Een tijdje terug zag ik een filmpje op facebook van een diertje dat lekker zat te smikkelen van het een of ander. Wat het was, weet ik niet meer precies. Ik reageerde er op met zoiets als; ‘als mijn hond smakt vind ik dat schattig maar als mijn man dat doet, wil ik hem een dreun geven’.
Gezien de hoeveelheid mensen die op ‘vind ik leuk’ klikten, ben ik niet de enige die er zo over denkt.
Laatst moest ik daar aan denken, toen Gijs naast me in zijn mandje lag te snurken. Het was eigenlijk geen gesnurk, maar hij lag in totale ontspanning op zijn zij en lag heel zwaar te ademen. Zo’n ‘ik-ben-heel-diep-in-slaap’ ademhaling.
Mensen kunnen dat ook maar bij Gijs denk ik; ‘och hoor hem daar nou lekker slapen’ en als manlief zo ademt denk ik; ‘aaarrgghhh, waarom maak je zoveel herrie??’
Met eten gaat dat net zo. In onderstaand filmpje eet Gijs een stukje wortel. En ik vind zijn gesmak serieus schattig klinken.
Als Martin zo zou eten zou ik hem vriendelijk doch dringend verzoeken om zijn mond dicht te houden. Of ergens anders te gaan zitten. Of dat doe ik dan zelf wel.
Hoe kan het dat blijkbaar veel mensen, waaronder mijzelf, gesmak en slaapgeluiden van dieren schattig vinden, maar van mensen niet? Hoe kan het?
Misschien komt het doordat dieren een hogere aaibaarheidsfactor hebben dan mensen? Bij Gijs en Mara denk ik ook vaak; ‘kijk die nou eens lekker liggen’. Bij mensen… Huh, nee…
Iemand een idee? Ik hoor het graag!!