Zoals bekend is Mara een heel erg klein hondje. En kleine hondjes, die kan je leuke truttige jurkjes en truitjes aantrekken, die zijn natuurlijk ook gewoon hondjes, maar die hebben het doorgaans wat sneller koud. En het koud hebben is vervelend. Daarom heeft Mara inmiddels een best ruime collectie truitjes en jasjes. Voor als het nodig is.
Onlangs heeft ze een nieuwe jas gekregen; een prachtige, superpraktische, oerdegelijke, softshell Frost Jacket van Hurtta. De kleinste maat. Dat model leek me erg handig, omdat het met een rits op de rug sluit. En zodoende zijn haar borst en buik lekker warm en droog.
En er zitten kleine mouwtjes aan. Het leek mij een fijn jasje.
Goed, tot zover, de theorie!
Via Amazon was het jasje snel in huis en hij bleek Mara uitstekend te passen! Gewoon goed aansluitend bij haar hals, goede lengte. Nu eens niet te breed (Mara is vaak te smal gebouwd voor bijvoorbeeld tuigjes). Ik vond het haar ook nog eens heel schattig staan. Gijs stond geïnteresseerd aan haar te snuffelen, Mara zelf stond erbij alsof ze zich. Niet. Meer. Kon. Bewegen.
Goed, dat jasje moest maar even getest worden in het bos vond ik. En daar dacht Mara anders over. Ze ging in staking en weigerde ook maar één stap te zetten. Okee, op een gegeven moment hobbelde ze onder protest achter me aan. Ik tilde haar over een plas heen en dat was het; ze deed vervolgens niks meer. Alsof je een speelgoedbeestje achter je aan sleept.
Mara kan behoorlijk eigenwijs zijn, dus ik dacht; ‘dan blijf je maar zitten’. Ik klikte haar los en ze liet zich dramatisch in het gras vallen. Gijs en ik liepen verder.
Helaas was Mara niet onder de indruk en ze bleef gewoon liggen waar ze lag, tot we uit zicht waren. Tja, wat doe je dan. Ik zag het al voor me dat ik verder zou lopen en dat ze gevonden zou worden door andere mensen. Of grote honden. Dus ging ik toch maar terug en daar lag ze. Naarmate we dichterbij kwamen begon ze hartverscheurend te keffen. Alsof ze Vreselijk Zielig was. Maar lopen, ho maar, ze bleef gewoon liggen. Als je dan zo zielig en alleen bent, dan kan je toch verdorie zelf ook gaan lopen?
Anyways, ik heb haar opgepakt en streng toegesproken en vervolgens liep ze éindelijk mee. Al mokkend en demonstratief quasi druk aan het snuffelend, al protesterend kwispelend met haar staartje. Ik heb haar later weer los geklikt en gelukkig bleef ze in beweging.
Gijs was lekker op dreef en vermaakte zich prima, helemaal blij dat we over een mountainbike pad gingen.
Dus met voor me een enthousiaste hond en achter me een mokkende, ging ik het bos door. Leuk man. Zo ontspannend ook.
Uiteindelijk besloot ik om Mara de jas dan maar uit te doen. Het was immers puur een test. Afijn, ik rits de bovenkant los, Mara springt eruit en zet het vervolgens op een lopen! Echt! Helemaal dol en blij dat ze eindelijk verlost was van die oh zo vreselijke jas! Ze wou ook niet meer bij me komen, de pestkop. En dat is typisch Mara; klein als ze is weet ze dondersgoed wat ze wel en niet wil. Maar die jas, die komt wel weer als het echt koud of nat is. Dan zal ze hem maar wat fijn vinden!
