Mara, onze inimini York. Mara is een herplaats hondje, we hebben niet bewust zo’n klein hondje uitgezocht. Ze had een nieuw thuis nodig en ik vond dat ze dan maar bij ons moest komen. En zo geschiedde.
Maartjemeis
Mara is wel leuk opgedroogd, al zeg ik het zelf. Mara is van het formaat waar je oneindig veel truttige jurkjes en truitjes en jasjes voor kan kopen, maar een fatsoenlijk tuigje, dat is moeilijker. We zijn er uiteindelijk wel in geslaagd, Mara heeft nu de allerkleinste Perfect Fit Harness.
Mara houdt van warmte, op schoot liggen en spelen met Grote Vriend Gijs. Alleen is Gijs daar niet altijd voor te porren. Mara slooft zich dan ontzettend uit en mééstal wil Gijs dan wel spelen met haar, maar soms heeft ze pech. Dan gaat ze maar wat anders doen. Doorgaans komt het er dan op neer dat wij haar flosstouw weg moeten gooien, waarna ze er achter aan rent en hem dan net te ver bij je vandaan legt, maar dan wel verwacht dat we weer gaan gooien.
Spelen, maar dit was toch niet helemáál de bedoeling. 🙂
Oh ja, warmte. Ook zo’n ding. Mara is zelf heel erg warm, maar ze ligt ook graag warm. Ze is, zoals een echte Yorkshire Terriër, graag bij mensen en ligt het liefst op schoot. Als ik op de bank zit met een boek en dat boek ligt op schoot, dan gaat ze demonstratief naast me staan. Of dat boek wel even aan de kant kan, zodat zij daar liggen kan. Als je opstaat van de bank, gaat zij liggen waar je gezeten hebt. Oh en de ultieme plek is wel in ons bed, ónder de dekens (wat ze ook in de zomer doet!!).
Nu het weer wat kouder wordt, gebruikt ze haar verwarmingsmandje, doorgaans toch ook een warm plekje, als opstapje om op de vensterbank te komen, zodat ze ín de zon kan liggen op de warme vensterbank! Zaaaaalig!
Zo dus!
Mara houdt niet van regen en kou. Dat merken we nu steeds meer. Als we roepen dat het tijd is voor een wandeltje, gaat ze demonstratief in haar al eerder genoemde verwarmingsmandje liggen en doet alsof ze er niet is. Of ze kruipt onder de bank, ook erg effectief. Soms is het een ware toer om haar te pakken te krijgen; niks leuker dan rennen van onder de bank naar de stoel naar haar mandje naar de bank naar de stoel en dan soms rent ze naar de gang of ze laat zich vangen in haar mandje. Als je drie rondjes verder bent.
Goed en dan ben je eenmaal met mejuffrouw aan de wandel en dan heeft ze na twee tellen bedacht dat het wel genoeg geweest is en dan stiefelt ze het gras over en als je niet oplet, zo de weg over ook.
Vanavond ook weer en ik vond dat we echt nog wel wat verder konden. Ze keek me erg verontwaardigd aan. Tsss, hoe haalde ik het in mijn hoofd!! Gelukkig voor haar mocht ze even later toch eindelijk aan de terugweg beginnen en man, dan is ze snel! Dan doet ze wat ze moet doen en dan hop, naar binnen en weer lekker in haar mandje.
Zo zou je echt niet zeggen dat ze een tijdje terug nog aan het hiken was in de bergen!
Gelukkig hebben we de foto’s nog..
En zo zie je; er is altijd wat te beleven met zo’n iniminiklein hondje. Autorijden vindt ze vreselijk, maar bij je zijn vindt ze geweldig. En ik hoop dat Mara nog heel wat jaartjes bij ons mag zijn ook! Ze is gewoon ontzettend leuk en ik kan niet meer zonder haar!