Het is woensdag, het is 14.34 en vorige week om deze tijd lag ik in de ambu. Inmiddels zijn we gelukkig een week verder! (Let op, foto’s van de incisies als je verder gaat!)
De chirurg kwam aan mijn bed voor controle en alles zag er goed uit. Het verband werd gewisseld want dat was flink doorgelekt. Mijn voet stond weer recht en van de chirurg mocht ik oefenen met tenen wiebelen en tenen naar je toe, tot een stand van 90º. Okee dan.
Toen ik die middag thuis kwam, was manlief al bij de uitleen geweest en zo stonden er al een looprekje en een rolstoel op me te wachten. Samen met een dekenboog.
Wat zijn mijn ervaringen tot nu toe?
Als je dan zo thuis zit, met je gebroken enkel en je rolstoel met tig kussens want been hooghouden, dan wordt je wereld ineens best klein. In plaats van naar de box te gaan en een pr neer te zetten op de back squat (of wat dan ook) is het ineens heel wat als je jezelf alleen kunt douchen zonder om te vallen en je pleisters drijfnat te maken. En dat je echtgenoot dan ‘even’ een stukje gaat hardlopen en daarna ‘even’ gaat douchen.. Ik hoef niet hard te lopen maar je weet pas wat je hebt als je het niet meer hebt, dat idee.
Ik kan zoveel dingen bedenken die ik nu niet kan maar ik weet ook dat dat niet heel zinvol is.
Slapen is een uitdaging. Zeker als je graag op je zij of buik slaapt. Dankzij de dekenboog geen zware dekens op mijn voet maar ook ‘s nachts moet mijn been hoog blijven dus het matras is aan het voeteneind opgehoogd en daarnaast ligt mijn been ook op een kussen. Na een aantal nachten gaat slapen wat beter en lukt het me ook om op mijn zij te slapen.
Douchen maakt je een ander mens. Net zoals slapen en fatsoenlijke kleren aan. Dat laatste ben ik nog niet aan toe gekomen maar toen ik vannacht niet kon slapen had ik al wel bedacht dat ik best een jurkje aan kan want een dikke panty moet ik qua stretch best over die lamme voet krijgen. Het is nu nog lang leve de joggingbroek.
Oh en je eigen spulletjes van boven naar beneden. Crèmetje hier en smeerseltje daar. Ik word daar wel blij van.
Injecties. Ik moet twee weken Fragmin injecteren en voor iemand die niet van naalden houdt is dat best een ding. Sowieso om jezelf te prikken. Gelukkig heb ik er nu nog maar acht te gaan maar ik zal blij zijn als het klaar is. Ik zie er eigenlijk elke keer tegenop terwijl het een handeling is die maar zo kort duurt.
Voor de honden was het verwarrend. Ik weet niet of ze begrepen dat ik die ene nacht niet thuis kwam, maar toen ik uiteindelijk hupsend met het looprek de kamer in kwam, waren ze maar wat blij me te zien. Maar het is wel raar want waarom gaan we niet gewoon een rondje lopen? Wat doe je met die rolstoel? Mijn geopereerde voet ruikt woest aantrekkelijk voor Gijs (zal dus wel stinken!!) dus elke keer dat ik sta, probeert hij aan mijn hak te likken. Maar helaas voor hem mag hij dat niet!
Verder gedragen ze zich eigenlijk heel erg goed. Ik merk aan Gijs dat die wat overprikkeld is af en toe, dan speelt hij net iets te woest met Mara. Mara ligt het liefst op schoot en slaapt ‘s nachts in een mandje naast mijn bed, ze komt me zelf opzoeken dan. Mara de nachtzuster!
Netflix; het is een briljante uitvinding, zeker als je weinig kan maar netflixen als je niks anders kan is dan weer niet zo leuk als je zou denken. Ik ben nu bezig met Breaking Bad. Het is netflixen en spelletjes op de tablet doen. En puzzelen.
Je doet feitelijk niks bijzonders en toch is het zo enorm vermoeiend! Je lijf is natuurlijk druk aan het herstellen. In je hoofd, van wat er allemaal gebeurd is (ik hoorde het in mijn hoofd nog steeds kraken!) en je lichaam. Je botten die aan elkaar moeten groeien maar daarnaast hebben je spieren en pezen ook een beste opdonder gehad. Mijn voet heeft inmiddels alle kleuren van de regenboog zowat al gehad en is nu overwegend geel. Ondanks dat mijn voet de meeste tijd goed hoog ligt, is er toch een lichte zwelling aanwezig. Op mijn scheenbeen zit een zere plek met een bult/deuk en een verkleuring. En ik ben echt een oud wijf want aan het eind van de middag ben ik echt moe en zit ik half te slapen op de bank. Herstellen kost een hoop energie!
Pijnstillers zijn je beste vriend. Maar tot op zekere hoogte. Van het ziekenhuis kreeg ik paracetamol, diclofenac en oxycodon voor zonodig. Met daarbij movicolon want morfine werkt stoppend. Ik kan ondanks de maagbeschermer toch niet zo goed tegen de diclofenac. Daar krijg ik dan weer buikpijn van.
Toch wordt je steeds handiger. Handiger met looprek (en denk dat het door de crossfit komt dat ik daar geen spierpijn van heb, alleen zere handen). Je kan beter op één been blijven staan, de pijn neemt wat af (en soms ook weer toe!) en begint enigszins je draai te vinden wat het beste werkt. Dan gaat dat nog wel een aantal keren mis, maar toch. Je kan jezelf douchen zonder hulp en zonder dat je omvalt. Je leert alles in etappes te doen.
‘s Morgens eerst naar de wc, dan in de rolstoel en wachten tot de pijn afgezakt is en daarna ontbijten. Alles opbreken werkt. En als iets je lukt, is dat dan ook weer tof, al is het maar dat je het voor elkaar krijgt om die enorme vaas met bloemen die bezorgd werd aan te nemen en op de trap te laten zetten om hem vervolgens met rolstoel en al op te halen uit de gang.
En als ik dan toch een gebroken enkel moet hebben, dan heb ik wel heel erg mazzel met het huis waar we nu wonen. De huiskamer is groot genoeg om in rond te karren met de rolstoel. De praktijkruimte die nu logeerkamer is, is op de begane grond, met een wastafel en een douche. Hoe handig is dat!
Vorige week om deze tijd lag ik op de SEH en was het afwachten of ze niet aan mijn voet zouden willen trekken. Ik keek toen uit naar de operatie, laat mij maar slapen en de pijn daarna is vast minder erg dan de pijn die ik nu heb. En dat klopt.
Nu kijk ik uit naar volgende week. Dan is de eerste controle en ik hoop zo dat alles goed gaat. De nietjes gaan er dan uit, dat is vast ook wel fijn! Gevoelsmatig heb ik dan level 1 gehaald.
Toch ben ik heel benieuwd hoe lang het zal duren voor ik weer een beetje normaal kan lopen. Maar ik hou ook heel erg in mijn hoofd dat het de ene dag beter zal gaan dan de andere (vandaag kan ik m’n draai niet vinden en weet ik niet hoe ik mijn been moet leggen zonder dat mijn enkel pijn doet).
Maar; slow but steady komen we er wel.
