Het mooie weer is er dan eindelijk en dat is sowieso al iets waar ik enorm blij van word. Ja zelfs van de onweers- en regenbuien die er altijd ook bij horen.
Gijs en Mara, van hen word ik altijd blij en zij zijn ook blij dat ze weer lekker in de zon in de tuin kunnen liggen en spelen. Of als we lekker naar het bos gaan. We hebben het bos op een kwartier rijden van ons. We lopen vaak hetzelfde rondje en het is er altijd anders. En de mooiste rondjes zijn die waarbij we geen mens tegen komen. Over het algemeen slagen we daar erg goed in.
Met mooi weer zijn we veel buiten dus hebben we Gijs z’n voetbal weer opgepompt en hij vermaakt zich er prima mee. Er zit een soort hoes omheen die op een beestje lijkt en Gijs doet af en toe flink zijn best om dat ding kapot te bijten. Af en toe rent hij er de tuin mee door en daarna staat hij de bal weer af te likken. Vervolgens ziet hij er niet uit omdat hij z’n snoet helemaal zwart heeft. Met een voetbal zonder hoes, is dat nog erger, want die rolt natuurlijk makkelijker.
Wanneer ik thuis kom na een dag werken, hebben Gijs en ik een soort ritueeltje ontwikkeld. Zodra ik de kamerdeur open doe, staan ze allebei vlak achter de deur te springen. Mara blijft dan wat in de buurt en wil aandacht en Gijs rent meteen naar de tuindeur. Dan roep ik hem en komt hij naar me toe, hij beukt ook gewoon tegen me aan. Dan kroelen we even en dan zeg ik; ‘En go!’ en dan rent hij weer naar de tuindeur en dan komt hij weer terug. En dat gaat dan zo een aantal keer achter elkaar door. Zo leuk vind ik dat. Met Mara is het even knuffelen en dan is het goed.
Als we op het gras in de tuin gaan zitten of liggen, zijn Gijs en Mara er eigenlijk altijd wel bij. Ik snap honden alleen in een tuin ook nooit zo goed; Gijs en Mara zijn waar wij zijn en als we binnen zijn, zijn zij dat negen van de tien keer ook. Als ik ze dus samen in de tuin zou zetten met de deur dicht, zouden ze binnen de kortste keren voor de deur staan te wachten. Uiteraard doen we dat niet, want daar is niks leuks aan!
Deze foto; Mara wil graag bij ons zitten. Het liefst ligt ze op schoot en anders gewoon dicht bij je. Dat is gezellig. Mara vindt het nog het allergezelligst (is dat een woord?) als ze bij ons in bed mag slapen. Laatst was er ‘s nachts onweer; dan is ze bang en dan mag ze dat sowieso. En dan is ze wel rustig, dus dat helpt. Kunnen we allemaal weer rustig verder slapen. Het heeft altijd wel wat; zo’n klein hondje dat super ontspannen naast je ligt te slapen. Andere mensen hebben dat misschien met baby’s?
Ach, ze zijn gewoon leuk en lief en knuffelig en leuk om te zien en ik denk dat dat eigenlijk ook wel is ‘hoe het hoort’ toch? Dat je je hondjes graag ziet?