GeDogWalkTrailed

Vorig jaar waren we voor het eerst een weekje in Oostenrijk, met Dogwalktrail en dat beviel zo goed dat we dat dit jaar weer wilden gaan doen. We huurden appartement Wolf in de Dogmountain Inn en boekten de Dogmountain Experience. Dit jaar waren we denk ik wel wat beter voorbereid. We wisten nu wat beter wat we konden verwachten, maar wat we precies gingen doen (ja okee, wandelen, maar waar??) was een verrassing. (Oh dit wordt trouwens een stuk met veel foto’s!!) Afijn, na wat laatste inkopen in de week ervoor, onder andere een nieuwe rugzak, waren we er klaar voor en reden we in alle vroegte naar Niedernsill.

Bij aankomst werden we gastvrij onthaald door Alexandra en Irma. Ze leidden ons rond in het appartement. Een fijn en ruim appartement, met een zonnig balkon en, yay! een bad! Hebben we thuis niet!!
Na een wat rommelige nacht omdat Mara haar draai nog niet kon vinden en steeds aan de wandel ging, was het tijd voor de eerste wandeling. Samen met gids Annuska en de gasten van appartement Kiko met hun labradoodles Lobke en Biba (kleintjes! Ik wist niet dat daar ook verschillende formaten van waren!) gingen we naar Kaprun. Een deel van de wandeling was voor ons bekend, maar we waren nog niet omhoog geklauterd naar de waterval! De eerste wandeling is een kennismakingswandeling waarbij vooraf allerlei informatie gegeven wordt over wat de regels zijn en waar we heen gaan en hoe het met de honden onderling klikt. Gijs heeft toen ook een tuig geleend van de organisatie. Een Ruffwear Web Master tuig dat hem echt perfect paste en in de loop van de week erg handig bleek.

Dag twee, maandag, stond er weer een wandeling op het programma. We gingen de ‘Sinterklaaswandeling’ doen. Samen met gids Annuska en haar Saarlooswolfshond (mooi dier!!) en gids Marielle. Het weer was aan de ene kant niet zo mooi, want regen, maar dat bleek voor het wandelen eigenlijk wel prima. We begonnen zelfs met regenbroek maar dat was al gauw te warm.
Het voordeel van met een gids op stap zijn is dat die weet wat de leuke routes zijn. En wat geschikt is.

 

Gijs en Mara konden het allemaal prima aan. Grappig om te zien hoe de Saarloos heel relaxed overal liep, met langzame grote passen en Gijs en Mara daar dan met hun, in vergelijking, inimini pasjes achter aan drentelen. Mara helemaal.

 

 

 

 

Op dinsdag gingen we met de labradoodles en hun mensen en Alexandra en twee van haar honden naar Leogang. Het weer zou wat minder zonnig zijn en daar was deze wandeling dan extra geschikt voor, aangezien je door een heel open stuk zou gaan en anders de berg af zou branden. Bij wijze van. Het begin was allemaal goed te doen en er was een keurig paadje. Hoger op de berg zagen we dieren, maar ondanks verrekijkers weten we niet of het nu gemzen of schapen waren. Ze waren bruin en huppelden snel naar boven.

 

 

Na een tijdje kwamen we hier bij een mooi stuk met rots en water. Gids Annuska klom een stukje omhoog en kon dan de hond aannemen terwijl de baas er achter aan kon klauteren. Dit was handen- en voeten werk dus even geen hond was praktisch en veilig. Het rotsige ‘paadje’ kwam uit op een relatief vlak stuk, waar het water uit de berg kwam en er stond zo waar een bankje. Dat was de plek voor een pauze met een boterham en wat drinken.

 

 

Waarna we weer naar beneden gingen, zelfde weg terug. Dat klimmen is toch een stuk makkelijker dan dalen. Mara weigerde te lopen op het stuk waar het water stroomde. Af en toe zette ik haar neer waarna ik een stukje naar beneden kon en zij dan gewoon bleef staan wachten tot ik haar weer oppakte. Ze had inmiddels haar rode regenjasje aan want ze zat tijdens de pauze flink te bibberen. Ze trok wel bij toen ze in mijn jas zat, maar zo naar beneden leek me niet zo handig.
Het weer leek een stuk minder, als in ’trek ik mijn regenbroek nu aan of niet?’ Maar dat was van korte duur. Het was al gauw weer droger. En nadat we afgedaald waren, kwam er nog een stuk door het bos. Van die smalle paadjes naast best steile kanten.

