Denk je eens in: je bent een pupje van een aantal weekjes oud en je moeder en broertjes en zusjes zijn altijd in de buurt. Behalve je moeder is er nog iemand in de buurt die goed voor jullie zorgt; ze verschoont kranten en dekens, helpt je overeind als je omgerold bent en overspoelt je met liefde. Als je wat ouder wordt helpt ze je met eten en speelt ze met je. Ze was er al vanaf dat jij geboren bent, net als je moeder.
Als je een week of 8, 9 of misschien wel 10 bent, komt er iemand anders. Die neemt je mee. Die gene klinkt anders, ruikt anders, doet anders. Je gaat mee in een auto. Je komt in een ander huis. Helemaal in je eentje in die grote wereld. Zonder je moeder, je broertjes, je zusjes en zonder die ene lieve persoon waar je je zo veilig voelde. Je krijgt iets om je lijf en daar zit een lijntje aan vast. Je moet naar buiten, waar de wereld nog groter is. Je begrijpt het niet en gaat er bij zitten. Dan wordt er aan de lijn getrokken, je moet niet zitten en even later juist weer wel. Als je plast krijg je een snoepje, maar als je dat binnen doet, waar je dat altijd deed, klinkt de stem ineens veel harder en wordt je er bang van. Je moet alleen slapen, in een grote draadkooi, helemaal alleen met alleen wat speeltjes naast je, die onbekend ruiken. En als je om je moeder roept, krijgt je geen antwoord. Dan komen er nog meer mensen, allemaal willen ze je zien en aaien, harde geluiden, je wordt opgepakt en ze zitten aan je. Dat ken je wel, maar de mensen die dat doen zijn onbekend. Je wordt meegenomen naar een plek met nog meer honden en ze willen dat je dingen doet die je niet begrijpt…
Toen Robbie een klein puppemansje was
Als mens leggen we onze verwachtingen vaak erg hoog. Van een puppy die ineens uit zijn vertrouwde omgeving is gehaald, verwachten we ineens dat hij/zij van alles kan. We staan er doorgaan maar weinig bij stil hoe het voor het dier in kwestie zal zijn. Zoveel veranderingen op zo’n jonge leeftijd. Hou het maar eens bij.
Dit geldt uiteraard niet alleen voor kleine pupjes. Wat als je een volwassen hond uit een buitenlands asiel haalt? Een hond die daar het grootste deel van zijn leven heeft gewoond en niet bekend is met in huis leven? Het wil niet zeggen dat dat onmogelijk is, maar wij mensen moeten ons realiseren dat wij ons dan aan de hond moeten aanpassen. Laat hem bijkomen van alle prikkels. Laat een hond die lang en ver gereisd heeft daar eerst van bijkomen. Slaap is zó vreselijk belangrijk, voor élke hond. Het helpt ze dingen te verwerken.
En wil je nieuwe hond in de keuken liggen en niet bij de mensen zijn; laat hem. Alles op zijn tijd. Wees je bewust van wat je een dier aandoet, of het nu een nieuwe puppy is of een asielhond. Een dier moet wennen aan de veranderingen. En daarna kan je hem stap voor stap dingen laten zien en ervaren. Op zijn tempo, niet dat van jou. Wat als jij ineens op een vliegtuig zou worden gezet naar de andere kant van de wereld waar je de taal niet spreekt en iemand neemt je op sleeptouw want je moet toch vooral alles zien en meedoen want dat is leuk. Dan zou je toch ook op zijn minst even willen bijkomen van de reis?
Het geldt voor alle dieren, maar ik denk dat de wereld er een stuk mooier uit zou kunnen zien als mensen zich eens zouden inleven in een dier en daar naar zouden handelen.