Het klinkt als een leuk woord voor galgje; ‘kieswortelabces’.
Mara had onlangs een vreemd gelig bultje onder haar oog. Een rondje google leverde op dat het naar mijn idee misschien wel een kieswortelabces zou kunnen zijn. Een ontsteking aan de wortel van een kies waardoor er bij de wortel een abces ontstaat. Wat soms open kan gaan via de huid. Het bultje bij Mara had ik al eens eerder gezien, maar toen heb ik er niets mee gedaan want misschien ging het zo wel weer over. Ik belde toch maar met de dierenarts en daar konden we gauw terecht.
Aangezien Mara niet altijd even goed meewerkt, zeker niet waar het haar hoofd betreft, liet ik de dierenarts dus eerst de foto zien. Hij onderzocht Mara vervolgens en voila, er kwam pus uit het bultje. Tja, dan was de kans toch wel erg groot dat het een abces was. Een paar dagen later moesten we weer komen en zou Mara onder narcose gaan. Ik bleef zoals altijd bij haar tot ze onder zeil was. Ze hebben haar daarna aan de gasnarcose verder in slaap gebracht en vervolgens geïntubeerd. Ik zat in spanning bij mijn zusje af te wachten.
Na anderhalf uur kreeg ik dan eindelijk het telefoontje; Alles was goed gegaan en Mara zat al weer rechtop. Ze bellen me altijd zodra ze wakker is en niet pas na een paar uur. Dat vind ik zelf erg fijn; het liefst ben ik bij ze als ze in slaap worden gebracht en weer wakker worden. Alleen is Mara altijd zo snel, dat lukt me nooit.
Mara zat warm ingepakt in haar vestje op een warme deken, op een warmte mat onder een warme lamp, met een kruik erbij. Ze ontspande toen ze me zag. De assistente vertelde dat alles goed gegaan was; het was wel degelijk een abces bij een van haar kiezen. Dit was duidelijk te zien op de röntgen foto. Op de foto de meest rechter kies, daarboven zit een zwarte holte; het abces. De derde kies van rechts heeft een zwart vlak in het midden; deze kies was niet goed meer dus deze is ook verwijderd. En er is nóg een tand verwijderd. Mara houdt zowat geen tanden meer over!!
Ze was tijdens de ingreep behoorlijk afgekoeld, dus ze hebben haar droog en warm geföhnd en daarna zo warm mogelijk weggelegd. Het meegebrachte vestje was dus erg handig! Ik mocht haar al snel mee naar huis nemen en thuis heb ik haar warm ingepakt op de bank gelegd. Ze is urenlang niet van haar plek geweest. Later heb ik haar buiten gezet en kon ze plassen en wat eten (vanuit haar deken tent). Daar had ze wel zin in (aan eetlust geen gebrek).
Ze bleef toch wel erg rustig, of misschien vond ze het wel fijn; even een duf dagje. ‘s Avonds ging ze gewoon weer mee wandelen en de dag erna was ze al weer helemaal bijgetrokken.
Ze moet nog even doorgaan met de pijnstillers.
Eigenlijk zou je gewoon de tanden van je hond moeten poetsen. Daarmee kun je dit soort ingrepen wellicht voorkomen. Nu is dat niet bij elke hond even makkelijk om te doen. Toch is het wel van belang dat je dan in ieder geval het gebit regelmatig laat controleren. Gijs en Mara houden allebei niet van poetsen. Ze laten het niet toe en bij Mara zijn tandenborstels ook eigenlijk allemaal te groot. Wel houden we hun gebit in de gaten en zo nodig gaan ze naar de dierenarts voor een gebitsreiniging. De meeste dierenartsen houden jaarlijks de ‘maand van de gebitsverzorging’ waarbij je het gebit van je dier kunt laten controleren.
Erg belangrijk want als het pijn doet, kunnen ze ons dat niet vertellen!