zijn weer een week verder en hoe is het nu?
Ik ben blij dat het bijna vrijdag is, want dan mag ik naar het ziekenhuis voor controle.
De afgelopen week was wisselend, zoals te verwachten was. Manlief is gewoon aan het werk dus ik ben redelijk op mezelf aangewezen. Vriendin L. kwam langs, mijn zusje kwam lunchen en mijn moeder kwam een aantal keren langs. Mijn moeder haalde een aantal jurkjes uit m’n kast en zodoende had ik voor het eerst weer eens een van mijn favoriete Black Milk jurkjes aan! Daar werd ik wel blij van!
De zwachtel die om mijn voet zat heb ik er afgehaald. Die deed niks behalve irriteren. Een paar dagen geleden heb ik op een ochtend onbewust mijn voet gestrekt (of gebogen) en het voelde alsof de nietjes uitscheurden. Dat was enorm pijnlijk. Sowieso irriteren die nietjes me behoorlijk. Nog even en die kunnen er ook uit. Ben wel benieuwd hoe dat dan gaat en of het pijn doet.
Maar nadat ik dus eerst mijn voet uitscheurde (gevoelsmatig dan) en vervolgens mijn elleboog stootte, toen had ik best de smoor in. Zo’n baaldag. Ja er zijn ergere dingen die je kunnen gebeuren maar het huilen stond me nader dan het lachen. Ook dat hoort erbij.
Mijn voet is nog steeds blauw en enigszins gezwollen. Ik oefen dagelijks wat niet altijd even prettig aanvoelt. Gevoelsmatig kan ik mijn voet al heel ver bewegen maar dat voelt verder dan het in werkelijkheid is. Ik heb nog steeds spierpijn in mijn onderbeen maar de bloeduitstorting op mijn scheenbeen begint wel weg te trekken. Ik hoop maar dat ze in het ziekenhuis tevreden zijn met mijn vooruitgang!
Omdat ik de voorgaande keren steeds pijn in mijn voet had als ik ‘s avonds ging douchen, is dat naar de ochtend verplaatst. Met als gevolg dat ik dat dus alleen moet doen. Ik ben me er zeer van bewust dat ik vooral niet moet vallen. Het looprekje gaat dan dus mee en mijn telefoon ligt dichtbij. M’n been ligt op een bak maar ik hou niet alles droog, vandaar de handdoek. De pleisters blijven wel droog. En ik heb immers geen haast dus gewoon rustig aan doen. De laatste keer was onder toezicht van Gijs en Mara trouwens. Hoewel Gijs het al gauw niet meer aan kon zien en de kamer uit liep, haha! Maar douchen is wel echt fijn. Binnenkort hopelijk gewoon met twee natte voeten!!
Slapen!! Ik hou van slapen. Dat is ook het fijne van nachtdiensten, dat je na je werk gewoon meteen je bed in mag. Slapen gaat steeds beter. Want waar het eerder moeite kostte om mijn voet recht te houden als ik me omdraaide, gaat dat nu gewoon goed en pijnloos. Wel is het nog steeds vervelend dat ik alleen of op mijn linkerzij of op mijn rug kan liggen. Maar ik sliep laatst uit tot 9.30 dus hee, dat was heerlijk.
Onlangs heb ik krukken aangeschaft en die werden bezorgd net toen mijn ouders er waren dus dat scheelde me weer een tripje naar de voordeur. Na de nacht in het ziekenhuis met de fysio vond ik krukken maar eng want die zijn toch minder stabiel dan de vier poten van het looprekje maar inmiddels ben ik zelf wat handiger en lukt met met krukken prima. Met uitzondering van douchen dan hé. De keuze hebben is fijn en het voelde alsof ik nieuwe benen had want met krukken gaat het wel een stuk sneller. Ik denk dat ik hier nog wel even mee loop dus dan maar zelf een paar aanschaffen.
Zo is het al weer twee weken geleden en er zit echt wel vooruitgang in. Ik kan beter slapen, de pijn neemt af. Zonder nietjes denk ik dat het bewegen nog makkelijker gaat worden. Ik moet echt bewust aan de pijnstillers denken en die heb ik ook al wat geminderd. Ik ben nog steeds moe aan het eind van de dag. Maar heb al een aantal dagen niet meer overdag in bed gelegen.
Wat me wel opvalt, toen ik een aantal jaren geleden aan mijn knieën geopereerd werd, liep ik daarna ook met krukken maar ik kan me niet herinneren dat ik daarna bang was om te vallen. Ik denk dat dat komt omdat de aanleiding toen ook niet een val was. Dat zit nu nog wel aardig in mijn hoofd (áltijd sok en schoen aan het gezonde been zodat ik daar niet mee uit kan glijden, toch die zorgopleiding die is blijven hangen). Hoewel ik dat enge gekraak al steeds minder hoor. Gelukkig. Toch snap ik nog steeds niet hóé ik nou gevallen ben. Maar dat doet er ook eigenlijk niet toe.
Anyways, nog even en het is vrijdag en ik ben benieuwd en hoop dat alles goed is. Fingers crossed!!