Tijd weer voor een update. Bij het ziekenhuis kwam er eigenlijk niks bijzonders uit. De foto zag er goed uit en de chirurg was tevreden. Mijn voet was nog wel stijf. Ja duh. Chirurgen houden zich natuurlijk bezig met het bot verhaal en dat zit allemaal wel weer kunstig aan elkaar. No problemo. Nu de rest nog.
Ik ben een beetje door de depri periode heen en dat ik onlangs LOTUS examen heb gedaan en daarvoor geslaagd ben, helpt ook wel mee want ik zag er vreselijk tegen op. Allemaal stress en spanning. Maar, dat is gehaald, dus last van m’n schouders.
Ik vind het zelf eigenlijk naar omstandigheden wel erg goed gaan. Ik heb er steeds minder en minder vaak pijn aan. Uitzonderingen daargelaten. Ik loop meer. Mijn enkel is dunner geworden en de littekens zijn soepel. Fietsen doe ik niet alleen in de box maar ook buiten, hoewel ik dan wel voorzichtig af stap.
In mijn hoofd blijf ik wel voorzichtig en toch ook bang om te vallen. Maar er zit zeker wel vooruitgang in.
Wat trouwens nog wel flut gaat is het strekken van mijn voet. Het is zeg maar goed dat ik niet aan ballet doe. Ik kan daar ook geen onverwachte bewegingen van verdragen. Toen ik laatst in m’n auto stapte en met m’n hak bleef ‘hangen’ achter de hendel waar je je stoel mee verschuift, deed dat behoorlijk veel pijn. Voelde echt zo gekneusd. Werk aan de winkel!
De mensen om mij heen lijken doorgaans te denken dat alles wel weer klaar is. En dat snap ik wel want aan mijn loopje is praktisch niks te zien. En hoe weet je nou hoe zo’n herstel eruit ziet?
Maar; ik ben héél erg hard gevallen. Zo hard, dat aan beide kanten mijn enkel gebroken was. Zo hard dat het niet alleen op twee plekken gebroken was, maar mijn hele voet stond scheef onder mijn been; uit de kom.
Om je enkel heb je allerlei spieren en pezen lopen. Als je hard genoeg valt om bot te breken, heeft dat ook effect op het weefsel dat er om heen zit. Dat rekt op of scheurt af maar het raakt hoe dan ook beschadigd. Vervolgens wordt er geopereerd waarbij de botten weer keurig aan elkaar gezet worden, maar er wordt niks met die pezen en banden gedaan. Daarna mag je zes weken niet belasten want je bot moet aan elkaar groeien. Al die tijd ligt dat beschadigde weefsel ook stil.
Het is vast een beetje als met spierpijn; als je zwaar getraind hebt en je hebt de volgende dag spierpijn en je gaat als zoutzak op de bank hangen, wordt je alleen maar stijf. En als je dan weer gaat lopen en je benen doen pijn, loop je eerst stijf en houterig en moet je op gang komen.
En om nog maar een vergelijking met sporten te maken; als je een tijdje niet sport, want je was op vakantie ofzo, dan gaat dat daarna vaak niet zo lekker en heb je daarna weer spierpijn. Moet je dus wat opbouwen, afhankelijk van hoe lang je niks gedaan hebt.
Stilstand is achteruitgang, is wat je dan enorm merkt.
Dat herstel van die spieren en pezen ‘heeft tijd nodig’ dus. En dat ene zinnetje, ‘het heeft tijd nodig’ daar ben ik eigenlijk al heel lang klaar mee. Het is waar, maar is zo enorm frustrerend.
Maar goed, nee ik kan dus nog niet alles. En wat ik kan, kan ik nog niet zoveel/zo lang als ik zou willen hoewel dat echt wel steeds beter gaat. Qua sporten heb ik nog geen groen licht van de fysiotherapeut. Volgens mij moet daarvoor eerst ook de mobiliteit helemaal terug zijn. Nou dat duurt echt nog wel even. Dus hoe graag ik het ook zou willen, ik ga niks doen waarvan zij niet heeft gezegd dat ik het kan doen. Ik zou het namelijk doodzonde vinden als ik of teveel doe of bijvoorbeeld toch een keer flink verkeerd stap waarmee ik achterop in het herstel kom. Dan moet ik alleen maar langer ‘het heeft tijd nodig’ aanhoren, haha! Dan ben ik liever te voorzichtig.
En ik ken mezelf, als ik met de groep mee ga doen wil ik ook net zo snel als hen zijn. Wat ik mag doen, moet op lage intensiteit. Een beetje tegenovergesteld van wat crossfit is.
Maar, onlangs zei ze dat ik wel mocht deadliften en daar werd ik toch wel heel erg blij van. Dus dat is wat ik vanmorgen gedaan heb:
Uiteindelijk met 50kg gedaan, wat prima ging. Bewust rustig aan want ik heb tijden geen barbell meer aangeraakt. Maar yay! Wat was ik daar blij mee. Touwtje springen gaat trouwens ook erg goed en is een van de dingen die ik juist moet doen van haar.
En mocht ik weer álles mogen doen, dan horen jullie dat gauw genoeg van mij! 🙂