Mantingerveld

Laatst gingen we maar weer eens naar het Mantingerveld. Mooi gebied. In de zomer kan het er echt bloedheet zijn en in de winter met een beetje wind echt heel erg koud. Het is fijn om daar te zijn want het is er heel erg stil. Je hoort de wind ruisen in de hei en dat is het wel. Zalig is dat!

Vooral ook dat je er praktisch nooit iemand tegen komt. Dat vind ik altijd de fijnste wandelingen. Gewoon; de hondjes en ik en dat is het.

 

Maandag was het schitterend weer, maar op het veld was het koud! We lopen dan altijd hetzelfde rondje en de ‘heenweg’ is het koude stuk door de wind. Ik denk dat Gijs en Mara er minder last van hebben, want die lopen natuurlijk enigszins beschut door de heide, dan gaat de wind hopelijk wat meer over hen heen.

Dan gaan we links en daar was, op de een of andere manier, geen wind dus heerlijk. Echt zo fijn in de zon! Het leek wel voorjaar! (Terwijl ik dit schrijf, is het een koude en gure dag, met vanmorgen zelfs sneeuw!)

We hebben een paar selfies gemaakt, want hee, dat is altijd leuk voor later! (Als goede herinnering aan een mooie dag). Op zo’n moment is het best jammer dat ik alleen ben, want zo kan ik nooit met beide hondjes op de foto. Maar ach, luxe probleem.

Ik was die dag maar wat blij dat ik mijn laarzen aanhad. Het valt me de laatste tijd op dat het overal zo nat is. Zoveel water dat je zowat kunt gaan kanovaren. (Serieus, dat kan in het bos bij Echten! Volgens mij is er een stuk afgezet vanwege de grote hoeveelheid water.)
Zo ook hier. Wat logistiek een beetje lastig ging worden. Het deed me denken aan jaren geleden, toen ik daar eens met Robbie liep en er giga grote runderen stonden. Volgens mij van die stoere Hooglanders. Robbie en ik zijn daar met een grote boog omheen gegaan, dwars door de hei heen en ik heb hem gedragen. Want hij komt daar niet zo makkelijk door. Alleen was het toen echt vreselijk warm.

Afijn, het water dus. Het was niet alleen een ondergelopen pad, het was veel breder dan dat! Gijs en Mara zijn ook niet van die ‘heide-hoppers’ dus Mara onder mijn linkerarm, Gijs onder mijn rechterarm en daar gingen we. Met een omtrekkende beweging dwars door de hei.. Stiekem kneep ik hem een beetje want wat als ik me zou vergissen en verkeerd zou stappen en dat het eigenlijk veel dieper zou zijn en ik zou met hondjes en al omvallen?
Gelukkig niet gebeurd en veilig bereikten we de droge kant. Gijs had ik halverwege al weer neergezet, die vindt een beetje gehops en nattigheid niet erg.

Na dat stuk was het nog een klein (droog) eindje naar de auto. Eenmaal thuis deden ze wat ze altijd doen; in hun mandje ploffen en slapen. Missie geslaagd!!