Als ik aan Robbie denk, en dat doe ik dagelijks, dan mis ik hem ontzettend. En als ik dan foto’s zie van hem, samen met Gijs en Mara, dan ben ik niet alleen verdrietig om hem. Ik mis hem en hij komt nooit meer terug en dat is vreselijk, maar daar moet ik mee leren leven.
Ik ben alleen ook verdrietig om Gijs. Laatst keek ik een filmpje van ze op de computer. Gewoon van hier in de tuin. Gijs speelde met een voetbal en voor Robbie gooide ik een tennisbal weg. Robbie voetbalde met een tennisbal. En Gijs, Gijs was zo ontzettend vrolijk daar. Alleen maar gericht op of en wanneer ik die voetbal zou gooien. Zo onbezorgd.
‘Toe nou, góói nou!!’
En dat is hij niet meer.
Het is ook niet niks, Gijs is aangevallen en op de grond geduwd door een hond die vele malen groter dan hem was. In het begin leek hij zich wel weer te herstellen. Vervolgens liep hij vreselijk langzaam en kreeg hij fysieke klachten en had hij vreselijke pijn als hij moest poepen. We wisten niet goed waar het vandaan kwam.
Uiteindelijk bleek Gijs last van zijn rug te hebben. Ter hoogte van de bijtwonden had hij al zijn spieren verkrampt. Hij is in de week voor we naar Oostenrijk gingen twee keer naar de fysiotherapeut geweest die hem flink los gemasseerd heeft. Dat heeft hem erg goed geholpen. De week afleiding heeft hem ook goed gedaan.
Maar toch is hij gewoon anders. Niet meer zo evenwichtig. In huis is hij aanhankelijker en wil hij graag dichtbij je zijn. Terwijl hij eerder altijd meer op zichzelf was. Graag in de gang lag. Nu het liefst dicht bij ons, op de hocker. Ineens veel knuffeliger (wat ik fijn vind hoor!!) Hij schrikt sneller. Reageert dan feller. Laatst tijdens een avondwandeling werd er vuurwerk afgestoken. De hond die geen krimp gaf als er een strijker achter hem afgestoken werd, sprong nu woest blaffend met 4 poten in de lucht. En liep vervolgens zeer gespannen rond.
Ik heb er eigenlijk niet goed bij stil gestaan wat die aanval van die honden en de dood van Robbie voor gevolgen zou hebben voor Gijs en Mara. Ik was er niet bij toen het gebeurde (en ik denk dat dat maar goed is ook, want dan was ik echt in een heel erg diep zwart gat beland, dat was echt niét goed gekomen) en Gijs zijn verwondingen zagen er op het eerste gezicht niet zo super erg uit. Geen losse vellen, ernstige bloedingen en operaties of hechtingen.
Maar Gijs is een supergevoelig hondje. En dit was zo groot; hoe ga je daar mee om? Je wilt hem niet zielig en sneu praten, maar het ook niet negeren. Je hebt je eigen verdriet en angst. Hoe doe je dat?
Ik denk dat we nu pas gaan merken hoe het nog steeds effect heeft.
We zijn allemaal veranderd, beschadigd. Maar dit is hoe we nu verder moeten. Als alles met een reden gebeurd, dan is ook dit ergens goed voor. Maar waarvoor, ik heb werkelijk geen flauw idee. Voor nu geniet ik maar extra van de knuffelige versie van Gijs en probeer ik hem te helpen waar nodig.
<3