Voor hondenpootjes wel prettig want dat was een stuk zachter dan rotsen en grind.
Volgens Endomondo was het een wandeling van 6,5 kilometer.
We houden er altijd rekening mee dat Gijs en Mara zo’n wandeling anders beleven dan wij. Zij klimmen weliswaar makkelijker en met dalen gaat dat net zo, maar zij snuffelen ook veel meer en ook daarvan worden ze moe. Na zulke wandelingen kregen ze van ons dan ook rust. En alleen nog korte wandeltjes om te poepen en plassen.

Woensdag was een minder fysiek inspannende dag voor Gijs en Mara. We gingen namelijk het water op! In Zell am See, met Annuska.
We begonnen met een rondje waterfietsen. Dat vonden ze in het begin wel een beetje spannend. Maar later stonden ze allebei geïnteresseerd om zich heen te kijken.

We waterfietsten naar een eilandje toe waar ze allebei los konden, want ja, eiland. En daarna fietsten we weer terug. Daarna kwam de uitdaging; SUPpen. Stand Up Paddling. Met hond. Na een korte theorieles van Annuska konden we met peddel en hond de plank en het water op. Van vriendin M. had ik een foto gezien waarbij zij op het board stond en haar hond heerlijk lag te slapen(!).

Dus ik had mijn hoop gevestigd op Mara want zij zou ook bij mij op het board gaan slapen omdat het zo ontspannend zou zijn.
Dat ging in praktijk iets anders. Mara stond op het randje te koekeloeren en ik probeerde haar steeds maar bij me te houden, tot Annuska zei; ‘wat kan er nu gebeuren?’ Ja niks eigenlijk. Of ze springt er in, of niet. En dan zien we vanzelf of ze kan zwemmen en anders pluk ik haar er gauw genoeg weer uit.
Afijn dat deed ze dus. Mara sprong van de plank. Ik denk dat ze het wat anders had bedacht want ze keek enigszins verbaasd toen ze weer boven water kwam. Ik plukte haar aan haar tuig het water uit en ze bleef vervolgens bibberend bij me zitten. Niet meer op het randje.. Maar ze kan wel zwemmen!

Gijs dan! Gijs stond bij Martin en hij hing met zijn voorpoten over de rand, kont omhoog. Hij kon zo als boegbeeld op een schip.
Er stond ook een klein beetje wind wat er voor zorgde dat je dacht dat je een eind gepeddeld had en eigenlijk helemaal niet zo ver van de kant vandaan was.
Of Gijs schatte goed in dat de kant niet zo ver was, of Gijs dacht dat hij op de algen kon staan, maar Gijs sprong ook de plank af en zwom naar de kant. Als in; ‘dit schiet niet op, ik ga zelf wel’.

We droogden ze af en even later heb ik ze allebei (apart) nog een keer op de plank gehad. Ze zijn er niet meer afgesprongen toen. Er lag verse sneeuw op de Kitzsteinhorn, wat voor de extra mooie plaatjes zorgde. En in tegenstelling tot dinsdag, was het woensdag echt stralend mooi weer!! Martin is zowaar nog op de plank gaan staan. Ik hield het op mijn knieën. Het was leuk om een keer met de honden te doen. Misschien dan toch ook maar eens een fluisterbootje huren in Giethoorn met de hondjes…

Donderdag was een rustdag voor de honden. Ik had eerst bedacht dat we de Großglockner Hochalpenstraße op zouden, maar toen Annuska vertelde dat je ook de Kitzsteinhorn op kunt en in de sneeuw kan staan, besloten we dat te doen. Met drie gondels omhoog. Ik vond ze geeneens eng. Komt vast omdat het mooi weer was en geen wind.

Je kunt hier het hele jaar door komen, gewoon met de gondel. De eerste twee gondels waren het leukst want nummer drie, naar de top, werd gewoon volgestouwd. Je kon niet omvallen, zo vol. We raakten aan de praat met iemand die met zijn twee akita’s naar de sneeuw ging. Dit was een rustdag voor ze en van sneeuw werden ze helemaal dol. In de gondel moeten honden een snuitje/korf om, wat logisch is, gezien hoe volgestouwd alles zat. Maar eenmaal boven was het uitzicht echt geweldig mooi. Vervolgens ging je door de berg heen, waar het best fris was en kwam je op een uitkijk plateau.

Bergen, sneeuw, wolken. Het viel me reuze mee qua temperatuur. We hadden het kouder verwacht. Martin stond in zijn korte broek. Er waren een hoop mensen die sneeuwlaarzen gehuurd hadden. Na een tijdje het uitzicht bewonderd te hebben, schuifelden we naar beneden langs een smal paadje.

