Gijs is dus wat oud (hij is ook al bijna 12!) en krakkemikkerig aan het worden en het viel me op dat hij ‘langere’ afstanden niet zo goed meer volhield. Dan liep hij enorm langzaam en bleef ik hem maar aanmoedigen en dat het nog maar een klein stukje naar de auto was. Hij wou wel, maar het lukt niet meer, ondanks de pijnstillers en supplementen die hij elke morgen krijgt.
Onlangs had ik zelf wel zin in een langere wandeling en dus beloofde ik hem een wandeltje in het wagentje. Het wagentje is de Doggyride, een fietskar die om te bouwen is tot buggy, iets van dertien jaar geleden aangeschaft voor Robbie.
Zo gezegd, zo gedaan, Gijs in de kar gezet en lopen maar. Het dorp uit en op het fietspad langs een nieuw aangelegde weg ging Gijs zelf aan de wandel. Zodoende komt hij dus ergens waar hij normaal niet komt. Hij liep als een trein, kop in de wind, lekker snuffelen en helemaal leuk.
Na een stuk lopen heb ik hem weer in de kar gezet en na een uurtje lopen waren we thuis. De hele middag lag Gijs vervolgens helemaal ontspannen tegen me aan te slapen. Dikke winst; de laatste keer dat hij wel een eind liep, was hij daarna aan het mopperen omdat hij denk ik, pijn had.
De dag erna gingen we naar het bos met zijn drieën. Mara liep de hele wandeling gewoon zelf, Gijs begon in de kar, daarna weer zelf aan de hobbel en toen weer in de Doggyride. Weer een succes.
Het was vakantie en het was erg druk in het bos en dan met een karretje met een hond er in, je hebt wel aardig wat bekijks. Zeker ook omdat ze allebei een jas aan hadden. (Voorbijkomend meisje; ‘Waarom hebben ze een jasje aan?’ ‘Om dezelfde reden dat jij een jas aan hebt, omdat het koud is.’)
Maar oude mensen lopen ook geen einden meer, dus waarom oude hondjes dan wel? Wat niet weg neemt dat ze graag ergens heen gaan en bij betrokken worden.
De Doggyride is een briljante uitvinding, maar door zijn constructie iets minder geschikt om hem regelmatig in- en uit elkaar te klappen. Bovendien is het een Mini, waardoor Gijs alleen maar rechtop kan zitten.
Zodoende kwam de Innopet All Terrain wagen hier in huis, na overleg met een instavriendinnetje met honden en dezelfde buggy.
Makkelijk in- en uit elkaar te klappen en een stuk lichter ook dan de Doggyride. Hij heeft wel wat weg van een kinderwagen ook, inclusief mandje onderin. Wel een aanmerkelijk groter oppervlakte voor Gijs om te kunnen liggen, dus dat is fijn.
Het rijdt een stuk makkelijker, al was het maar omdat de Doggyride een afwijking naar links heeft en deze gewoon recht gaat. Stoepen op en af is ook wel fijner.
Gaan we nu rondrijden met de hondjes alsof het echt een stel Paris Hilton hondjes zijn? No way. Daar hebben ze vier pootjes voor.
Is het een uitvinding zodat Gijs wel allerlei prikkels krijgt maar zich niet kapot hoeft te lopen? Ja zeker! Nu wordt het weer leuk om naar het bos te gaan! Ook al moet je daar af en toe langs alle starende blikken van mensen die ongetwijfeld wel het een en ander er van denken.
En dat moeten ze vooral lekker doen. Het boeit me niet wat een ander er van vindt, ik vind het fijn dat Gijs het mooi vindt en zodoende weer wat vrolijker wordt.
Voor thuis heb ik zijn achterpootjes sinds kort in gezwachteld zodat hij meer grip heeft op de laminaatvloer en niet zo uitglijdt. Hopelijk helpt hem dat ook!
