Vorige week was Mara (met Gijs) naar de dierenarts. Gijs vanwege zijn kale kontje, Mara voor algehele controle. Ze weegt 1,5 kilo. En er was niks mis met haar, behalve dat ze vieze tandjes bleek te hebben. Dat was wel te verwachten. Een kant was schoner dan de andere; aan die kant knaagt ze meer op haar floss.
Tja en dan kan je niks doen, maar dan weet je zeker dat ze op den duur infecties en ontstekingen en wat dan ook gaat krijgen. Dus de dag na het bezoek belde ik met de praktijk om een afspraak te maken voor een gebitsreiniging. En dan heb ik nog wel wat eisen, want ik wil per se bij dr. Sloots en ik wil er ook per se bij blijven tot ze in slaap is. En het maakt mij niets uit hoe lang ik dan moet wachten.
Even wachten op de dierenarts.
Vandaag was het dan zo ver. Geen eten, allebei van slag want Gijs kreeg dan ook maar niks want hee, dat is extra raar. Anyways, Gijs stond op een gegeven moment zo hard naast me te rammelen dat ik Mara even in de tuin gezet heb en Gijs gauw zijn eten gaf. En toen was het gerammel ook over. (Anders zou hij het krijgen als Mara in de auto zat)
Vervolgens gingen we naar Meppel, naar de dierenarts. Vanwege haar formaat gaf de dierenarts haar een injectie met pijnstiller en geen pre medicatie. We gingen een stukje wandelen en Mara vond het allemaal prima. Snuffelen en plassen; helemaal goed. Daarna weer terug naar de praktijk waar ze op schoot op haar dekentje wachtte op de dierenarts. Die haar een langzaam werkende narcose gaf door een piepklein infuusnaaldje. En Mara, die was Mara dus die wilde natuurlijk niét slapen (met haar sterilisatie wilde ze ook niet onder zeil, koppig ding dat ze is!). Afijn, ze werd geïntubeerd, wat er niet zo fijn uitzag, ze proestte er ook een beetje van. Zo kon ze in ieder geval aan de gasnarcose en konden ze haar dieper weg krijgen. De dierenarts checkte alvast haar tandjes en toen bleek al dat haar voortandjes los zaten. Die zouden er dus sowieso uitgehaald worden.
Ik kon niet bij de ingreep blijven dus ging ik thee drinken bij mijn zusje. En wachtte in spanning af, want narcose vind ik altijd een beetje eng, hoewel ik alle vertrouwen in de dierenarts en het team heb.
Na een tijdje was daar dan toch het verlossende telefoontje; alles was gelukt, er waren wel wat tandjes verwijderd en een kies en de rest was schoongemaakt en gepolijst. Mijn zusje en ik grapten al dat ze vast nog maar één tand over zou hebben, die je tegemoet zou blinken, heel wit en shiny.
Toen ik bij de praktijk kwam, bleek Mara nog diep onder zeil. Ze lag heerlijk op een warmte matje onder haar eigen dekbedje. Ze kreeg gauw de injectie met het medicijn om wakker te worden en na een tijdje kwam er wat meer leven in. Nadat ik haar uit het kooitje gehaald had en ze een tijdje bij me zat mocht ze mee naar huis.
Ik besloot haar achterin in haar eigen zitje te leggen, maar wel vast en dan goed ingepakt. Vervolgens waren we de straat nog niet uit gereden of ze stond rechtop, voorpootjes op de rand van het mandje, om zich heen te koekeloeren. Echt, eerst zo duf en toen zo helder. Dat bleek een soort opleving want later ging ze gelukkig lekker liggen.
Eenmaal thuis zette ik haar in huis op de grond, waarna ze ging zitten poepen! Nou ja! Vervolgens liep ze de tuin in, deed nog een poging op het gras. Daarna een plas. Ik legde haar in haar mandje maar dat was toch echt niet de bedoeling. Naar buiten ging ze, liggen op het gras. Lag ze daar te bibberen.
Ik zag de bui al hangen (rusteloos blijven en je niet overgeven aan de slaap) en heb haar van het gras geplukt, in een fleecedekentje gewikkeld en bij me gehouden. Onder lichte dwang. Ze leek zo goed, maar eigenlijk was ze wel degelijk van haar padje. Heel zachtjes piepend en jammerend lag ze op schoot. En kwijlen als een malle! Vervolgens heb ik haar maar met een theedoek onder haar kin en twee dekentjes om haar heen in het mandje van Gijs gestopt en wonder boven wonder bleef ze liggen. Ze ging eindelijk slapen. Bewoog alleen haar ogen. Ik zat naast haar op de bank, toch maar netflixen dan (goh wat vervelend! 😉 ) en af en toe keek ik bij haar, waarna zij met een klein jammertje liet weten dat ze het nog deed.
Vanavond zal ik een blikje Benevo voor haar open trekken. De eerste vijf dagen moet ze pijnstiller blijven krijgen. En voor de zekerheid maar natvoer. Ik denk niet dat je met zo’n pijnlijke mond erg blij wordt van harde brokjes.
Maar Mara kennende is ze gauw weer op de been. Na haar sterilisatie rende ze de volgende dag ook al weer rond alsof er niks aan de hand was.
Ik denk dat ze nu misschien nog wat vaker haar tong uitsteekt, maar eigenlijk vind ik dat alleen maar extra schattig. Ik heb net nog weer even bij haar gekeken en ze ligt nog steeds begraven onder de dekentjes. Heerlijk warm, ik zou er zowat jaloers van worden!
Waarom we eigenlijk helemaal naar Meppel naar de dierenarts gaan en niet gewoon naar een praktijk in Hoogeveen? Omdat we met deze dierenarts, dr. Sloots, goede ervaringen hebben. Ik kwam er ooit voor het eerst met konijntje Iejoor en helaas ging het niet goed met haar en heb ik haar in moeten laten slapen. Maar dr. Sloots vond ik toen een prettige dierenarts; hij legde alles goed uit, ook hoe alles in zijn werk zou gaan als hij haar in liet slapen. En sindsdien komen we daar. Bovendien gaat hij zorgzaam met de dieren om, ik heb dat ook wel eens anders meegemaakt. Indien mogelijk zorg ik er dus altijd voor dat we bij hem een afspraak hebben. (Overigens zijn de andere dierenartsen van de praktijk ook erg goed.)