Begin dit jaar, of misschien was het zelfs al vorig jaar, hebben mijn zusje en ik ons met een aantal anderen aangemeld voor de Strong Viking Obstacle Run. Voor de water editie, 13 kilometer.
Voor mij was het de eerste keer dat ik aan zo’n groot evenement mee zou doen. Ik was benieuwd naar wat me te wachten stond en ook wel een beetje gespannen.
‘Flying Ragnar’ op de achtergrond..
Bij aankomst kregen we een enkelband en een armbandje. Onze tassen konden we inleveren in een tent waar we weer bandjes kregen; een voor de tas en een voor jezelf. En daarna was het wachten.. En rondkijken. En sommige obstacles, daar zag ik wel een beetje tegen op.. Ik heb hoogtevrees en de ‘Flying Ragnar’ was nou niet iets waar ik nou direct heel erg gelukkig van werd.
Maar afijn! Mijn ouders kwamen nog langs; dat was superleuk. We gingen naar het startvak en na een warming up mochten we dan eindelijk van start.
‘Mud crawl’
En het was eigenlijk gewoon superleuk! De eerste keer door het water was best fris (het had van mij sowieso die dag wel vijf graden warmer mogen zijn). Er hangt een gezellige sfeer. Iedereen helpt elkaar. Het is gewoon leuk. En heel erg vies. En dat is dan ook weer leuk. Eigenlijk is het wel gek; duizenden mensen die vrijwillig door de modder kruipen en iedereen vindt het leuk.
‘Monkey bars’
Er was onder andere; door de modder kruipen (‘mud crawl’), ‘monkey bars’, met een hamer gooien, op een evenwichtsbalk met elkaar ‘vechten’, van een bruggetje afspringen het water in, carry a viking, door het water over balken heen, ‘storm the castle’ en vervolgens was ie daar; Flying Ragnar…. Hiervoor moesten we even wachten. Dan was het best fris. We stonden aan de rand van het water en je moest naar een plateau zwemmen waar dat enge ding stond/op gebouwd was.
De bedoeling was dat je naar de handgrepen sprong en dan een zwieper maakte waarbij je op het juiste moment loslaat en de bel aan kan tikken. Met je hand. Ik ben niet heel erg goed in afstanden schatten en ik vond het hele gevaarte al aardig hoog. In de box ben ik al te schijterig om naar de pull up bar te springen. Dus de Flying Ragnar bestond bij mij uit; in het water springen. Ja echt. Ik durfde niet. In het water springen vond ik al eng genoeg ook (‘is het wel diep genoeg…?’). Mijn zusje heeft het wel gedaan. Volgens mij was de bel aanraken haar niet gelukt maar ze heeft gezwiept zeg maar. Mijn ouders stonden te kijken en we konden weer door…
Links zit ik, je kan de angst van de foto af voelen stralen. 😉 Foto: Picture your Sport.
En na een stuk sjouwen met een emmer met zand kon ik naar de engste hindernis. De Fjord Drop. Een metershoge steile glijbaan waarbij je heel hard het water in gelanceerd werd. Hier moesten we ook even wachten. Wat de zenuwen niet ten goede komt. Iemand van de organisatie zei dat ik dan, als muts met hoogtevrees, naar de meneer op rechts moest gaan. Die kon daar wel mee om gaan. ‘Die geeft me dan gewoon een duw?’ grapte ik. ‘Ja!’ zei hij met een grijns. Maar nee dat zou hij niet doen. Eerder dan ik wou stond ik boven aan. De rest was wat achter me en ik heb expres niet op hen gewacht want dan zou ik niet meer durven. Helemaal rechts was nog een plek vrij. Nou kwam dat even mooi uit! Ik zei tegen de meneer daar dat ik het echt heel erg eng vond. “Ah wel nee joh, is hartstikke leuk’ zei hij. Ja, hij stond daar lekker gezekerd aan de stellage te staan! Makkelijk praten! Ik moest vooral nog even verder op het randje komen zitten.
We kregen instructie (‘benen gekruist, armen gekruist op je borst, kin op je borst’) en toen werd er al weer afgeteld en zag ik mijn buurman gaan en toen ging ik ook.
Foto: Picture your Sport.
Het was even heel erg eng en vervolgens kom je met een beste klap in het water.
En dan ben je weer boven en sta je strak van de adrenaline en toen was het heel gaaf. En dóór zwemmen want ik had geen behoefte aan een mede Viking in mijn nek.
Mijn moeder vond het wel een beetje spannend. Die was blij toen iedereen weer heelhuids het water uitgekomen was.
Daarna kwamen nog een aantal hindernissen, onder andere de mud mile. Ah, dat was leuk. Een heel stuk door het bos door ontzettend vieze modder en af en toe best diep ook. En na de laatste finish hindernis, zat het er al weer op. Mijn ouders zijn gebleven tot we gefinisht waren. Die vonden het vermakelijk om te zien. Wij waren blij dat alles goed gegaan was. En we waren heel erg vies. We hebben ons omgekleed en zijn naar huis gegaan. Thuis ben ik nog lang bezig geweest om de modder uit mijn kleding te spoelen.
Maar wat was het leuk! En behalve blauwe plekken en een t shirt, heb ik zo waar een aantal leuke foto;’s er aan over gehouden ook. Ik vind het zeker voor herhaling vatbaar! Oorah!!