Maak je geen zorgen; er is niks ernstigs gebeurd.
De dag dat dit stukje online komt is de dag dat ik mijn trouwe Agilaatje ga verlaten. Inruilen voor een jongere auto.
En ik word er toch een beetje, hoe zeg ik dat, weemoedig van. Hoe dat zo? Dat zal ik je vertellen.
Ooit reed ik in een zwart met gele Smart rond. Wat was ik wies met dat ding! Overal parkeerplek, hij reed fijn en was nog eens leuk om te zien ook.
Het nadeel was, dat hij olie vrat. Echt. Ik had standaard een fles motorolie in de auto en controleerde zéér regelmatig mijn oliepeil. Uiteindelijk een van de redenen waardoor ik toch wel met een beetje pijn in mijn hart afscheid heb genomen en op 22 februari 2005 mijn Smartje inruilde voor een kiwi groene Opel Agila.
Mijn Agilaatje, mijn trouwe truttenschudder. Ruim elf jaar zijn we samen overal naartoe gereden. Ze werd aangeschaft samen met de Astra voor Martin. Natresspullen, hondjes, televisie, een joekel van een parasol; van alles heeft ze meegenomen voor me en altijd zonder te zeuren. Olie? Ik heb in al die jaren zelf nog nooit onder de motorkap gekeken. Serieus!
Ieder jaar ging ze naar de garage en werd ze technisch keurig onderhouden. En dat was het wel zo’n beetje want ik durf niet door de wasstraat (dat komt door de Smart; ik ben er een aantal keren mee midden in de wasstraat blijven steken!) en dus was ik haar af en toe zelf. Met liefde en keukenschoonmaakmiddel op de wieldoppen. Vindt ze leuk.
Ze is een hele échte auto; hier geen cruise control, parkeersensoren of airconditioning. Ook geen carkit. Niks van dat alles. De deuren gaan met een knopje op slot. Moet je helemaal zelf doen. Wat ik zelf wel zo prettig vind want auto’s die zo ineens de deuren op slot doen, die vind ik maar eng (wat als je in het water belandt? Dan doet de elektronica het toch niet meer? Wie het weet mag het zeggen!)
Al die jaren heeft ze me nooit laten zitten. Maar de laatste jaren zit ik elke zomer zuchtend en steunend in mijn Rijdend Sauna Arrangement, wensend dat ik airco had. Zo niet voor mezelf, dan wel voor de honden die ondanks de zonnewering achterin liggen te bakken. De laatste keer met de honden naar de trimsalon was werkelijk een drama. Ramen open op de snelweg en nóg een hijgende hond.
Onlangs ben ik dus gaan zoeken naar een waardige opvolger voor de alweer veertien jaar oude dame. En die opvolger moest aan sowieso twee punten voldoen; allereerst airco. En als tweede aandachtspunt; getinte ramen aan de achterkant. Zodat de hondjes altijd beschut zitten. Geen geklooi meer met niet passende zonwering!
Inmiddels heb ik die waardige opvolger gevonden. Hoop ik (ik vind auto’s kopen altijd een beetje spannend, waarschijnlijk doe ik dat niet vaak genoeg! Ha!)
De opvolger van mijn Agila dame, wordt deze Seat Mii. Met naast de airco en de getinte ramen onder andere ook cruise control en stoelverwarming, oh en een radio die het doet!
Dit stoere bakkie is wel wat anders dan de Agila. Ik moest jaren aanhoren dat het een truttenschudder en ouwewijvenauto was (toegegeven; er rijden vaak oudere mensen in zo’n auto vanwege de hoge zit). Mii heeft een sportonderstel (nu ikzelf nog!).
En toch; hoewel ik er naar uitkijk om die Mii op te halen en dat ze daadwerkelijk ook van Mii is, toch zal het me echt pijn doen om mijn trouwe Groene Bakkie daar achter te moeten laten… Ze was ook echt míjn auto. Mijn collega’s herkennen mijn auto van verre. Niet alleen vanwege de kleur maar ook doordat ik de achterkant grotendeels volgeplakt had met stickers. Van Melief, Diervriendelijk Vlees Bestaat Niet, Ja wij zijn het Megazat, I’d Rather Be With My Dog, ‘laat je hond niet achter in de auto’ en nog een aantal anderen. Lekker duidelijk. Ik heb Martin en mijn ouders moeten beloven dat ik een nieuwe auto niet vol plak. Hoe zou dat ook kunnen als de ramen zwart zijn??? (Alle stickers plakte ik aan de bínnenkant van de auto, tegen verkleuren.)
Afijn, als dit stukje online komt, is het leed al geschied. Dan ben ik haar al kwijt en rijd ik in een Zwart Gevaarte.
Dag fijne, trouwe Agila… Dankjewel voor al die jaren trouwe dienst… 