Net als bij kinderen, is bij honden stilte ook erg verdacht.. Nadat ik thuis kwam van mijn werk, had ik de tuindeur open gedaan. Gijs wil altijd graag in de tuin, hij doet altijd een inspectieronde en is met name op zoek naar restjes vogelvoer.
Ik vind het leuk om de vogels te voeren en als ze het voer eenmaal gevonden hebben, stikt het in de tuin van de meesjes, mussen, tortelduiven, houtduiven en kauwtjes. Zo leuk om te zien!
De (heel jonge) meesjes durfden inmiddels ook dichtbij huis te komen, onder de terraskap want daar lagen netjes met pinda’s. Alleen elke keer als Gijs naar buiten liep, schrokken ze van hem en klapte er met enige regelmaat een vogeltje tegen het raam. Ondanks de zwarte vogelstickers.. Dat vond ik toch een beetje sneu, dus legde ik de netjes met pinda’s op de stapel stenen die als voedertafel fungeert en dát had ik beter niet kunnen doen.
Want of het nou de wind was, of een van de grotere vogels; er lag een netje op de grond en Gijs had dat gevonden. En stond heerlijk op de pinda’s en het netje te kauwen. En toen ik dat eenmaal doorhad, had hij al best veel op. Driekwart is er wel naar binnen verdwenen. Gijs was not amused dat ik hem daar weghaalde en snel veegde ik het restant van de pinda’s en het netje op. Maar, kunnen pinda’s eigenlijk wel bij honden? En in die hoeveelheid?
Ik belde toch maar even naar de dierenarts en na overleg besloot ik dat Gijs toch maar even naar hen toe moest. Voor een spuugprik. Want diarree en buikpijn en misschien zelfs wel epileptische aanvallen, als ik hem dat besparen kon, dan maar spugen.
Vrolijk ging ie mee, want in de auto, dat is leuk!! Op de tafel bij de dierenarts vond hij ook nog wel leuk, want aandacht van andere mensen. Hij kreeg een prik en ik het advies om maar even buiten met hem te gaan lopen. Kon ie mooi buiten gaan spugen.
De prik begon al gauw te werken en al gauw kwam er zowaar één pinda naar buiten. ‘Zou het wel werken?’ vroeg ik me nog af. Want één pinda, kom, hij had wel meer op.
Het duurde niet lang of daar kwam de volgende lading. Hij heeft al met al 6 (zes!!) hoopjes pinda’s uitgespuugd en je zag hem misselijker worden.
Spugen, spugen, spugen…
Eigenlijk was dat ook wel sneu om te zien. Hij bleef maar een beetje tam op z’n buik liggen. Al met al wilde hij liggend nog gaan spugen. Ik moest hem steeds bij de hoopjes pinda weg halen, want anders had ie die zo weer opgegeten ook. Afijn, na een aantal keren werd hij weer rustig en had ik ook wel het idee dat hij alles uitgespuugd had. Dus liepen we maar weer terug naar de praktijk. Ik heb hem een stuk gedragen want de arme ziel kon amper op zijn pootjes staan. Gijs probeerde te plassen en viel zowat om. Terug in de praktijk stond hij met een trillend laag staartje een beetje zielig te staan. We kregen een matje mee van de assistente en zijn gauw naar huis gegaan.
En nadat hij in de auto voor pampus had gelegen, was hij grotendeels weer bijgetrokken. We hebben hem pas na een tijd weer een heel klein beetje eten gegeven maar hij was gewoon weer als vanouds. Gelukkig. En dat is toch beter dan dat zijn lijf alles van de pinda’s opneemt en hij last krijgt van diarree en buikpijn. We hebben vervolgens ook niets vreemds meer aan hem gemerkt.
Het is alleen een beetje jammer dat hij er niks van geleerd heeft, vandaag stond hij gewoon weer in de tuin te zoeken naar vogelvoer…
