Een tijdje al geen update, want ik heb niet zo veel te melden ook.
In het begin ging het goed en fijn en nu zit er een hobbel in de weg zeg maar, en ik begreep dat die er nog wel een tijdje zal zitten ook.
Wat is er aan de hand? Nou vrij weinig hoor. Volgende fysio lig ik nog steeds keurig op schema dus dat is heel fijn. Het is alleen een stuk meer pijnlijk en vermoeiend nu. De fysio is nu iedere week mijn voet aan het doorbuigen. Ik heb er geen ander woord voor maar ze vouwt dus met beleid en op gevoel mijn tenen naar mijn knie. Of trekt aan mijn voet.
Daardoor komt er meer mobiliteit en kan ik beter en soepeler lopen. Dat is een ding dat zeker is. Het gevolg daarvan is dus dat je behalve dat je soepeler loop, ook dat kapsel meer belast en die is daar niet altijd even gelukkig mee. En ik zelf dan ook niet zo. Topsport voor je enkel.
Overigens had ik verwacht dat dat getrek van haar pijnlijk zou zijn maar dat is niet zo. Dat valt dan weer mee.
Ik moet uiteraard nog steeds alles op geleide van de pijn doen en krijg er steeds pittiger oefeningen bij. Die kan ik ook goed doen maar daardoor kan ik andere dingen even beter niet doen omdat ik dan de rust echt wel nodig heb. Er zit nog steeds een soort ‘zwembandje’ om mijn enkel; een stuk dat breder is dan de rest. Dat gaat op den duur minder worden. Mijn enkel wordt ook weer wat dikker nu omdat ik soepeler loop. Iemand die het niet weet, ziet niet aan mijn loopje dat ik mijn enkel gebroken heb. Mijn collega’s op het werk die me kleine stukjes zien lopen, zijn ook allemaal enthousiast dat het zo enorm goed gaat.
Maar dat is op kleine stukjes. Een rondje Ikea is pittig, zeker als ik een karretje moet duwen. Serieus, het kost moeite om een karretje met inhoud de bocht om te krijgen. Dat is toch debiel!
Het gaat over en er zijn zoveel dingen die erger zijn dan dit, daar ben ik me enorm van bewust maar de laatste tijd heb ik best wel een beetje de smoor in. Ik kan van alles maar van alles kan ik maar een klein beetje en al met al kan ik dan nog niks. Fietsen in de box is wel leuk hoor maar ik zou zo graag weer eens met een barbell aan de slag. De fysio heeft me echter op het hart gedrukt om dat vooral niét te overhaasten want dat gaat in het begin wel goed maar uiteindelijk raak je achterop qua herstel. Dus ik doe het ook niet. Echt niet. 2019 is het Jaar van de Enkel en die wil ik zoveel mogelijk als vanouds hebben.
Sinds een tijdje ben ik wel Koos Krukloos en dat is wel fijn. Ik ging er alleen maar op hangen en kreeg last van m’n heup. Beetje zinloos dus. In de ochtend moet de boel op gang komen en dan hups ik wel raar maar dan denk ik heel erg van ‘normáál lopen, normáál lopen!’ Het lukt me steeds een stukje eerder om weer gewoon te lopen. De stijfheid neemt af. Waar ik ook aan merk dat het beter gaat en dat ik meer balans heb; aankleden. Klinkt stom maar ik kan m’n joggingbroek aantrekken zonder dat ik daarvoor moet gaan zitten. Ha! Nou! Wat een prestatie he!
Het metaal aan de buitenkant is af en toe wel best vervelend; als ik op mijn rechterzij lig duwt dat in de huid. Maar daar heb ik dankzij een tip van mijn collega ook wat op gevonden. Een sok met twee opgerolde washandjes. Aan beide zijden van het metaal een opgerold was handje, sok er over heen en dat stuk ligt van de matras af en weg is de irritatie.
Hoe dat in de zomer moet weet ik nog niet maar dat zien we dan wel weer.
Vooralsnog gaat het dus wel goed, maar doet het meer pijn. Qua botten zit het lekker aan elkaar en nu moet de rest weer soepel worden.
Lopen gaat steeds beter doordat de mobiliteit langzaam aan steeds een stukje meer verbetert. Wat ook fijn is; sportmassage. Ik had best last van mijn kuitspier. Dat helpt natuurlijk ook niet mee. Dus op naar de sportmasseur die mijn benen weer los maakte. Dat was pijnlijk, maar ook fijn!
Binnenkort mag ik ook weer naar het ziekenhuis voor wederom een foto en een bezoekje aan de chirurg. Ik ben benieuwd wat hij er van vindt.