Zo, weer even een update. In juli had ik mijn laatste bezoek aan de fysio. En de dag erna de laatste controle in het ziekenhuis, bij de chirurg die me ook geopereerd heeft dus het cirkeltje was rond, haha!
De foto’s zagen er goed uit, qua mobiliteit gaat het ook goed. Gewoon lekker zo doorgaan dus.
Houdt dat in dat alles nu vlekkeloos en pijnvrij gaat? Nee, helaas niet, maar er zit wel steeds nog vooruitgang in (behalve ‘s ochtend vroeg als ik mijn bed uitkom!).
Zo af en toe heb ik best nog een dikke enkel en ik denk dat het ook wel afhankelijk is van wat ik aan m’n voeten draag. Gewoon schoenen is toch het meest stevig en stabiel. Maar ja, met die warme temperaturen van laatst….
Ook heb ik er best nog wel eens pijn aan, hoewel dat dan meer in mijn voet en in mijn onderbeen zit dan in de enkel zelf. Gelukkig trekt het met rust wel weer bij hoewel het ook wel zo lijkt te zijn dat hoe meer ik sport, hoe soepeler alles aan voelt. Beetje dubbel dus.
Qua crossfit doe ik alles weer. Hoewel ik nog niet alle oefeningen heb gedaan omdat die nog niet voorbij kwamen als ik er was. Box jumps bijvoorbeeld. Dat zal met name mentaal wel even een drempeltje zijn. Qua gewichten kom ik steeds meer bij mijn oude niveau in de buurt en qua conditie ook. Vandaag deden we wall balls en dat was ook voor het eerst weer. Ik kan squatten below parallel hoewel ik met sommige dingen nog wel een soort van afwijking heb. Burpees gaan ook goed, de eerste keer had ik daar last van omdat ik mijn voet verkeerd neerzette. Vandaag gingen ze een stuk beter!
Ook wat betreft evenwicht wordt het steeds beter. Waar ik eerder meteen omviel als ik bijvoorbeeld een onderbroek of sok aantrok, kan ik nu op één been blijven staan! Woohoo, vooruitgang!
Nah ja, het ís wel vooruitgang.
Aangezien ik door al dat stil zitten en beperkt zijn wel wat ben aangekomen, doe ik nu mijn best om steeds actiever te zijn. Door de crossfit, maar ook met de roeier thuis en door te lopen en te fietsen (en letten op wat ik eet en drink uiteraard!).
Wat nog niet helemaal uit mijn systeem is, is de angst om te vallen. Ik ben gewoon uitgegleden en snap nog steeds niet hoe je in hemelsnaam zo kan vallen dat je rechter voet uit de kom is naar links en dat links afbreekt, logisch, maar hoe kan het dan aan de rechterkant ook kapot zijn. Ik ben serieus sterk aan het overwegen om nu vast snow steps te bestellen zodat ik hopelijk komende winter wel gewoon de straat op durf. Af en toe springt die hele val weer in mijn hoofd met het geluid en hoeveel pijn het deed en hoe misselijk ik daarvan werd. Ik probeer dat maar te relativeren met ‘okee, het deed verschrikkelijk veel pijn, maar dat heb je doorstaan, van in de ambu en de helse rit tot de laars uit en de tijdelijke gipsspalk. Ja het deed pijn maar ook dat ging weer voorbij.’
Ik let nog wel extra op als ik de trap afloop of als ik over het bruggetje bij de vijver loop als het heeft geregend. Misschien gaat dat nog weg, misschien ook niet.
Ik zit nu op ruim een half jaar na de val op 23 januari en ik kan eigenlijk alles weer, misschien nog niet helemaal op de intensiteit die het voorheen was, maar dat gat wordt steeds kleiner. Dus na 6 maanden praktisch weer Ready For Life, zoals de box heet.
En daar ben ik eigenlijk wel heel tevreden mee!!