Heel veel bladeren en nattigheid! Maar ook zoveel mooie kleuren, paddestoelen, heerlijk uitwaaiweer!
Vooral Gijs houdt daar wel van. Mara heeft het al gauw wat koud. Gisteren liepen we in het bos met mijn moeder. Ik hoorde een plons achter me; Mara had zich verstapt en belandde half in het water; vond ze niet leuk!
Maar afijn; niks zo heerlijk als een wandeling in een herfstbos. En het maakt me dan ook niet zo heel veel uit of de zon schijnt of niet. Buiten zijn is fijn en zeker met hondjes die daar ook zo van genieten.
Een zonnige dag, met Gijs!
We gingen wel eens met Robbie en Gijs naar het bos, maar niet zo regelmatig. Toen ik niet goed in mijn vel zat (werkgerelateerd, jaren geleden al weer) en bij de bedrijfsmaatschappelijk werker kwam, besloot ik vaker met hen naar het bos te gaan. Op doordeweekse dagen, lekker rustig. We lopen meestal in het bos bij Echten. We zijn daar eerder (voordat we Mara hadden) ‘begonnen’ met het minder validenpad. Geasfalteerd, lekker praktisch als je open schoenen aan hebt. Steeds hetzelfde rondje, wat qua route steeds hetzelfde was, maar de natuur veranderde. In het voorjaar fluitende vogeltjes in het bos, bij het open stuk langs het water een waar kikkerconcert; steeds was het anders.
Mooie Mara
De laatste tijd lopen we steeds meer op de onverharde paden. En het liefst kom ik niemand tegen. Heerlijk rustig aan de wandel. Ik loop het liefst in het begin van de middag. Aan het eind van de middag zijn er meer mensen en soms ook erg vreemde figuren die ik liever niet tegen kom.
Afijn, terug naar de hondjes. Het is erg grappig te zien hoe verschillend ze eigenlijk zijn. Als je met Gijs van de paden afgaat, door het bos, over mos, takken en weet ik wat, gaat hij vrolijk voor je uit want offroad is het allermooiste! Zoveel te ontdekken!
Als je dat met Mara gaat doen blijft ze achter je en staat heel onzeker naar je te kijken; ‘weet je dat wel zeker dat we hier langs moeten?’ Ergens begrijp ik dat ook wel. Immers, de wereld is wel erg groot voor Mara.
Toch denk ik dat het voor haar ook wel eens goed is. Ik hoop dat ze er meer zelfvertrouwen van krijgt; ‘zie je wel dat jij dat kan!’
Het is fijn om met je beste vrienden door het bos te lopen en dat gewoon alles in balans is. Dat je hondenvriend even wil snuffelen en dat ik dan rustig op hem blijf wachten tot hij klaar is. Alsof je door buiten zijn veel meer rust in je hoofd krijgt. Een heerlijk moment van ontspanning. Dat is dus precies waarom ik het liefst niemand tegen kom. 🙂 Eigenlijk weet ik niet wie ik er een groter plezier mee doe; Gijs en Mara, of mezelf?
En er is nog een reden waarom het fijn is om een tijd in het bos te wandelen: je wordt er zo heerlijk loom van! Gijs en Mara zijn er vaak gewoon echt moe van, maar dat is ook niet zo gek want die lopen van hot naar her en snuffelen alsof hun leven er van af hangt. Dus dan is er niks fijner om thuis in je mandje te kunnen gaan liggen en heerlijk te slapen!
Bijkomen!