In november viel het ons op dat je wat vreemds op je oog had en dus gingen we naar de dierenarts en toen begon het gedruppel.
Ooit kwam je bij ons als woestelijk uitziende hond van 9 maanden oud. Je moest maar een spuitje maar gelukkig kwam je bij ons. Ik weet nog dat ik Jolanda vroeg ‘maar wat als het toch niet goed gaat?’
‘Ach, dan heeft hij in ieder geval een leuke week gehad!’ was haar antwoord. Een week, dat was toch lang niet genoeg om te kunnen zien wie je nou werkelijk bent.
Het heeft je ongeveer een jaar gekost om te settelen en daarna was je ook wel helemaal thuis.
We hebben tijden lopen worstelen met elkaar, jij die altijd de meest gore dingen van straat op wilde eten en ik die dan boos op je werd waarna jullie alle drie maar met mij naar huis moesten. Wat dat betreft heeft de muilkorf ons wel rust gebracht. Ik noem het nog altijd je ‘neus beschermer’ en Martin vindt het nog altijd stom.
In 2015 overleed Robbie en het is echt heel gemeen van mij maar soms heb ik wel eens gedacht ‘wat als het niet Robbie was, maar Gijs’. Want op zich ben je best een hondje met een gebruiksaanwijzing. Alleen hebben we die er niet bij gekregen.
Inmiddels ben je 13 en al bijna 14 jaar.
Onze oudste hond ooit.
Je kreeg fysio voor je heupen en snauwde en gromde daar als het je pijn deed. Dat moet je vooral ook duidelijk aangeven maar ik vond dat wel eens ongemakkelijk. Of dat je de trimster hapte. Als hondenmoeder voelt dat toch een beetje als ‘zo heb ik je niet opgevoed!’.
Maar goed, je oog dus. Toen vorige week de woorden ‘tumor’ en ‘oog verwijderen’ vielen, schrok ik daar wel wat van. Als ik heel nuchter kijk, je bent al aardig op leeftijd en net als met oudere mensen, begint er dan vaak wel iets aan te mankeren.
Ik weet ook dat jouw leven, net als dat van mij, een keer op zal houden. Maar ondanks alle keren dat ik je wel eens achter het behang had willen plakken, kan ik echt nog niet zonder je. Echt niet. Ik denk ook niet dat mijn hart er op enig moment wel klaar voor zal zijn. En ergens hoop ik ook dat ik de keuze niet zal hoeven te maken, dat je bijvoorbeeld in je slaap overlijdt ofzo. Ik hoop, dat als die keuze wel gemaakt moet worden, mijn hoofd de overhand neemt en ik sterk kan zijn voor jou.
Rationeel kan ik het wel bedenken. Dat je wellicht een tumor in je oog hebt en tja, een mens of een dier moet toch ergens aan dood gaan. Maar niet jij en niet nu. Gelukkig is dat ook nog niet aan de orde en wat mij betreft blijft dat nog heel erg lang zo. Maar ik weet ook dat ik niet egoïstisch mag zijn en als jij, Gijs, klaar bent met dit leven, dan wil ik je er niet van weerhouden om naar Robbie toe te gaan.
Ik hoop alleen dat dat voorlopig nog niet aan de orde is.
Overigens doe je het echt heel erg goed, met al dat gedruppel. Dat had ik absoluut niet van je verwacht maar ook jij bent met de jaren wat milder geworden. Kunt gewoon op de bank slapen zonder gegrom als ik het eens waag om wat te bewegen. Ik kan er urenlang naar kijken, als jij zo diep ligt te slapen. Dat ik je hoor ademen. Bij jou is dat schattig en bij Martin niet. Kan die ook niks aan doen.
Ik hoop dat we deze zomer nog samen kunnen gaan fietsen. Jij in het mandje achterop, wellicht weer piepend van enthousiasme en dat we even moeten stoppen voor een plas. En dat we nog samen op stap kunnen, met jou in de buggy en dat je dan alsnog hele stukken zelf loopt, de Librela is echt een uitkomst dan. Ik mag graag naar je kijken, simpelweg omdat ik je hoofdje zo mooi vind. Ik noem je niet voor niks ‘mijn knappe man’.
Weet dat we ons best voor je doen en dat we wel zien dat je oog nog niet klaar is, dat jij daar nog steeds wel last van hebt. We zullen alles doen om er voor te zorgen dat jij zoveel mogelijk kwaliteit van leven hebt.
Jij bent er in de afgelopen jaren altijd voor ons/mij geweest, want dat is wat honden doen. Dus nu, in de herfst van jouw leven, is het tijd dat wij er voor jou zijn.
Lieve Gijs, ik hou zo veel van jou, dat past allemaal niet in jouw lijfje. Ik hoop dat ik nog lang naar je kan kijken als je ligt te slapen. ♥️
Overigens is er buiten zijn oog verder niks met Gijs waarom hij niet zijn veertiende en wellicht ook zijn vijftiende verjaardag zou kunnen halen hoor. Dit is gewoon wat al een tijdje door mijn hoofd gaat, ik ben me bewust van dat we de meeste tijd samen al gehad hebben.