Long time no see. Ik was een beetje de insipratie kwijt denk ik. Oudjaarsdag was niet zo’n succes. We gingen naar het bos met de honden en ik stond regelmatig bij te komen want ik was niet zo lekker.
Het rondje met de honden was gelukt, hoewel Mara het alsnog niet zo’n daverend succes vond; ze is nou eenmaal vreselijk bang voor vuurwerk. En het heeft ook enige tijd geduurd voor de angst weer afgenomen was.
Maar afijn, eenmaal thuis had ik het zó enorm koud, nog kouder dan Jack en Rose toen de Titanic gezonken was. Dus, elektrische deken aan en 24 laagjes aan en vooral héél stil in bed blijven liggen.
Na twee uur was ik enigszins opgewarmd, maar nog steeds hondsberoerd. Het was dus niet echt een gezellig Oud en Nieuw. Nu vind ik er sowieso al vrij weinig aan, maar met een emmer naast je bed is de feestvreugde sowieso ver te zoeken.
De volgende dag toch maar een Corona test in de neus gedrukt. En jwel, binnen no-time was die positief. Goed begin van het nieuwe jaar!
Het is lang geleden dat ik me zó beroerd gevoeld heb. Moe. Zo moe… Niet eens last van de longen. Wel iets hoesten maar niet overmatig veel. Ik had geen concentratie om te lezen (dan weet je dat het écht heel erg gesteld is met me…) dus lang leve streamingsdiensten. Onze bank heeft een elektrisch verstelbare beensteun dus ik heb dagenlang soort van opgebaard op de bank gelegen met een dekentje over en hondjes tegen me aan geplakt. In het begin moest ik na een tijdje gewoon weer even liggen. Niet slapen, maar liggen. Zitten wou niet.
Na twee weken was ik er wel weer klaar mee en wilde ik weer aan het werk. Geen gezeur, aan de slag weer!
Ja, dat was leuk bedacht, maar na een halve dag viel ik zowat in slaap. Moe, moe, moe…
Het heeft me uiteindelijk drie weken gekost om mijn fysiek niet zware maar mentaal des te meer werk weer helemaal te kunnen doen. Prikkels was een ding. Gelukkig is dat nu weer voorbij.
Eind goed, al goed denk je dan maar nee. We zijn nu richting eind maart en wat ik nu nog graag weer als vanouds zou willen is sporten. De conditie is belabberd.
De eerste crossfit wod was leuk, want yay weer lichamelijk wat doen en andere mensen en gezelligheid. Maar ik ben niet zo heel goed in doseren en aanpassen dus ik ging op dat moment voor mijn doen wel goed (ach ja het was wel pittig, maar dat is logisch toch?) maar de week erna voelde ik me weer ronduit belabberd. Beste stap terug dus en opbouwen maar.
Ik vind het wel frustrerend. Naar mijn idee zorg ik toch best goed voor mijn lijf, waarom hakt dit er dan zo in? Andere mensen niezen twee keer en dat was het. Toch mag ik niet klagen want er zijn zat mensen die er nog veel meer last van hebben en veel langer ook.
Maar dan denk ik aan hoe ik vorig jaar aan de crossfit was, op de fiets heen en terug, op de fiets heen en terug naar werk en huis, hardlopen. En dan hoe het nu is. Bah. Teleurstellend wel.
Maar goed, het heeft natuurlijk vrij weinig zin om daar in te blijven hangen. Ik ga dus met de rem erop maar weer aan de crossfit, want dat is wel gewoon heel erg leuk om te doen. En dan komt het vast vanzelf weer. Ooit…