Goed, die titel is uiteraard sarcastisch bedoeld want er zijn ergere dingen in de wereld. Maar tips en trucs zijn altijd handig en dat is mijn idee hiermee.
1. Heb geduld; dit is de allerbelangrijkste. Je hebt vooral heel veel geduld nodig en wel om hier om: voor je fysiek weer alles kunt zoals voorheen, ben je maanden verder. Wat de ene dag goed gaat, kan de volgende dag wel dikke prut zijn. En ook; als je verder in je herstel bent, denken mensen dat het wel weer goed gaat, gewoon omdat het gros van de mensen geen flauw idee heeft hoe lang zoiets duurt en als je weer normaal kunt lopen, dan lijkt het ook alsof er niks meer aan de hand is immers?
2. Houdt je been hoog. Onderschat het niet, je voet wordt mega als je je been op de grond zet. Het nadeel van de hele tijd hoog houden is dan wel weer dat als je bijvoorbeeld naar de wc hupst, je dan eerst door die prikkende ‘help, er komt weer bloed naar mijn voet’ fase heen moet. En écht hoog is voet hoger dan knie, knie hoger dan heup. Echt wel hoog dus. Maar het werkt!
3. Bedenk op tijd of je naar de wc moet. Klinkt stom he? Ik was, zeker in het begin, niet bijster snel met mijn looprekje. Dus het eindje naar de wc duurde best lang en als je dat een beetje verkeerd timet, dan sta je écht op knappen. En dan op 1 been lopen klooien met je kleren is ook niks. Dus liever iets eerder. Gewoon zodat je alles wat rustiger kan doen.
4. Hulpmiddelen! Sommige dingen maken het leven net een stukje handiger. Een dekenboog is een uitkomst (tip; als je een twee persoonsdekbed hebt, leg die er dwars over heen, zo heb je de zijkanten dicht en dat is weer een stuk warmer dan met tochtgaten omdat je deken te kort is. En heb je toch koude voeten, leg een fleecedekentje over je voeten; licht en warm!) Een douchekruk van de uitleen is een stuk prettiger dan een wiebelig smal krukje. Het maakt serieus verschil. Ik was toch een beetje bang om te vallen of uit te glijden en ik zat een stuk relaxter op de echte douchekruk dan op ons tuinmeubel krukje. Ik heb allebei geprobeerd.
5. ‘Oh dus lekker veel netflixen!!’
Het klink zo tof he, lekker bankhangen en netflixen. Ideaal! Nou, nee dus. Netflixen is vooral leuk als het je eigen keuze is en niet als je niet anders kunt.
Kort post-ok had ik er de kop niet goed bij en later waren er vooral heel veel andere dingen die ik zo graag wilde doen en niet kon. Wat deed ik dan wel? Nou, lezen, kleuren, honden knuffelen, tig keer heen en weer rijden in m’n rolstoel als ik m’n lunch had klaargemaakt en meenam naar de woonkamer.
6. Neem je rust. Je lijf moet herstellen van de breuk en misschien ook wel van een operatie. Daar moet het wel de tijd voor krijgen.
En in je hoofd moet je het ook allemaal even op een rijtje zetten, is mijn ervaring. De eerste week was ik heel moe aan het eind van de dag en ik heb het ook een tijd lang nog in m’n hoofd horen kraken.
Dus ben je moe, doe je middagdutje op de bank of kruip in je bed; je moet herstellen!
7. Het is eenzaam. In het begin is iedereen van ‘oooh je hebt je enkel gebroken en wat vervelend’ en dat soort en vervolgens gaat iedereen weer aan het werk en verder met z’n eigen leven. Logisch. Die breuk zit er wel even dus jij ook. Alleen. Met je looprek en je netflix waar je geen zak zin an hebt, ha!
8. Fysiotherapie! Hier ben ik een groot voorstander van. Als je je enkel breekt en je wordt geopereerd dan wordt vervolgens de fysiotherapie vergoed. Check dit voor de zekerheid wel eerst bij je zorgverzekeraar!!
De eerste zoveel behandelingen gaan uit je aanvullende verzekering en vanaf de 21ste behandeling wordt het vergoed. Het staat namelijk op de Chronische Lijst bij de zorgverzekeraar. Dat is dus een zorg minder en begin dan het liefst ook zo gauw mogelijk met fysiotherapie want het is wel echt enorm nuttig. Liever ook meteen goéd aanleren dan aanmodderen en na een aantal maanden alsnog bij de fysio belanden…
Vanaf de tweede week had ik al contact gehad met de fysio en kwam ze al een keer aan huis voor tips en trucs. Ik keek er zelf iedere week weer naar uit want na elk bezoekje liep ik weer wat soepeler.
9. Sportmasseur! Behalve de fysiotherapie is de sportmasseur ook een aanrader (nu ben ik daar sowieso wel fan van hoor). Je loopt een tijd op krukken en als je dan mag belasten gaat dat ook scheef. Waardoor je dus je hele lijf scheef belast. Ik ging regelmatig naar de sportmasseur die mijn benen los masseerde en iedere keer dat ik daar geweest was, liep ik weer een stukje soepeler. Zeker in het begin liep ik krakkemikkig, maar na een bezoekje aan de masseur lag het in ieder geval niet meer aan verkrampte spieren in mijn benen. Doe dit overigens wel in overleg met je fysiotherapeut!! Mijn sportmasseur mocht in het begin van mijn fysiotherapeut juist niet aan mijn achillespees komen.
10. Stevige schoenen. Toen ik mocht belasten bleek het juiste schoeisel een wereld van verschil. Stevige, lage wandelschoenen waren de eerste tijd een must. Ik kom uit de zorg en daar zijn we van ’trek schoenen aan want dan sta je steviger’ en mijn fysio zei in het begin juist van ‘loop op blote voeten of sokken in huis’. Dat voelde enigszins tegenstrijdig maar vanuit haar perspectief was het heel logisch. Voor buiten waren de Salomon wandelschoenen heel erg fijn, ook al stond het voor geen meter bij mijn jurkjes.
11. Het wordt beter. Echt. Na zeven maanden kan ik melden dat ik praktisch alles wel weer kan, misschien niet zoals voorheen, maar toch. Het wordt beter. En het mooie is als je dan terugkijkt, naar hoe het ging en naar wat je nu al weer kan. Dat geeft de burger moed. De een heeft wat meer tijd nodig dan de ander, maar het wordt beter. Houdt moed, you got this!
