Ik ben natuurlijk gewoon verder gegaan met de lijst (alleen werkt mijn telling hier niet mee! Ik wou gewoon verder gaan met 16). Negen jaar levert heus meer op dan 15 punten. Dus hier ga ik verder met waar ik gebleven was! Het is leuk om te doen want het verlegt de focus van het gemis naar juist de leuke dingen die we meegemaakt hebben en de typische Robbie trekjes. En ja die mis ik natuurlijk. Dat gaat echt niet zo maar weg.
- We hebben met Robbie eens een fotoshoot gedaan. Ergens in de achterhoek in een natuurgebied. We hadden zijn favoriete gele balletje mee. Hij rende daar altijd achteraan maar bracht hem nooit terug. Tot die fotoshoot. Als een professioneel model rende hij vrolijk met het balletje recht op de fotografe af om op het laatste moment af te buigen. Alsof hij het wíst!
- Als we op de bank zaten te eten, gewoon met bord op schoot, dan kwam Robbie naast je zitten, als een stokstaartje. Op zijn kont, voorpootjes omhoog. Hij zat je dan vreselijk zielig aan te staren, in de hoop dat hij een stukje kreeg.
- Jaren geleden, nog voor dat Gijs bij ons kwam, deden we met een aantal mensen van onze hondenschool mee aan de HondenWandelDrieDaagse in Tiel. De eerste keer dat we meededen, mochten we in de caravan van mijn ouders die zij voor ons op een camping gezet hadden. Robbie lag op zijn kussen in de wc ruimte van de caravan, want zo groot was het niet!
- Robbie was een chihuahua shih tzu kruising, maar hij had een ruwharige vacht. Die moest geplukt worden en dat vond hij maar niks. Toen hij naar de trimster moest, liep hij eerst vrolijk mee, tot hij haar zag en draaide zich dan acuut om en wilde niét mee. Later gingen we naar een andere trimster waarbij hij dat niet deed, maar hij heeft het nooit leuk gevonden. Trok altijd demonstratief zuchtend zijn pootjes in.
- Robbie ging mee op vakantie naar Duitsland, naar de Eifel (samen met Gijs) en we hebben aardig wat afgesjouwd met ze. Torens op, op uitkijkjes gestaan..
Vakantie Eifel, 2010
- Robbie hield niet van harde geluiden. Als je met pannen aan het rommelen was en die tinkelden tegen elkaar, dan dook hij in elkaar.
- Robbie hield er ook niet van als manlief aan het X-boxen was. Soms raakte hij dan een beetje opgefokt, waarna Robbie uit veiligheidsoverwegingen maar in de keuken onder de tafel ging staan.
- Robbie sliep vaak met zijn ogen half open, zodat je alleen een stukje oogwit zag. En als hij veel meegemaakt had, maakte hij er soms de meest schattige geluidjes bij. Al druk bewegend met oogjes, snuit en pootjes.
- Toen hij nog een klein puppemansje was, gingen we naar vrienden in Eindhoven. We brachten ook een bezoek aan de Hippe Hond winkel, waar hij onder andere een soort vestje en een regenjas kreeg. In camo kleuren. Bij onze vrienden heeft Robbie het gras kapot gegraven én voor het eerst geblaft!
- Ik ben ook eens met Robbie en een vriendin naar Apeldoorn geweest, maar het zwembad. Voor 1 euro kon je met je hond daar zwemmen. Het was er stervensdruk en Robbie vond het vreselijk. Hij heeft nooit van zwemmen gehouden. Hij kon het wel!
- Een aantal jaren terug was het gruwelijk mistig met oud en nieuw. Zo mistig dat je na twee passen al niks meer zag. Manlief zou Robbie nog even uitlaten maar kwam niet zo ver. Robbie heeft uiteindelijk de weg naar huis weer terug gevonden!
- Het viel ons op dat zijn ene oog boller leek. Na een bezoek aan de dierenarts werden we doorverwezen naar een oogarts. De oogarts onderzocht hem en concludeerde dat de kringspier in zijn oog wat uitgerekt was. Niet ernstig, maar wel vervelend in de zon. Ik heb een tijdje later een zonnebril voor hem gekocht, hij vond het vreselijk maar het stond hem zo cool!
Net ’the Matrix’! Neo en Trinity!
- Behalve pannen, was Robbie ook enigszins bang voor de broodrooster. Hij schrok er iedere keer van als het broodje eruit gelanceerd werd!
- Robbie was een gezonde hond. Hij moest af en toe voor gebitsreiniging want een knager was het niet. Hij moest twee keer onder narcose voor het schoonmaken en ik was de tweede keer bij. Ik vind dat ik er ook in nare momenten voor hen moet zijn. Het was geen fijn gezicht, ook al had de dierenarts me gewaarschuwd. Robbie was zo snel in slaap dat het zowat leek op ‘een spuitje geven’. Ik was er dan ook weer als hij wakker werd en zat dan een tijdje in de praktijk met een nogal groggy hond in mijn armen. Hij keek dan met nietsziende ogen en was altijd een tijdje sneu en onstabiel.
- Een keer, op oudjaarsdag, ben ik me helemaal kapot geschrokken toen Robbie ineens omviel. Gewoon, op zijn zij. Ik rende naar hem toe (het was tijdens een wandeling, ’s morgens vroeg) en pakte hem op. Hij was toen al gauw weer bij. Ik wijt het aan zoveel vuurwerkstress dat hij daar een epileptische aanval door kreeg. Gelukkig heeft hij dat nooit meer gehad.
