Zo zijn we al weer een tijdje verder en zitten we al weer op week vijf!
Tja, wat moet ik er van zeggen.
Op zich is er veel nog steeds hetzelfde; ik mag dat been immers nog niet belasten. Toch heb ik niet stilgezeten (euh… ).
Ik ben weer begonnen met werken. Ik werk nachtdiensten en mijn werk is achter de computer, gewoon zittend dus dat kan prima. Mijn werkgever denkt met me mee en zodoende hebben ze een taxi voor me geregeld die me naar huis brengt en Martin brengt me ’s avonds heen. Eerlijk, de eerste nacht zag ik er toch wel een beetje tegenop want hoe zou het allemaal gaan en dat soort. Nou, prima dus. Sinds de nachtdiensten slaap ik ook weer gewoon boven, want daar zijn de donkere gordijnen. Ik ga zittend op mijn kont de trap op en eenmaal boven red ik me prima met krukken. Weer iets dat zowat weer als vanouds is. Bovendien spreek ik zo nog eens wat mensen want eerlijk gezegd is het wel erg stil en eenzaam als je steeds alleen thuis zit. Iedereen om je heen is immers gewoon aan het werk..
Vervolgens kwam de fysiotherapie aan huis. Belasten mag nog niet, maar ik had ze gevraagd of ze al wat voor me konden betekenen en dus kwam de therapeute aan huis. Wat toch wel erg nuttig was want ze gaf me enigszins een beeld van wat me te wachten staat. Ik moest traplopen met kruk, dat vind ik eng en naar beneden moest gezien onze trap toch gewoon maar op m’n kont. Ik kreeg oefeningen die ik elke dag trouw uitvoer, onder leiding van Gijs of Mara. Na de tweede controle heb ik hopelijk groen licht voor beginnen met belasten en dan gaat het pas echt van start. Het gaat pijn doen, mijn enkel en mijn voet gaan dik worden en het zal lang duren.
Oh en ze zei; ‘ga een eindje lopen met krukken want dan loop je weer anders dan op de kleine stukjes.’ Een blokje om de speeltuin voor ons huis is goed te doen, een rondje door een tuincentrum is behoorlijk pittig. Beste schouder workout en de buikspieren doen ook vrolijk mee. Ben ik toch nog een beetje nuttig bezig.
Hoe gaat het verder? Mijn enkel voelt qua bot als normaal aan. Als ik op de bank zit, voelt het alsof ik zo op kan staan en kan lopen. Het doet ook geen pijn. Mijn spieren voelen alsof ze 10 centimeter te kort zijn en ze zijn stijf. Dat is wel op te rekken en dat voelt in het begin best erg ongemakkelijk. Maar als je daar even de tijd voor neemt dan lukt dat best. Zit je weer een tijd stil en met je been omhoog dan moet je weer opnieuw beginnen.
Ik heb weer een schoen aan. Niet altijd maar het kan. Ik wipte die schoen laatst uit met mijn andere voet, ik was zelf verbaasd. ‘Oh verrek dat doe ik zomaar’. Ik gebruik mijn rechtervoet als steuntje. Ik zet hem naast me neer, zonder belasten. Soms oefen ik stiekem met de krukken waarbij ik mijn tenen de grond laat raken, uiteraard zónder belasten.
Zuster Mara heeft haar goede zorg ook een beetje afgebouwd. Waar ze de eerste weken zowat aan me vast geplakt zat, ligt ze nu steeds vaker weer als gewoon op haar kussen. Uiteraard ligt ze graag op schoot maar dat vond ze altijd al fijn.
In huis rommel ik wat aan, ik heb laatst vanuit de rolstoel de huiskamer stofgezogen. Mensen dat is geen aanrader, of in ieder geval niet als je een vloerkleed hebt. Dat was pittig! Maar het is enigszins gelukt en dat is wel fijn. Mijn moeder heeft me onlangs weer meegenomen naar de box, dit keer zonder rolstoel en alleen met krukken en ik heb op een bankje zitten kijken hoe iedereen hartstikke kapot ging. Mijn moeder had het zwaar en ik had zo graag de burpees voor haar gedaan. Serieus, burpees. Burpees zijn flut maar als je ze (even/voorlopig nog) niet kan is dat nog flutter. Het was leuk om er uit te zijn maar het was ook wel van, okee, wanneer zou ik zelf álles weer kunnen? Kan ik dan wel weer below parallel squatten? Het is toch eigenlijk wel mijn doel om alles weer te kunnen zoals voor die tijd. Maar bij een hoop dingen is enkelmobiliteit wel een dingetje.
Eerste doel is kunnen lopen en autorijden. De rest komt dan later wel.
Binnenkort mag ik weer naar het ziekenhuis. Mag mijn Ironman enkel weer op de foto en ik hoop dat alles dan goed is want dat betekent dan dat ik mag beginnen met belasten. En ik ben er al wel klaar mee, dus ik wil dat wel graag ook al gaat dat pijn doen. Aftellen tot de afspraak en wie weet hoe het dan zal gaan!
