Gijs heeft altijd wat en ook in 2022 gaan we daar blijkbaar vrolijk mee door.
In november waren we gestart met de Tobradex druppels. Twee weken lang, drie keer daags druppelen. Daarna controle en toen nog twee weken lang twee keer daags druppelen. Daarna telefonisch contact gehad en toen was het klaar.
Toch?
Nou nee dus. Oh het ging wel éven goed. Maar toen, op een vrijdag, stond gijs ineens heel hard in zijn oog te wrijven. Met zijn voorpoot dus dat gaat er niet heel subtiel aan toe. Zaterdags had hij zijn ooglid zowat kapot gemaakt en was het behoorlijk rood.
Maandags naar de dierenarts en na weer een kleuring en onderzoek kregen we dit keer een oogzalf mee.
Afijn, vier keer per dag zalven. Martin is er inmiddels erg handig in geworden. Deze week gaan we weer op controle en als ik het goed begrepen heb, gaat ze dan ‘een swabje nemen’. Ze heeft me wel uitgelegd waar dit oog gedoe door kan ontstaan; iets met vetstofwisseling door ouderdom en kristallen maar ik kan het niet meer goed navertellen.
Zolang de dierenarts het nog maar weet. Helaas probeert Gijs af en toe nog steeds in zijn oog te wrijven en dus heeft hij af en toe een kap om. Hij vindt het niet leuk maar hij ondergaat het…
Ik ben een enorme doemdenker dus voor we naar de dierenarts gingen, ging ik al uit van het ergste en had ik al allerlei rampscenario’s bedacht waarin zijn oog niet meer te redden was en het verwijderd moest worden.. En met Gijs die al op leeftijd is, als die dan onder narcose zou moeten, komt die daar dan wel weer uit?
Hij is bijna 14 dus het is wel iets waar ik rekening mee houd. Gijs heeft zijn langste tijd gehad, dat is nou eenmaal zo.
En eerlijk, als Gijs niet meer uit een narcose zou komen, is dat voor hem niet erg. Ik bedoel, dat is toch een mooie dood? Hij is bijna 14, is altijd mee geweest op vakantie. Ging naar Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, deed vroeger aan speuren… Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat Gijs een vol en rijk leven heeft tot dusver.
Niet dat ik er aan toe ben om zonder hem te moeten, ik denk dat dat moment nooit zal komen. Ik zal enorm verdrietig zijn maar het is wel iets waar ik me bewust van ben.
Toen hij twaalf was, had ik af en toe wel periodes dat ik dacht ‘nou ik weet niet hoe lang hij er nog zal zijn’. En nu is hij al weer bijna veertien. En op zich gaat het goed hoor, fysiek gaat het goed.
Het gepiep is wat afgenomen omdat ik beter snap wat ik dan moet doen. Het is feitelijk óf plassen, óf spelen, óf kroelen.
Ik hoop dat we binnenkort meer weten of het oog gebeuren. Zijn ‘goeie’ oog zit wat staar in en met de andere ziet hij niet zo best meer. Echt een oud baasje dus, maar ik hoop dat we nog lang van hem kunnen genieten.