 

Volgens Martin deden we dat slim, want ijle lucht en dan kan je beter dalen dan klimmen. Anders voel je dat.
Daar kwam ik later overigens alsnog achter, toen ik de trap daar op liep naar het restaurant; ‘wat voelen mijn benen toch zwaar? Zou ik dan toch spierpijn van de afgelopen dagen hebben?’ Nee dus. Afijn, dat paadje liep naar een kleine helling waar bergen mensen zich vermaakten met sleetjes. Er naast liep een soort roltrap (#nocardio) en vervolgens hadden mensen de grootste lol om op een klein sleetje naar beneden te glijden.
We gingen voor een kop koffie en thee en daalden toen met de gondel (weer volgestouwd) naar een station lager. Daar was het lekker zonnig en liepen we een rondje.

Op de bordjes daar staat niet het aantal kilometers van de wandeling, maar de tijd aangegeven. Ik vraag me dan af; hoe meet je dat? Is dat snel wandelen of heul langzaam?
Wij gingen voor een rondje van een half uur, wat ook nog bleek te kloppen ondanks even in de zon zitten op een rots en genieten van het uitzicht.

Op een gegeven moment stond ik op een punt waar de zon in mijn gezicht scheen en het helemaal stil was. Heerlijk is dat. Stilte om je heen.
Martin was doorgelopen en zei dat het helemaal niet stil was waar hij stond. Ik stond net in de luwte van een rots want toen ik een paar stappen gezet had, hoorde ik weer water stromen. Weg rust!! Haha!
Afijn we gingen met de gondel weer naar beneden, zagen onderweg nog een vos lopen en konden vanuit de gondel onze auto zien staan. We zijn Kaprun nog even in geweest. En daarna gauw weer naar de honden. Die ons begroetten alsof we drie weken weggeweest waren.

Vrijdag was alweer de laatste wandeling, naar/bij Hinterthal. Met de labradoodles. Mara had inmiddels wat last van haar voetjes en wilde niet goed lopen op grind. Ik stopte haar in mijn rugzak en vervolgens zat ze prinsheerlijk om zich heen te kijken. Ze zat bovenop mijn boterhammen!
Hier was een soort Rocky Mountains omgeving. Kale bergen. Bomen. Stromend water. Erg mooi, maar eigenlijk was dat elke wandeling zo.
Maar dit was wel een erg indrukwekkende omgeving, de bergen enzo.

 

 

Hier kwamen we ook dit bijzondere plaatje tegen. De grond was als een spons waar teveel water in zat; het kwam er gewoon met stroompjes uitlopen. Annuska vertelde dat er nu wel erg veel water stond ook.
Als je een beetje Duits kent, kan je er hier meer over lezen.
Het water is overal zo helder!
We wandelden verder, omhoog en omlaag. En het was verrekte warm. Mara had inmiddels besloten dat ze wel weer zelf kon wandelen en haar tong hing zowat op de grond. We gingen uiteindelijk terug over een brede weg, lekker in de zon.

De honden konden daar los, dus de labradoodles en later ook Mara konden lekker hun ding doen. Gijs blijft vast want Gijs is altijd met zijn neus bezig. Die waren we daar geheid kwijt geraakt. Op de weg naar beneden kwamen we langs runderen. Daar moesten de honden vast en aan de buitenkant bij de koeien vandaan lopen. Voor het geval dat. Ze deden niks, bleven alleen een beetje kijken naar ons. Er was ook een stuk dat het marmottenparadijs genoemd werd. We hebben er een paar gezien, vanuit de verte. De honden reageerden er niet eens op.

Dit was de laatste wandeling. Eenmaal terug in het appartement was er een afscheidsborrel met Alexandra en Irma en de andere gasten. Bloedjeheet in de zon!
Daarna pakten we zoveel mogelijk spullen alvast in. Op zaterdag zijn net na 8.00 vertrokken en rond 19.30 waren we weer thuis.

We hebben een supergeslaagde week gehad. De honden hadden lol. Gijs heeft de hele week met een blij hoofd rondgelopen. Geen gespook van hem in het appartement, steeds enthousiast om weer op stap te gaan. Mara moest even wennen maar was uiteindelijk moe genoeg om te gaan slapen. Ze heeft een pootje wat kapot gelopen, maar zolang ze niet op grind hoeft te lopen, gaat dat prima.
Wat mij betreft is dit weer voor herhaling vatbaar!!
(Sorry voor het lange epistel, korter lukt me niet!!)