Onlangs heb ik samen met vriendin M. iets erg beangstigends meegemaakt. Tijdens onze wandeling, waarbij we allebei een van onze honden mee hadden (Ayla en Gijs), werden we verbaal agressief belaagd door een ons onbekende man met een joekel van een hond (volgens mij was het een bullmastiff). Die man ging van 0 tot 100 in twee seconden. Hij was ineens heel erg boos, met schelden en schreeuwen en alles.
Uiteindelijk is alles ‘goed’ afgelopen; zowel de honden als wij zijn heel gebleven maar mensen, wat was ik bang. Meestal duurt het ook wel eventjes voor ik heftige dingen uit mijn systeem heb en dat gaat hier niet anders mee. En daar baal ik best een beetje van want ik wil zo’n man mijn humeur niet laten verpesten.
Waarom was ik nu zo bang? Dat kwam onder andere doordat ik in een onbekende omgeving was. We volgden een routebeschrijving, dus ik weet op zo’n moment niet waar ik ben. Maar het belangrijkste was nog wel: Gijs was mee. En Gijs is mijn verantwoordelijkheid. Ik moet hem beschermen. Ik wil hem beschermen. En op dat moment, toen die man met zijn grote hond op me afkwam, was ik bang dat hij óf zijn hond los zou gooien met een ‘kill en attack’ modus, of dat hij zelf zou gaan slaan waardoor misschien zijn hond ook wel door het lint zou kunnen gaan. En Gijs tegen een hond van een kilootje of vijftig, dat is redelijk kansloos. Dat weten we van Robbie, die door zo’n zelfde ras gestorven is.
Was ik daar zonder hond geweest, dan was ik nog steeds bang geweest, maar dan wellicht toch een tikje minder. Dan had ik meteen mijn rugzak kunnen pakken waar mijn mobiel in zat en 112 kunnen bellen of die man kunnen gaan filmen (ik denk dat ie dan nog verder geflipt was), of van M. kunnen afleiden, of hulp halen, of wat dan ook.
Aan de ene kant denk ik nu: ‘de volgende keer laat ik Gijs wel thuis!’ En dat is best zonde. Gijs heeft een leuke wandeling gehad, op dat stuk na dan, het ging hartstikke goed samen met Ayla. Het was mooi weer en tot dat gebeuren was het hartstikke leuk en gezellig.Ergens ben ik nu ook een beetje geneigd om te denken dat ik dan dus voortaan altijd mijn mobiel ‘op de man vrouw’ moet dragen, pepperspray mee moet nemen of nordic walk stokken zodat je daar misschien mee kunt meppen. Of misschien moeten we dan maar één hond per keer meenemen, zodat we die dan samen kunnen beschermen. Zoiets. Dat is toch eigenlijk stom.
Toch moet ik dan ook wel denken aan wat de psychologe me dit jaar geleerd heeft: ‘de kans dat zulke dingen gebeuren, is verrekte klein.’ En dat is natuurlijk ook zo. Een kwestie van verkeerd moment op de verkeerde plek. Dus wil ik me zo min mogelijk door angst laten leiden. Maar dat vind ik ook wel weer lastig, want, aard van het beestje, wat als het nou finaal mis gegaan was? Dan was ik Gijs kwijt geweest. Dat zou ik echt niet trekken. Niet nog eens een hond die op zo’n manier doodgaat. En dat spookte best wel door mijn hoofd.
Behalve dat ik me door dit voorval realiseer dat Gijs toch eigenlijk ook wel een klein en dus kwetsbaar hondje is, denk ik vooral aan dat ik vreselijk veel van dat dier hou en echt niet zonder hem kan. Oh en in Zwolle ga ik dus niet meer lopen.
