Met het vorige stukje dacht ik dat het wel klaar was met de enkel. Dat blijkt toch iets te makkelijk gedacht.
Goed, in de vakantie heb ik met mijn ouders en manlief de Airbornemars gelopen. Okee, het was ‘maar’ 10 kilometer maar voor de gebroken knieschijf van mijn vader en dus mijn gebroken enkel was dat ver zat.
In diezelfde vakantie waren we in Limburg en hebben we voor ons doen eigenlijk niet zo heel erg veel gelopen, maar door het heuvelige landschap was dat eigenlijk wel enorm pittig voor mijn enkel. Dus lag ik vaak ‘s avonds of soms in de middag al op bed met mijn voet omhoog.
Ik ben mezelf ook best tegengekomen toen ik een steil onverhard paadje af moest lopen. Ik vond het dood eng en was bang om te vallen. Wat ik ooit bij Dogwalktrail van een gids heb geleerd, ging door mijn hoofd: ‘berg afwaarts loop je als een gorilla die zijn broek vol heeft’. Het lukte prima, maar ik vond het ronduit eng. En ging dus ook zooooo langzaam.
Ik verheug me dan ook al erg op de winter, maar niet heus. Ik denk dat ik maar vast weer een looprekje haal, als steun als het glad is.
Afijn, ik wou gewoon weer doen alsof er nooit wat gebeurd was, dus ook gewoon weer crossfitten als vanouds.
Tot dat dus niet meer zo bijster goed ging als ik wou. Waar ik eerst kon squatten, kreeg ik daar later last van. Het trok me door mijn kuit heen. Ook na niet eens heel erg veel lopen had ik pijn en ik dacht op een gegeven moment zelfs dat het zowat áchteruit ging, in plaats van dat het verbeterde.
Ik werd er eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig van en baalde enorm.
Mijn moeder geeft aan dat het voor buitenstaanders lastig is om te snappen; hoe kan je voet/knie/whatever het nou niet doen, hoe voelt dat? Nou je kan gewoon niet verder door bewegen, er zit eerder een slotje op. En soms gaat dat goed en soms gaat dat belabberd. Dus men zegt wel eens ‘je kan beter een gebroken been hebben want dat is zichtbaar’ maar dat geldt ook maar tot je gips er af is.
Ik kom nog steeds met enige regelmaat bij de sportmasseur over de vloer en met hem besprak ik mijn zorgen en hij vond het ook een slim idee om toch weer eens naar de fysio te gaan.
Dus de buurvrouw een berichtje gestuurd (zij is de fysiotherapeut) en een afspraak gepland. Door mijn nachtdiensten was het wat lastig om direct een afspraak te plannen maar ik ging niet deaud van de pijn dus dat kon ook wel wat later.
Het was wel nodig.
Ze vouwde mijn voet en zei meteen ‘dit is niet zoals het was!’
Dat kan blijkbaar, dat je mobiliteit weer even iets minder wordt.
Ze origami’de mijn voet (sorry Linda, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) en trok er eens flink aan (‘kan je dat hebben?’) en toen was alles weer soepel.
Dus vrolijk en lichtvoetig huppelde ik de praktijk weer uit.
En ‘s avonds zag het er zo uit:
Dus. Mooi man.
Behoorlijk wat reactie op de behandeling. Enorm dik en strak. Met voldoende rust trekt dat dus wel weer weg. Hele week voor de zekerheid toch wat rustiger aan gedaan met de CrossFit maar, de squat deed het wel weer! Het dagje winkelen in Groningen was daarentegen best weer een aanslag.
Nu ik een tijdje verder bent, voelt het over het algemeen gewoon weer goed aan. In de box deed ik onlangs in totaal 200 airsquats, wel met schijfjes onder mijn hakken en daar had ik achteraf niet eens last van. Weer wat later weer airsquats maar dan zonder schijfjes en dat was toch pittiger. Maar gewoon met de rondjes met de honden alles behalve de CrossFit zeg maar, dan voelt het echt alsof er nooit wat mee gebeurd is. En dan moet ik er echt op letten dat ik wel weer die ene oefening op de trap doe, om de boel soepel te houden. Zo makkelijk om dat te vergeten.
Ik heb wel weer een nieuwe afspraak bij de fysio staan, maar als het gewoon goed gaat mag ik die gewoon annuleren.
Is dit dan nu de echte afsluiting van het enkel verhaal? Komen er nog een paar delen? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Het kan alle kanten op.
We gaan het zien! En voelen vooral..