Hier in Hoogeveen wordt al een aantal jaren de Cascaderun georganiseerd. Een hardloop evenement dat inmiddels uitgegroeid is tot een best groot evenement: Er doen zo’n 8600 lopers aan mee en die lopen een parcours met zo’n 30.000 toeschouwers langs de weg. Afstand; 5 of 10 Engelse mijlen.
Manlief doet elk jaar trouw mee aan de 10 mijl en heeft een aardige collectie Cascaderun shirts opgebouwd. Maar hij is dan ook een echte hardloper. Ik niet dus ik moest er eigenlijk al die tijd ook niks van hebben. Tot dit jaar. Tot die ene WOD in de box waarbij we 5 kilometer moesten hardlopen. En wat eigenlijk best goed ging. En aangezien mijn zusje steeds zei dat ik hardlopen moest trainen (nadat ik als een astmastische olifant achter haar aan liep te sjokken tijdens de survival run), leek me dit wel een goeie stok achter de deur voor de Strong Viking Obstacle Run straks in juni.
Afijn, ingeschreven en heuse hardloopschoenen aangeschaft, want als je het doet, moet je het goed doen. Bovendien plant coach Nadine wel vaker zo’n ellendig rondje hardlopen in tijdens een WOD dus goeie schoenen zijn nooit verkeerd.
Tja en toen vond ik dat ik wel een beetje moest trainen. Een beetje, want laten we eerlijk zijn; ik vind hardlopen niks an.
Dus toen ik samen met manlief en ouders mee deed aan de testloop, liep ik de eerste 5 kilometer met mijn hoofd op stand onweer. Het was koud. Het was nat. Het was de bult op. Het was saai. Na 5 kilometer was ik daar wel doorheen en begon ik in een ritme te komen. Vond ik dat we langzaam liepen (je loopt dan in groepen met hazen ervoor). Ik was na die 8 kilometer niet eens zo heel erg vermoeid en het ging eigenlijk best goed.
De tweede testrun, een week voor de echte run, liep ik dan ook (met manlief) met een snellere groep mee. Ging ook goed. Startnummers in de pocket en klaar!
Voor de start, met m’n ouders
Zondag 9 april was het dan zo ver. Het zou een warme dag worden, en dat was het ook. Rond 13.35 startte de 10 mijl dus manlief en zwager en hardloopbuddy van hem waren al op tijd van huis. Om 14.00 startte de 5 mijl. Ik stond met onze buren in het startvak (mijn ouders een startvak later) en dat was erg gezellig.
Gefinished!
Bleek dat ons vak al ging lopen terwijl ik dacht dat er nog een vak voor was. Okee dan! Goed, nou. Het was warm. En heerlijk zonnig. Toch wel wat waterposten meegepakt, al rennende. Qua drukte viel het me wel mee, de laatste testrun was drukker. Onderweg kwam ik nog wat bekenden tegen. Heel soms zag ik bekenden in het publiek. Voor de Hoofdstraat stond een trailer met muziek waar ze net ‘Angels’ van Robbie Williams zongen. Dus even gezwaaid en meegezongen. Ach, zo had ik er wel lol aan ook. Over de Hoofdstraat was het leukst, want daar staan de meeste mensen. En toen was het al weer klaar. Tijd: 48.39. Sneller dan de testruns. Manlief was toen al lang klaar met z’n 10 mijl en al weer onderweg naar huis, of zelfs al thuis. Even later kwam mijn moeder ook over de finish en vervolgens was het nog even wachten op mijn vader. Die had nogal last van de warmte gehad. Desalniettemin allemaal gefinished. Door naar de flesjes water en even later weer in het zonnetje naar huis gelopen (dat is het fijne van dicht bij het centrum wonen!)
Was het leuk? Ja op zich wel. Deels omdat het geweldig mooi weer was (note to self; niet alleen je verse tattoo met zonnebrandcrème insmeren maar ook je schouders!). En verder was ik helemaal blanco. Geen PR dat verbeterd moet worden of andere verwachtingen waar ik aan moest voldoen. Ga ik dat volgend jaar weer doen? Mijn moeder heeft al wilde plannen over met het gezin de Cascaderun lopen. Wie weet. Voor nu staat eerst de Adventure Run Grote Wielen op het programma, samen met een van mijn Crossfit maatjes.
