“The terms “red pill” and “blue pill” refer to a choice between the willingness to learn a potentially unsettling or life-changing truth, by taking the red pill, or remaining in contented ignorance with the blue pill. The terms refer to a scene in the 1999 film The Matrix.”
Dit plukte ik van Wikipedia en dit is eigenlijk een beetje hoe ik veganisme ook zie. Blijf je doorgaan zoals je altijd deed of leer je over wie er achter je biefstukje en je glaasje melk zitten maar ook achter je leren schoenen.
Ik heb altijd al gezegd dat ik van dieren houd. Als kind al vond ik heel veel dingen zielig. Overigens at ik toen wel dieren. Elke ochtend een bordje Brinta en ook zachtgekookte eitjes vond ik erg lekker. Ik ben dus niet opgevoed als veganist. Maar ik denk dat het in de basis altijd al wel in me zat. Ik moest alleen nog even de lijntjes verbinden.
Toen ik als kind een programma op tv zag over hoe kippen geslacht werden, was ik daar zo van geschrokken dat ik vanaf dat moment altijd heb gezegd dat ik geen kip lustte. Was niet zo maar het werkte wel. Ergens in 2008 zag ik eens een veetransport voor me langs rijden en toen klikte het. ‘Oh dat is zooo sneu’ dacht ik. En vervolgens ‘als ik gewoon doorga met het eten van dieren verandert dat ook niet.’ Dus Marloes werd vegetariër. Want vlees eten, dat was zielig voor de dieren.
Het heeft een tijdje geduurd maar toen realiseerde ik me dat het wel heel krom was dat ik vlees eten zielig vond, maar dat ik wel vrolijk uitsmijters met kaas stond te bakken. Ooit was ik in de veronderstelling dat er voor melk en eieren immers toch niemand dood hoefde. Via pagina’s op Facebook leerde ik hoe het echt in elkaar zat. De legkip die na een kort en heftig leven niet meer genoeg oplevert, gaat naar de slacht. Ze moet vervangen worden en uit een ei komt een hennetje of een haantje. Dat haantje is nutteloos en gaat dus door de hakselaar. Er gaat dus wél iemand dood voor je eitje. Die koe, die ‘geeft’ niet zo maar melk. Daarvoor moet ze eerst een kalf krijgen, net als mensen moeders eerst een baby krijgen, waarna de borstvoeding op gang komt. Stiertjes, net zo nutteloos als haantjes, worden ook gedood. Vrouwelijke kalfjes kunnen ook melk slaaf worden. En lever je niet meer genoeg op, nadat jaren achtereen je kind van je is afgenomen, krijg je een enkele reis slachthuis als dank voor je prestaties.Toen ik dit wist, kon ik niet anders dan ook stoppen met zuivel en eieren (vis at ik al niet).
Het meest lastige van veganisme is niet wat je dan moet eten. Zeker nu is de keuze groter dan ooit!!
Het meest lastige is dat je oogkleppen af zijn, de rode pil maakt dat je ziet hoe messed up de wereld in elkaar zit. Bij de slagerij een logo van een varkentje in koks kleding. Een varken in een hangmat met palmboompjes op de vrachtwagen van het vee transport. Cognitieve dissonantie.
De mensen om je heen die je kent als intelligente mensen maar die ondanks dat ze een vegan ‘binnen handbereik’ hebben geen andere keuzes maken. Het is niet alleen die vegan in de buurt. Het zijn alle nieuwsberichten over misstanden in slachthuizen, het effect van de veeteelt op de planeet, de ziektes, en dan nog maken mensen geen andere keuze. Hoe kun je daar aan mee willen blijven werken?
De wereld is gek en hoe langer ik als veganist door het leven ga, hoe verder het eten van het stoffelijk overschot van een ander van me af staat. Net zo min als ik een platgereden egel van de weg zou schrapen om op te eten, zou ik een biefstukje eten. Ik vind het idee van het eten van het lijk van iemand anders gewoon zo raar…. De zomer komt er weer aan en de bbq komt weer uit de schuur; het draait om het cremeren van kadavers en ik word er ronduit verdrietig van. Eieren, waar ik vroeger graag een ‘blubber ei’ at, gruwel ik nu van het idee van het eten van de ovulatie van een kip. En waarom zijn we zo gek op koeienborstvoeding? Waarom niet van giraffes of katten? Waarom denken we dat überhaupt nodig te hebben? Was de melk van je eigen moeder niet genoeg?
Onlangs zag ik in een programma van Ryanne van Dorst een stukje over mensen die kippen hielden en dan dus ook hanen hadden. De haan ging geslacht worden en daar stonden ze bij stil. Yay voor de bewustwording hoor maar ‘de haan die zijn leven gaat geven’? Pardon?? Het is niet dat je op het punt staat om dood te gaan van de honger omdat er niéts anders in de wereld is en dan komt de haan naar je toe wandelen en zegt ‘hier, ik geef mijn leven voor je, want anders redt je het niet’. Nee die haan geeft zijn leven niet hoor, het wordt hem áfgenomen. Zit wel verschil in.
Het eten van dieren is funest voor de aarde en hoe kan het dan dat mensen met kinderen zich daar geen zorgen over maken?? Hóe?? Ik kan er met m’n verstand niet bij. Je zet een kind op een aarde die toch best dicht bij uitsterven staat (gaan we zo door dan zijn in 2048 de zeeën leeg gevist bijvoorbeeld) en je onderneemt zelf geen actie. Het ‘leef alsof het je laatste dag is’ uit het liedje wordt door veel mensen nageleefd. Hartstikke fijn hoor, maar de mensen na jou dan? Wat zeg je tegen je kind als je je later vraagt ‘mam je wist dit toch, wat heb jíj er aan gedaan?’
Waarom vinden mensen mij raar terwijl ik alleen maar vind dat er voor mijn maaltijd niemand dood hoeft?
Hier in de buurt staan varkens. Lekker vrij, lekker scharrelen en in mei gaan ze geslacht worden. ‘Mooi leven gehad!’ zeggen mensen dan. Maar wie bepaalt wat een ‘mooi leven’ is en wie heeft ons mensen het recht om te bepalen wanneer dat van een ander mag eindigen? Waarom denken wij dat wij zo superieur zijn??
Af en toe word ik dus best een beetje neerslachtig. Ik vind mensen niet zo’n leuke diersoort. Gelukkig zijn er ook veel mensen die zich inzetten voor dieren, die dieren opvangen die nergens anders terecht kunnen. Gelukkig staat insta vol met filmpjes over dieren die de meeste mensen als ingredient zien maar laten die pagina’s zien dat varkentjes en koeien ook gewoon individuen zijn, net als je eigen hond of kat.
Want eigenlijk: the only difference is your perception.
