Zon, sneeuw, bos, bergen en blubber

Onlangs was het dan eindelijk vakantie en net als vorig jaar, hadden we een weekje Dogwalktrail geboekt. Want vorig jaar was dat hartstikke leuk en we waren nog lang niet uitgekeken op Oostenrijk. Ook dit keer verbleven we in de Dogmountain Inn, nog in de ‘oude’ Inn. Er wordt nu hard gewerkt aan een nieuwe Dogmountain Inn! (Je kan op de foto’s klikken voor groot formaat!)

Een samenvatting van de week; wat zal ik er van zeggen? We hadden een ander wandelschema dit keer, dus zondag was een rustdag. Een echte rustdag met slapen onder een dekentje voor Gijs en Mara en lezen en tv kijken voor ons. We hebben deze week vijf wandelingen gehad. Martin heeft ze alle vijf ook gelopen. Op maandag begonnen we met een aantal anderen aan een wandeling in Hollersbach. Mooie wandeling, goed weer. Prachtige omgeving (maar dat kan ik bij elke wandeling schrijven!!!). Leuke andere honden en mensen ook. Gijs en Mara waren goed op dreef en hadden er schik aan. Doordat we vanaf het begin meteen gingen lopen, in plaats van de honden neus aan neus kennis te laten maken, ging het allemaal vlekkeloos en zonder grauw of snauw. Of getoeter van Mara. Die leek aan het einde van de wandeling pas door te hebben dat er een grote zwarte labrador naast haar liep!

Ha, dinsdag was ook mooi. Liepen we in de sneeuw. We gingen naar Rauris en we begonnen in de auto met regen en naar mate we hoger kwamen, werd het sneeuw. Dikke vlokken. Mooi!! Vond ik dan, Mara dacht er anders over. Gelukkig voor Mara had ik haar winterjas mee. Iedereen werd ingepakt in regenkleding en toen gingen we op stap. Alsof je door een kerstkaartje liep.

Gijs vermaakte zich opperbest en Mara, Mara had de smoor in. Ze had het, ondanks de winterjas, koud en was nat. Gelukkig hielden we pauze in een warm café/toko/hut en kon ze opwarmen in mijn bodywarmer. Daar werd de groep gesplitst voor een kort en een lang gedeelte. Waarbij Mara en ik voor de korte versie gingen, en Gijs en Martin voor de lange versie. In praktijk liep de ‘lange’ groep minder ver dan de korte, vanwege de sneeuw en het minder goed begaanbaar zijn van de route. Het was mooi en ik was oh zo blij met mijn Veggie Trekkers bergschoenen. Heerlijk droge en warme voetjes ondanks sneeuw en blubberzooi!

Woensdag de derde wandeling en Mara en Gijs hadden er weer zin in. Wij ook. Het zou een kortere maar pittige wandeling worden, want de route liep nogal steil omhoog. We startten op de parkeerplaats waar we al eens eerder geweest waren. In 2015 gingen we daar met de gondel omhoog naar de Weiss see. Dit keer geen gondel maar en steil omhoog. Het waaide behoorlijk, dus Mara uit voorzorg in haar regenjas gestopt. Ze liep als een trein. Gijs trouwens ook. Gijs vindt zo’n week helemaal geweldig. Van Mara vraag ik me stiekem af of ze het wel echt zo leuk vindt. Of doet ze alleen maar haar best om bij Martin en Gijs te kunnen komen?

Het weer was goed, droog en helder en later zelfs een zonnetje. En ik blijf het schrijven maar het was er echt prachtig. Ik hou er van, zulke natuur en bergen en bomen en alles. Zo’n weids uitzicht, zo mooi. Voor Mara en Gijs is het een obstacle run. Waar ze trouwens aardig goed in zijn geworden. Heel soms hadden ze wat hulp nodig om ergens op of over te komen. We hielden pauze op een open plek in de zon, naast een watertje. Heerlijk. Maar steil omhoog, dan moet je dus ook weer een keer naar beneden. Dat ging ook steil en het pad was dusdanig ‘ruw’ met grote afstappen zeg maar, dat Mara op een gegeven moment gewoon bleef staan. Te hoog. Toen ging ze in mijn rugzak want met zulk ruw terrein had ik mijn evenwicht wel nodig.

Al met al was alles wel een beetje teveel voor Mara. Ze was ’s avonds niet zo fit en wat aan de diarree. Daar heeft ze de hele nacht last van gehad en daarom zijn Mara en ik donderdags in het appartement gebleven. Gijs en Martin gingen wel mee met de bus voor wederom een mooie wandeling.  Ze hebben zich echter prima vermaakt, alleen vond Gijs het jammer dat hij niet los mocht. Hij had zo graag meegedaan met de andere honden!

 

 

 

Zo’n week vliegt voorbij en het was al weer vrijdag. Voor vrijdag stond er een wandeling naar een kruis op het al helemaal omgegooide programma. Aangezien Mara net weer een beetje bijgetrokken was en Gijs al vier dagen achter elkaar gewandeld had, besloten we dat we hen niet mee zouden nemen. Een dagje rust. Eigenlijk lopen ze elk jaar een stuk meer, er komt steeds een wandeling bij lijkt wel. Maar zolang je je hond goed in de gaten houdt en hem niet kapot loopt, kan dat ook.
We gingen naar Geissstein. De weg er heen vond ik wel spannend, met zo’n steile afgrond naast je, tot een weg van één auto breed met hobbels en gaten en van die antennes vanwege de dieren die er liepen.

Het was er prachtig (zie je, ik blijf in herhaling vallen). Er lag verse sneeuw en de zon scheen. Heerlijk! We gingen van start en dan valt het maar weer op hoe anders de paadjes in Oostenrijk zijn, met hier en daar een steen met een vlaggetje erop geschilderd om aan te geven waar de route loopt. We moesten een stukje omlopen want er stonden een aantal paarden met een veulen op ons pad. Daar ga je natuurlijk niet dwars door heen lopen.
Deze wandeling was echt zó prachtig. Alles wit, omringd door bergen en wolken, in de zon.
Uiteindelijk kwamen we op de bergkam en het uitzicht daar was geweldig. Even hoog als de bergen. Daar hielden we pauze en zat ik aan de broodjes pindakaas, naar mijn familie een apje te sturen op wat voor prachtige plek ik nou weer zat, al knuffelend met beagle Zoë. Ergens vond ik het wel jammer dat Gijs en Mara niet mee waren. Ik had ze dat ook wel willen laten zien. Maar Mara had de sneeuw vast niet leuk gevonden. Wie weet een volgende keer.
Het kruis hebben we niet bereikt want diezelfde mooie sneeuw maakte de route lastig en niet veilig. Dus gingen we dezelfde weg weer terug. En waar de heenweg prachtig wit was, was de terugweg een stuk groener en natter door alle sneeuw die flink aan het smelten was.

Dat was ook de laatste wandeling van die week. Zaterdags pakten we alles weer in en gingen we weer naar huis. Het was een geweldig leuke week en het blijft een aanrader voor mensen die graag met hun hond op stap gaan. Je loopt in een groep, onder begeleiding van een gids en dat is leuk want die weet precies de mooie routes en wat geschikt is voor welke dag voor wat betreft het weer enz. En ondanks dat ze een dagje niet zo fit was, heeft Mara wel bewezen dat kleine hondjes zulke dingen ook kunnen doen.
Indien mogelijk willen we volgend jaar dan ook weer met Gijs en Mara naar Oostenrijk, met Dogwalktrail!